کدام رؤسای جمهور آمریکا رکورددار وتو هستند؟

به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین به نقل از تسنیم، کنگره آمریکا در ماه‌های پایانی ریاست‌جمهوری اوباما قدرت خود را رخ وی کشید و در اقدامی که نشان از بدبینی بسیار آنها به سعودی‌ها داشت، وتوی قانون تعقیب دولت‌های همدست در اقدامات تروریستی در خاک آمریکا را لغو کردند. این قانون می‌تواند بیش از هر چیزی عربستان را هدف قرار دهد، دولتی که 28 صفحه محرمانه گزارش کمیته تحقیق کنگره آمریکا نشان می‌دهد با برخی از تروریست‌های حوادث 11 سپتامبر در ارتباط بوده‌اند.

اکنون که کنگره با اکثریت قاطع قانون خود را بر کرسی نشانده است، انتظار می‌رود خانواده‌های قربانیان بزرگترین حمله به خاک اصلی آمریکا در خاک این کشور میلیارد دلار غرامت علیه عربستان سعودی مطرح کنند.

اما وتو و لغو وتو تنها مختص به اوباما نبود. در حقیقت وی با تنها 12 وتو در دوران ریاست‌جمهوری خود جزو کسانی بوده که نسبت به برخی از همتایانش استفاده بسیار کمتری از این حق خود داشته است.

در این گزارش نگاهی داریم به رکورد‌های 9 نفر از رؤسای جمهور آمریکا که بیش از هر رئیس‌جمهور دیگری به حق وتو متوسل شده‌اند.

کالوین کولیج (50 وتو)

کولیج در دوران شش ساله ریاست‌جمهوری‌اش (29-1923) در مجموع 50 بار از حق وتو استفاده کرد: 30 وتوی جیبی و 20 وتوی معمولی. کنگره 4 وتوی وی را لغو کرد. کولیج همچنین نشان داده که موضعی سخت در قبال کنگره دارد. وی به شدت از عدم مداخله دولت در اقتصاد حمایت می‌کرد و دو طرحی که به دولت اجازه می‌داد محصولات مازاد کشاورزان را خریداری کند، وتو کرد. این امر فشار مالی بر کشاورزان را افزایش داده و یکی از عوامل رکود بزرگ در آمریکا گشت.

یکی دیگر از وتوهای مشهور وی طرحی بود که در نهایت در سال 1924 توسط کنگره تصویب شد. این طرح خواهان ارائه پاداش به کهنه‌سربازان جنگ جهانی اول بود. اگرچه کولیج توانست اعتماد مردم آمریکا را به دست آورد اما وفاداری محکم وی به اصل عدم مداخله در اقتصاد یکی از مهمترین عوامل رکود بزرگ قلمداد می‌شود.

جرالد فورد (66 وتو)

فورد تنها رئیس‌جمهور آمریکا بود که نه به عنوان معاون رئیس‌جمهور و نه رئیس‌جمهور، منتخب مردم نبود. وی در مجموع سه سالی که در پی استعفای ریچارد نیکسون رئیس‌جمهور بود در مجموع 66 بار از حق وتو استفاده کرد (48 وتوی معمولی و 18 وتوی جیبی). کنگره 12 وتوی وی را لغو کرد. استفاده گسترده وی از حق وتو به عنوان یک جمهوری‌خواه کنگره‌ای که در اختیار دموکرات‌ها بود را، در بحبوحه رکود و نیز نرخ بالای بیکاری، خشمگین کرد.

وی تلاش زیادی کرد تا مخارج دولت را محدود کرده و کسری بودجه را کاهش دهد. با این حال، عفو نیکسون توسط وی و همچنین درگیری وی در رسوایی واترگیت و نیز سخنان جنجال‌برانگیزی که بر زبان رانده شهرت ناخوشایندی برای وی رقم زد و در نتیجه نتوانست در انتخابات ریاست‌جمهوری دور بعد به موفقیت برسد.

رونالد ریگان (78 وتو)

ریگان که به عنوان قهرمان دولت کوچک و نیز خط‌مشی‌های اجتماعی محافظه‌کارانه شناخته می‌شود، در هشت سال زمامداری‌اش (89-1981) که مسائل داخلی و بین‌المللی در حال افزایش بودند، نشان داد که رهبری اقتدارگرا و قاطع است. وی 78 بار مصوبات کنگره را وتو کرد (39 وتوی معمولی، 39 وتوی جیبی؛ 9 وتو لغو شدند). وی سعی داشت تلاش‌های کنگره برای افزایش قدرت دولت فدرال را خنثی کند، اقدامی که باعث شد در چندین مورد مخارج پروژه‌های زیست‌محیطی و نیز گروه‌های در معرض تبعیض نژادی به مانند سرخپوست‌ها با مانع مواجه شود.

