آقای حق‌شناس! دقت‌کن
رویداد۲۴ از مردادماه امسال تا به امروز پیشنهادی برای نامگذاری یک محل به نام مصدق در کمیسیون شورای شهر با آب و تاب در رسانه‌ها مطرح شد و محمدجواد حق‌شناس به‌عنوان رئیس کمیسیون فرهنگی که بر کمیته نامگذاری خیابان‌های شورا نیز نظارت می‌کند مسئول و بانی این کار بود، ولی بعد از گذشت پنج، شش ماه از آن وعده اتفاقی در شورا نیفتاد و موضوع این نامگذاری به فراموشی سپرده شد. تا اینکه رسانه‌ها بنا به رسالتشان به یادآوری این وعده و فراموشکاری افرادی مثل حق‌شناس که با قرارگرفتن در لیست اصلاح‌طلبان وارد شورا شدند، اشاره داشتند تا بلکه از این راه بتوان وی را بار دیگر به اهمیت این موضوع سوق دهند.
در این راستا رسانه‌های اصلاح‌طلب طی گزارش‌هایی به واکاوی این موضوع پرداختند تا دلیل اصلی این موضوع را بررسی کنند. اما او که در جامه امروزش باید نقش الگو را ایفا کند و در نقش ریاست کمیسیون فرهنگی شورای شهر تهران بیش از همه پاسدار فرهنگ باشد به‌دلیل گلایه‌های چند روزنامه یا چند فرد درباره تاخیر در نامگذاری مکانی در شهر به نام مصدق، از کوره دررفته و اصحاب رسانه را دشمنان دانا و مغرض می‌خواند و هم‌جناحیان خویش را دوستان ناآگاه. آن هم به این جرم که رسانه‌های به‌زعم حق‌شناس، مغرض! از سستی و کاهلی کمیته نامگذاری شورای شهر به شکوه لب گشودند و چهره‌های اصلاح‌طلب و حتی برخی از اعضای شورای شهر نیز از استیصال کمیسیون فرهنگی در یک عمل ساده به تنگ آمدند.
البته در این میان برخی از شخصیت‌ها نیز موضوعات دیگری را مطرح کردند. موضوعاتی مثل آنچه روزنامه مستقلین عنوان داشت: «هفته گذشته کمیته نامگذاری کمیسیون فرهنگی شورای اسلامی شهر تهران سرانجام در خصوص تعیین‌تکلیف نامگذاری خیابانی در پایتخت به نام نخست‌وزیر محبوب و فقید نهضت ملی نفت دکتر محمدمصدق سرانجام حرف آخر را زد.
برخی راه‌یافتگان لیست امید به شورای شهر تهران، همان اقدام عبث اصولگرایان در ادوار قبلی را، در این ماجرا تکرار کردند. اعضای این شورا، توان مقابله با مراکز خاص برای شکستن تابوی نامگذاری دکتر مصدق، پنجاه و یک سال پس از مرگش را ندارند!» فحوای کلام این رسانه آن بود که ظاهرا کمیسیون فرهنگی شورای شهر، مصدق را از لیست حذف کرده و او را فاقد وجاهت برای این نامگذاری دانسته است.
در شان مصدق نیست
اکنون حق‌شناس مدت‌ها بعد از گزارش‌های رسانه‌ها و انتقاد شخصیت‌های اصلاح‌طلب نسبت به عدم نامگذاری یک مکان به نام مصدق، طلبکارمآبانه، در توئیتی نوشته: «برخلاف شایعات و خبرسازی مغرضانه دشمنان دانا و ساده‌لوحی دوستان ناآگاه نامگذاری گذرگاهی به نام دکتر مصدق در کمیسیون نامگذاری شورای پنجم به اتفاق آرا به تصویب رسیده است و اکنون در مرحله ارجاع به صحن شورا برای تصویب نهایی رسیده است.»
این توئیت حق‌شناس واکنش‌های بسیاری را به‌دنبال داشت. از جمله یک رسانه در این باره نوشت: «آقایان اصلاح‌طلب شورای شهر تهران بعد از واکنش روزنامه‌های اصلاح‌طلب حتی حاضر به عذرخواهی از اهمال خویش در حقِ اثرگذارترین شخصیت ملی ایران نیستند و با ژست حق به‌جانب برای روزنامه‌ها و رسانه‌های منتقد به شورا خط و نشان می‌کشند. البته برخی از اعضای ناکارآمد شورا برای اینکه بی‌کفایتی خویش را از چشم مردم تهران پنهان کنند با طلبکاری از رسانه‌ها می‌خواهند این حضرات را هم تشویق کنند! بیان شرم‌آور این جمله که شورای تهران درصدد است تونل منتهی به بزرگراه مدرس را به نام مصدق نامگذاری کند توهینی آشکار به ساحت نخست‌وزیر فقید نهضت ملی است، زیرا در همین تهران اتوبان‌های چندین کیلومتری به نام افراد خارجی نامیده شده است، ولی وقتی نوبت به ملی‌کننده نفت ایران می‌رسد گویی آقایان به بزرگمردی، چون مصدق می‌خواهند صدقه بدهند و با تبختر و غرور اعلام می‌کنند قرار است تونل یا گذرگاهی به نام مصدق فقید نامگذاری شود.»
