عباس عبدی: آقای پزشکیان این بودجه بندی با کجای نهج‌البلاغه تطابق دارد؟
رویداد۲۴| عباس عبدی، تحلیلگر اصلاح‌طلب با انتقاد از رویکرد دولت پزشکیان در تقسیم بندی بودجه، نوشت: بهتر بود با شعار نهج‌البلاغه انتخاب نمی‌شدید تا اینکه امروز چنین تصویر مخدوشی از آن ترسیم شود. مردم با این رفتار‌ها بیگانه نیستند ولی‌ای کاش اعتبار نهج‌البلاغه حفظ می‌شد و چنین ارزان حراج نمی‌شد.
وی با بیان اینکه «حداقل بودجه عمومی این مردم را به گونه‌ای توزیع نکنید که نه‌تنها منصفانه و منطقی نیست، بلکه مهم‌تر از آن غیرعادلانه و ظالمانه است» نوشت: «بودجه عمومی دولت طی ۷ سال اخیر نیز بیش از تورم افزایش یافته است. پرسش این است که از یک سو بودجه عمومی دولت‌ها زیاد شده ولی در مقابل پرداخت‌های دولت به کارمندان کمتر شده است، چرا؟ این افزایش درآمد‌ها کجا رفته؟ متاسفانه در سرمایه‌گذاری هم صرف نشده، پس روشن است که صرف امور دیگری می‌شود که قابل قبول نیست یا حداقل دلایل چنین مخارجی برای مردم روشن نیست. این اقدام غیرمنطقی و صد درصد خلاف عدالت است، با هیچ چسبی نمی‌توان آن را به توصیه‌های نهج‌البلاغه وصل کرد. مساله هنگامی پیچیده‌تر می‌شود که شاهد رشد شدید پرداخت به برخی از نهاد‌هایی هستیم که یا هیچ گونه، تأکید می‌شود هیچ گونه پاسخگویی در برابر گرفتن بودجه ندارند، یا در ناکارآمدی کامل بودجه‌ها را می‌گیرند. این سیاست تخصیص بودجه قطعا تناسبی با عدالت ندارد. این گونه تخصیص بودجه در دولت پیش قابل انتظار بود، ولی در دولت منادی نهج‌البلاغه به طور قطع قابل قبول نیست و مردود است.»
عبدی توضیح داد: «کافی است برخی از ارقام موجود را با هم مرور کنیم؛ ممکن است این ارقام قدری بالا و پایین باشند. یا در عمل کم و زیاد شوند، ولی بعید است که کلیت آن قابل خدشه باشد، ضمن اینکه تکذیب هم نشده است. اولین این نهاد‌ها صدا و سیما است که بودجه پیشنهادی دولت در سال ۱۴۰۰ برای آن، ۲۶۰۰ میلیارد تومان بوده که در سال ۱۴۰۴، یعنی فقط طی ۵ سال به ۳۵ هزار میلیارد تومان رسیده است که بیش از ۱۲ برابر شده است. منطق دولت برای پرداختن این پول به این نهاد ناکارآمد چیست؟ کدام اطلاع‌رسانی مفیدی از آن دیده دیده شده که پول مردم را صرف آن می‌کنید؟ در این سال‌ها که بودجه آن به صورت آسانسوری در حال افزایش است، چه میزان بر مرجعیت خبری آن اضافه شده؟ چرا باید مردم هزینه کاهش شدید تبلیغات تلویزیونی را بدهند؟ این کاهش تبلیغات، محصول رویگردانی مردم از این رسانه است. اتفاقا پول و بودجه تأثیر منفی بر کارآیی این نهاد دارد. چون به میزانی که وابسته به پول‌های بودجه‌ای و بدون پاسخگویی می‌شوند، از خلاقیت و نوآوری و سیاستگذاری صحیح رسانه‌ای بی‌نیاز می‌شوند و غفلت می‌کنند، همچنان که شاهد این روند هستیم. مورد دوم نهاد‌های دینی و مذهبی و تبلیغاتی است. مرکز خدمات حوزه‌های علمیه، شورای عالی حوزه‌های علمیه، جامعه‌المصطفی، تبلیغات اسلامی قم، موسسه آقای مصباح و... که طی سال ۱۴۰۰ تا ۱۴۰۴، بودجه‌های پیشنهادی برای مجموع این نهاد‌ها بیش از ۹ برابر شده است. در واقع نه‌تنها بسیار فراتر از افزایش دستمزد‌ها بلکه حتی از بودجه دولت نیز رشد بیشتری داشته است. سرجمع اینها با صدا و سیما، حدود ۱۱ برابر افزایش بودجه داشته است.»
وی در پایان چند پرسش طرح کرد و نوشت: «۱ـ مگر نباید استفاده‌کنندگان از بودجه مردم در برابر عملکرد خود پاسخگو باشند، کدام یک از آنها چنین هستند؟ رییس‌جمهور عملکرد آنها را تایید می‌کند؟
۲- علت و منطق افزایش بودجه اینها بسیار بیش از بودجه نهاد‌های دیگر چیست؟ مثلا چرا وزارتخانه‌های آموزش و پرورش یا بهداشت و درمان یا علوم واجد چنین افزایشی نشده‌اند؟
۳- آیا در این سال‌ها، عملکرد آنها بهتر شده است؟ به‌طور قطع نه تنها پاسخ منفی است، بلکه این عملکرد برحسب شواهد عمومی بدتر هم شده است. اگر اینها متولی تقویت دینداری و فرهنگ دینی و نیز تبلیغات رسمی هستند، به‌طور قطع در این مدت سیر منفی داشته‌اند.
۴- بالاخره اینکه اغلب اینها به علت وابستگی به درآمد‌های عمومی دچار این مشکلات شده‌اند. در حالی که در گذشته و هنگامی که اینها از منابع مردمی و غیردولتی استفاده می‌کردند، در آن زمان موثر هم بودند، از روزی که وابسته به منابع دولتی شدند سیر قهقرایی آغاز شد.»
به هر خانواده لبنانی ماهیانه یک میلیارد تومان
بعد من جوان ۴۱ ساله مادرمرده بیکار مجرد برای ارث نگرفته ام مالیات می‌دهم
الهی هیزم آتش جهنم لبنانی ها و مسئولانی شود که حق من مادرمرده را به لبنان می‌برند.
لعنت خدا بر باعث و بانیش
ايا درامد مملكت افزايش يافته؟
الان منبع تامين اين رقم هاي سرسام اور چيزي جز چاپ پول بدون پشتوانه نيست، پول بدون پشتوانه در دستان مردم باعث افزايش نقدينگي و تورم بي حساب و كتاب شده و ارزش پول ملي دچار افت و حتي سفوط ميشود، وظيفه اي كه تقصير دولت و بويژه بانك مركزي در ان كاملا مشهود بود و به مثابه نشستن بر سر شاخ و بريدن بُن است.