معرفی بهترین‌های جشنواره فیلم کوتاه تهران به بهانه نزدیک شدن به مراسم اختتامیه
رویداد۲۴| مازیار وکیلی: جشنواره فیلم کوتاه تهران (مانند تمام جشنواره‌هایی که در طول سال در ایران برگزار می‌شوند) همیشه زیر سایه جشنواره فیلم فجر بوده است. اما به اذعان بسیاری از کارشناسان کیفیت‌های فیلم‌های کوتاه حاضر در بخش‌های رقابتی جشنواره فیلم کوتاه تهران همیشه چند پله از اکثر فیلم‌های حاضر در جشنواره فیلم فجر بالاتر است. بالاتر بودن کیفیت این فیلم‌ها دلایل مختلفی دارد که مهم‌ترین آن جسارت و خلاقیت فیلمسازان جوانی است که سعی می‌کنند که از خود کیفیت بسیاری بالایی نشان دهند تا شرایط برای حضورشان در بازار ساخت فیلم بلند مهیا شود. اما یک دلیل مهم دیگر هم برای کیفیت بالاتر فیلم‌های کوتاه وجود دارد. در تولید این فیلم‌ها خبری از پول نیست و کارگردان نمی‌تواند نابلدی خود در فیلمسازی را با حضور ستارگان و پروداکشن عظیم پوشش دهد. به همین دلیل کارگردان چاره‌ای ندارد جز این که از تمام ظرفیت‌های خلاقه خود برای ساخت یک فیلم متفاوت و درخشان استفاده کند. پس جشنواره فیلم کوتاه تهران را باید منبع اصلی سینمای ایران برای پرورش استعدادهایی دانست که قرار است در آینده با ساخت فیلم‌های بلند باعث تحول فرهنگی در کشور شوند. چه آنکه فیلمسازان مشهوری مانند سعید روستایی و هومن سیدی هم با ساخت فیلم کوتاه کار خود را آغاز کردند و تبدیل به فیلمسازان بزرگی شدند. در میان فیلم‌های امسال جشنواره فیلم کوتاه تهران سه فیلم کیفیت بسیار خوبی داشتند که در این مقاله و به بهانه نزدیک شدن به مراسم اختتامیه این جشنواره فیلم کوتاه تهران آن‌ها را خدمت خوانندگان عزیز معرفی می‌کنیم.
گزنه| کارگردان: علیرضا آقامحمدی
گزنه یکی از کوتاه‌ترین فیلم‌های جشنواره امسال فیلم کوتاه تهران بود. یک فیلم پنج دقیقه‌ای جذاب درباره یک قاتل زنجیره‌ای که در سطح شهر حضور دارد و مشغول کشتن فروشندگان مغازه است. کاری که علیرضا آقامحمدی در این فیلم می‌کند شگفت انگیز است. بسیار سخت است که کارگردانی در مدت زمان 5 دقیقه فیلمی بسازد که هم هیجان و تعلیق داشته باشد، هم انگیزه‌های شخصیت اصلی فیلم برای انجام چنین عمل خشونت باری در فیلم مشخص شود و از همه مهم‌تر پایان شوکه کننده فیلم لو نرود. اما علیرضا آقامحمدی موفق می‌شود در مدت زمانی کوتاه تمام این کارها را انجام دهد و به ما ثابت کند چقدر فیلم‌های سینمای ایران بی دلیل مطول و طولانی هستند. آقامحمدی در گزنه استفاده درخشانی از صدای خارج از قاب می‌کند و موفق می‌شود با استفاده از این تمهید ساده روایی داستان فیلمش را به شکلی روایت کند که با مدت زمان فیلم هماهنگ باشد. از همین الان می‌توان منتظر ساخت اولین فیلم بلند علیرضا آقامحمدی بود. باید دید آیا علیرضا آقامحمدی می‌تواند کیفیت گزنه را در یک فیلم بلند سینمایی هم تکرار کند یا نه؟
چولی بولی| کارگردان: مانا پاک سرشت
دومین فیلم موفق جشنواره فیلم کوتاه تهران چولیبولی مانا پاک سرشت از رشت بود. اولین و مهم‌ترین ویژگی که بعد از تماشای این فیلم به نظر تماشاگر می‌آید این است که چولیبولی یک فیلم کوتاه کامل است نه یک پرده از یک فیلم بلند سینمایی. بزرگترین مشکل اکثر فیلم‌های امسال جشنواره فیلم کوتاه تهران این بود که فیلم‌ها بیشتر یک طرح واره از فیلم بلند سینمایی به نظر می‌رسیدند نه یک فیلم کوتاه قائم به ذات. چولیبولی اما این مشکل را نداشت و از ابتدا برای یک فیلم کوتاه طراحی شده بود. پاک سرشت در چولیبولی موفق می‌شود جهان ذهنی یک کودک را تصویری کند بدون این که به دام سانتی مانتالیسم بی‌اُفتد. پاک سرشت با استفاده از نریشن‌های طنازانه موفق می‌شود ذهنیت پیچیده کودک فیلم و دلیل عشق عمیقش به گاوش چولیبولی را نمایش دهد. پاک سرشت با کمک گرفتن از کمدی و فانتزی موفق می‌شود داستان غم انگیز فیلمش را با شیرینی خاصی روایت کند و فیلم کوچکی بسازد که بسیار جلوتر از فیلم‌های بلند سینمای ایران است. چولیبولی یک شخصیت مکمل (جناب سروان مسن فیلم) درجه یک هم دارد که بسیار بامزه و جذاب است و یقیناً در ذهن تماشاگر باقی می‌ماند.
سیزده سالگی| کارگردان: محمد اسفندیاری
سوال مهمی که درباره ساخت فیلم درباره قهرمانان ملی و مذهبی وجود دارد این است که آیا می‌توان فیلمی درباره این شخصیت‌ها ساخت که شعاری نباشند؟ محمد اسفندیاری با ساخت سیزده سالگی ثابت می‌کند که بله می‌شود فیلمی درباره قهرمانی در ابعاد سردار سلیمانی ساخت که شعاری هم از کار در نیاید. اسفندیاری با تکیه بر دوران نوجوانی سردار قاسم سلیمانی و استفاده درست از سختی‌هایی که این چهره ملی برای رسیدن به جایگاهش کشیده حسی از اُمید را به تماشاگر منتقل می‌کند که هدف اصلی این فیلم است. اما سیزده سالگی یک ویژگی مهم دیگر هم دارد که نمی‌توان از کنار آن به راحتی گذشت. این فیلم کوتاه می‌تواند یک فیلم بلند درخشان هم باشد. اگر اسفندیاری انقدر هوش و فراست داشته باشد که بتواند داستانش را به خوبی بسط و گسترش دهد و همین لحن غیرشعاری را هنگام ساخت یک فیلم بلند هم حفظ کند یقیناً سیزده سالگی تبدیل به یک فیلم بلند درجه یک خواهد شد.