دلیل تناقض‌ها
اظهارات متفاوت حق‌شناس و رسانه‌های اصلاح‌طلب با یکدیگر در حالی صورت می‌گیرد که یک هفته پیش از این حتی اعضای کمیسیون فرهنگی شورای شهر در گفتگو با آفتاب‌یزد از سرنوشت نامگذاری محلی به نام مصدق ابراز بی‌اطلاعی می‌کردند. ابراهیم امینی در اینباره گفته بود: «هنوز تصمیمی در اینباره گرفته نشده است. باید در اینباره کمیته نامگذاری تصمیم‌گیری کند و سپس موضوع به صحن شورا بیاید که تاکنون چنین اتفاقی نیفتاده است.» او ادامه داده بود که «مانع یا ممیزی از مقامات بالا نداریم، اما در بحث جابه‌جایی اسامی، پیداکردن محلی که در شان مقام دکتر مصدق باشد محدودیت‌های زیادی دارد.»
محمود میرلوحی دیگر عضو شورای شهر در اینباره به آفتاب‌یزد گفته بود: «مشکل اصلی را در این می‌بینند که هیچ‌یک از خیابان‌هایی که تغییر نام پیدا می‌کنند، اسم جدیدشان در بین مردم جا نمی‌افتد و البته تجربه بزرگراه آیت‌الله هاشمی این موضوع را ثابت می‌کند. درصدد آن هستیم تا یک خیابان یا مکان جدیدی که هنوز نامی برخود نگرفته، ساخته و افتتاح شود تا اسم مصدق را بر آن بگذاریم.»
وی ادامه داده بود: «تغییر اسامی مکان‌های مختلف شاید در ظاهر روی بدهد، اما در عمل این است که مردم از همان نامی که به آن عادت کرده‌اند استفاده می‌کنند. طبیعی است انداختن نام جدید یک مکان بر سر زبان‌ها کار سختی است؛ از همین‌رو منتظر آن هستیم تا یک مسیر جدید که برای اولین بار نامگذاری می‌شود و همه هم از آن مسیر استفاده می‌کنند مورد بهره‌برداری قرار گیرد تا نام مصدق را برای آن برگزینیم.»
جالب اینجاست که در همان روز علی‌رغم تلاشمان برای گفتگو با محمدجواد حق‌شناس در خصوص توضیحات بیشتر در اینباره و تکمیل گزارشمان در این خصوص، تماس‌های مکررمان در ساعت‌های مختلف بی‌پاسخ ماند و حتی گاهی به رد تماس از سوی ایشان مواجه شدیم.
تکاپوی یک عضو شورا
به‌نظر می‌رسد حق‌شناس اکنون با اوج‌گیری انتقاد‌ها از کمیسیون فرهنگی شورای شهر تهران و کمیته نامگذاری به‌دلیل عدم‌مشخص‌شدن وضعیت محلی به نام مصدق، ظاهرا به تکاپو افتاده و در نشستی اضطراری بالاخره اعلام کرده یک مکان برای مصدق در شهر پیدا کرده‌اند و قرار است آن را به صحن شورا بیاورد. باید از حق‌شناس این را پرسید که اگر انتقاد‌های همان مغرضان دشمن و دوستان ناآگاه نبود آیا او امروز اینگونه برای رفع اتهام و حفظ آبروی سیاسی به واکنش و حرکت در اینباره واداشته می‌شد و اینکه آیا واقعا اگر تصویب این جریان منوط به همین چند روز نیست نباید تاکنون این مصوبه به شورای‌شهر می‌آمد؟ و اینکه آیا واقعا نامگذاری یک تونل به نام محمد مصدق در شان این مقام است آن هم با آن همه، اما و اگرها.
به‌نظر می‌آید محمدجواد حق‌شناس که مدعی دموکراسی‌خواهی و اصلاحات در کشور است باید اصلاحات را از خود شروع کند و در مرحله نخست این راه، انتقادپذیری را بیاموزد تا هیچ‌گاه منتقدان خود را با الفاظی ناپسند نام ننهد. حق‌شناس فقط خودش نیست او یکی از چهره‌های اصلاح‌طلب است که اگر راه را به کجی رود بی‌تردید راه کج او به حساب جناح و هم‌حزبی‌هایش نیز نوشته می‌شود و آن هنگام است که روش او مجموعه جناح چپ را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد.
او باید بداند ادبیات امروزش مطابق با ادبیات اصلاح‌طلبی نیست و بهتر است به‌دلیل چنین موضوعی از مطبوعات، رسانه‌ها، مردم و هم‌جناحی‌ها و هم‌حزبی‌هایش رسما عذرخواهی کند و در غیر اینصورت چه بهتر که وی حداقل کرسی ریاست کمیسیون فرهنگی را رها سازد! چراکه بی‌تردید ریاست بر فرهنگ شهر، شخصی با زبان و ادبیات فرهنگی می‌طلبد.