یکی از وتو‌های مشهور که توسط کنگره لغو شد، قانون احیای حقوق مدنی سال 1987 بود که خلاءهای موجود در قوانین پیشین حقوق مدنی را پر کرده و اعلام می‌کرد که دریافت کنندگان پول‌های دولت فدرال باید مطیع قوانین حقوق مدنی باشند. علی‌رغم اصرار ریگان مبنی بر اینکه قانون مذکور دولت فدرال را قادر می‌سازد دخالتی بیش از اندازه در کسب‌وکار خصوصی داشته باشد، دموکرات‌ها و جمهوری‌خواهان کنگره گرد هم آمدند تا وتوی وی را ملغی کنند.

تئودور روزولت (82 وتو)

روزولت، بیست و ششمین رئیس‌جمهور آمریکا (09-1901)، قدرت قوه مجریه را افزایش داده، به صورت مداوم با شرکت‌های بزرگ به نفع طبقه کارگر جنگید و همچنین در جهت افزایش قدرت بین‌المللی آمریکا تلاش کرد تا این کشور را به عنوان یکی از نیروهای فائقه جهان مطرح سازد.

اگرچه بخش اعظمی از 82 وتوی وی (42 معمولی، 40 جیبی؛ 1 وتو لغو شد) ارتباط کمی با رشد بی‌سابقه آمریکا داشتند، اما برخی از آنها نشان دهنده علاقه وافر وی به طبیعت و تعهدش به حفظ آن بود که او را تبدیل به اولین محیط‌‌زیست‌گرای شجاع در میان رؤسای جمهور آمریکا ساخت.

اولیسیس اس. گرانت (93 وتو)

اگرچه فساد اطرافیان گرانت سایه تاریکی بر ریاست جمهوری هشت ساله وی (77-1869) افکند اما این ژنرال معروف ارتش شمال در زمان جنگ داخلی آمریکا لحظات درخشانی در کاخ سفید داشت. یکی از این موارد تعداد بی‌سابقه وتو‌های وی تا آن زمان بود: 93 وتو (45 معمولی، 48 جیبی؛ 4 وتو لغو شد).

در یکی از بزرگترین رکودهای اقتصادی که در سال 1873 آغاز شد، کنگره تلاش کرد پول بیشتری وارد چرخه اقتصادی آمریکا کند تا مردم این کشور برای پرداخت بدهی‌های‌شان منابع مالی کافی داشته باشند. با این حال، گرانت که تحت تأثیر برخی از مشاورین و همچنین همسرش بود «قانون تورم» را وتو کرد. تاریخ‌نگاران بسیاری می‌گویند این کار وی باعث شد از شدت بحران ارز که در ربع قرن بعدی پدید آمد، کاسته شود.

دوایت دی. آیزنهاور (181 وتو)

آیزنهاور پس از اینکه توانست قلوب مردم آمریکا را با موفقیت‌هایش در جنگ جهانی دوم به دست آورد،‌ پس از 37 سال از ارتش بیرون آمده و در انتخابات کاخ سفید شرکت کرد. وی توانست برای دو دوره در انتخابات ریاست‌جمهوری پیروز شود (61-1953). آیزنهاور اولین رئیس‌جمهوری بود که مجبور شد با سه کنگره‌‌ای که در اختیار حزب مخالف بود کار کند و به زودی به اهمیت وتو بالاخص در سال‌های پایانی ریاست‌جمهوری‌اش پی برد. در آن سال‌ها، کنگره سعی داشت قوانینی که وی احساس می‌کرد باعث افزایش مخارج داخلی خواهند شد را تصویب کند.

وی در مجموع 181 بار مصوبات کنگره را وتو کرد (73 معمولی، 108 جیبی؛ 2 وتو لغو شدند). یکی از معروف‌ترین وتو‌های وی از تمدید «قانون فدرال کنترل آلودگی» (که وی قبلا تصویب کرده بود) جلوگیری کرد. این قانون منابع مالی بیشتری در اختیار صنعت فاضلاب قرار می‌داد. آیزنهاور مدعی بود که آلودگی آب «یک مسأله کاملا محلی» بوده و باید ایالت‌ها به آن بپردازند. قانون مشابهی در دولت بعدی کندی تصویب شد.

