ویروس مسری جواد حیابانی که برانکو هم دچارش شد!
داریوش سعیدی؛ بعد از اعلام خطای پنالتی روی علی علیپور ، شرایط خاصی رخ داده بود. این پنالتی را چه کسی باید می زد؟ مهدی طارمی که شانس آقای گلی داشت ؟ او که از سوی سرمربی تیم منع شده بود. برانکو گفته بود تا او سرمربی است دیگرطارمی در این تیم پنالتی نمی زند. تنها یک هفته از این حرف گذشته بود .
چه اتفاقی باید می افتاد؟ مهم نیست که چه باید می شد ، مهم این است که طارمی پنالتی زد و گل هم شد. بعد از بازی برانکو گفت این تصمیم سید جلال کاپیتان تیم بوده است و این اتفاق در سایه قهرمانی تیم گم شد. البته که پایان خوشی هم بود.
آنچه اما می توانست اوضاع را به هم بریزد ، زمانی بود که پنالتی از دست می رفت. برانکو می ماند به قولی که داده بود اما زمین مانده بود. برگردیم به بازی با الریان . طارمی پنالتی اش را بد زد ولی پرسپولیس خیلی شانس های دیگر هم برای بردن ان بازی داشت. طارمی اساسا خوب گل می زند و خوب هم گل از دست می دهد ولی باز خیلی بهتر از همه رقبایش در لیگ است. یک سر و گردن بالاتر.
برانکو هم یک مربی خوب استف مربی یک تیم قهرمان. برانکو هم اما به دلیل سال های زیاد زندگی در ایران انگار خیلی در ما حل شده است. جایی که او برای فرار از فشار رسانه ها و هوار شدن گناه ناکامی تیم در بازی خانگی آسیایی مثل طرفداران دنبال مقصر گشت و این عصبانیتش را با گفتن جمله‌ای تاریخی درباره طارمی خالی کرد:«تا من سرمربی پرسپولیسم دیگر طارمی پنالتی نمی زند.»
این حرف خیلی مهم که هزاران بار دیده شد ، خیلی سریع و در کمتر از یک هفته خلافش ثابت شد. در این یک هفته اما طارمی سیبل انتقاد ها بود. حسابی انتقاد تحمل کرد و البته تقاص چیپ زدنش را کشید.
برانکو شاید می توانست در آن کنفرانس مطبوعاتی وازه را طوری دیگر بگوید یا نیازی نبود این نظرش را آن قدر قاطع مطرح کند. او به سبک مطلق گویی های جواد خیابانی واژه ای گفت که خیلی سریع مثل بسیاری از حرف های خیابانی خلافش ثابت شد. این مطلق گویی ها ویروسی است که یکی مثل خیابانی خیلی به آن اعتقاد دارد و دارد بخشی از ادبیات ورزش ما می شود. مثل کسی که می گوید اگر فلان گل خطا نباشد مربیگری نمی کند و بعد در تصاویر و نظر کارشناسان داوری مشخص می شود هیچ خطایی نیفتاده و دیگر هیچ حرفی از وعده های داده شده نمی شود و انگار نه خانی آمده و نه خانی رفته است!
فقط هم این مورد نیست. قبلا از این مطلق گویی ها از علی دایی هم دیدیم. از علیرضا منصوریان که گفته یا جای اوست یا جای بیرانوند و بعد خلافش ثابت شده. اصلا خدای این نوع وعده ها شاید علی پروین باشد و آن جمله از این دفعه دیگر خداحافظ فوتبال و بعد خیلی سریع برگشته است. تمام این اتفاقات تنها حاصل یک ویروس بی دلیل است. اغراق در وعده های غیرقابل انجام. اگر برانکو حرفش را مطلق نمی زد قطعا حالا ناچار نبود بگوید کاپیتانش تصمیمش را شکسته و خیلی دیگر از این نمونه ها هم که اشاره شد ، دلیلی برای طرح شدن شان نبوده است!