هری اس. ترومن (250 وتو)

ترومن در جریان جنگ جهانی دوم و پس از 82 روز فعالیت به عنوان معاون فرانکلین دی. روزولت و مرگ وی به عنوان رئیس‌جمهور آمریکا برگزیده شد (53-1945). هری ترومن تلاش بسیاری کرد تا قدرت برتر آمریکا را در جهان جنگ‌زده و در مقابل ابرقدرت در حال ظهور شوروی و گسترش کمونیسم حفظ کند. وی در اولین دور ریاست‌جمهوری‌اش مجبور بود از طریق 250 وتو (180 عادی، 70 جیبی؛ 12 وتو لغو شد) با کنگره تحت کنترل جمهوری‌خواهان مقابله کند.

ترومن به صورت مداوم طرح‌های پیشنهادی برای کاهش مالیات‌ها را به دلیل اینکه اعتقاد داشت به نفع ثروتمندان است، وتو می‌کرد. با این حال، وی همیشه در مقابل کنگره پیروز نبود. در سال 1947 کنگره یکی از وتوهای وی را لغو کرد تا «قانون تافت-هارتلی» تصویب شود. این قانون سازماندهی در میان کارگران را به شدت کاهش می‌داد. در سال 1950 کنگره در واکنش به ترس فزاینده از گسترش کمونیسم، قانون مک‌کارن را علی‌رغم وتوی ترومن تصویب کرد. این قانون به دولت فدرال اجازه می‌داد هر شهروند مشکوک را دستگیر کرده و نیز تمام سازمان‌های کمونیستی ملزم می‌شدند که توسط دولت فدرال ثبت شوند. اگرچه بخش اعظمی از کشور با این قانون موافق بود اما ترومن احساس می‌کرد که قانون مک‌کارن ممکن است مورد سوءاستفاده قرار گیرد. این پیش‌بینی زمانی که کشور دچار مک‌کارتیسم شد جامه واقعیت پوشید.

گروود کلیولند (584 وتو)

کلیولند تنها رئیس‌جمهور آمریکا بود که دو دوره غیرمتوالی به این سمت انتخاب شده است (89-1885 و 97-1893). وی که از حامیان سرسخت دولت کوچک بود تلاش‌های کنگره برای سوءاستفاده از سیستم مستمری‌بگیری را که در زمان ریاست‌جمهوری لینکلن تصویب شده بود به طور مداوم وتو کرد (585 مجموع؛ 346 عادی، 238 جیبی؛ 7 لغو شد) و بدین ترتیب اجازه نداد پول مالیات‌دهندگان صرف کسانی شود که به غلط ادعا می‌کردند در دوران جنگ آسیب دیده‌اند. وی همچنین در یکی از وتوهای مشهور از ارائه 10 هزار دلار کمک مالی به کشاورزان تگزاسی که از خشکسالی خسارت دیده بودند، جلوگیری کرده و اعلام نمود که این کار می‌تواند مردم آمریکا را به دولت فدرال وابسته سازد.

اگرچه پایبندی وی به دولت محدود باعث محبوبیتش در دور اول شده بود اما حملات به خزانه‌داری فدرال (نهادی که وی ایجاد کرده بود) منجر به یک سقوط اقتصادی بی‌سابقه شد. مردم آمریکا از وی درخواست کردند که رکود اقتصادی را با دخالت دولت مهار کند. وی از انجام این کار اجتناب ورزید و همین امر باعث کاهش شدید محبوبیت وی شد به گونه‌ای که حتی حزبش نیز از وی برائت جست.

فرانکلین دلانو روزولت (635 وتو)

روزولت، سی‌ودومین رئیس‌جمهور آمریکا (45-1933)، در یکی از جنجال‌برانگیزترین دوران‌های ریاست‌جمهوری آمریکا رکورد وتو را شکست. وی اولین و تنها رئیس‌جمهوری بود که چهار بار به عنوان رئیس‌جمهور برگزیده شد و سنت دو دوره‌ای که توسط جرج واشنگتن پایه‌گذاری شده بود را کنار گذاشت. وی همچنین قدرت رئیس قوه مجریه را با 635 وتو (372 معمولی، 263 جیبی؛ 9 لغو شد) بسیار گسترش داد.

وی در سال 1944 علیه یک سنت نانوشته مبنی بر اینکه یک قانون برای درآمدزایی نباید وتو شود، شوروش کرده و قانون مالیات را که اعتقاد داشت تنها به نفع حریصان است، وتو کرد. وی همچنین بر خلاف دیگر غول‌های وتو خود را تنها محدود به یک حوزه نکرده و در موضوعات بسیاری، از مسائل نظامی، اخراج خارجی‌ها تا پارک‌متر‌ها و یا اعطای وام به عمده‌فروشی‌های مشروبات الکلی از حق وتوی خود استفاده کرد. روزولت تنها رئیس‌جمهوری بود که شخصا متن وتو را در صحن کنگره قرائت کرد تا سماجت خود در رویارویی با کنگره را به رخ آنها بکشاند.