وفاداری والاتر (قسمت 18)/ یک کلاس درس بازجویی موفق

هر چند اعتماد به نفس جولیانی جالب بود اما سبک باشکوهی را ارائه می‌داد که بشدت دایره کسانی را که با او نزدیک بودند، تنگ‌تر می‌کرد و من بعدها فهمیدم که این خطرناک است: یک رهبر به حقیقت نیاز دارد اما یک امپراطور هیچ گاه آن را از زبان زیردستانش نمی‌شنود. رفتار جولیانی باعث آزردگی ده‌ها قاضی فدرال در منهتن شد که بسیاری از آنها در دفتر دادستانی امریکا کار کرده بودند. آنها فکر می‌کردند که او این دفتر را به شخصِ خودش اختصاص داده و از آن برای تبلیغ درباره پرونده‌هایش استفاده می‌کند تا به‌جای قضاوت، بلندپروازی‌های سیاسی‌اش را پیش ببرد. این احساس نارضایتی و رنجش خاطر سال‌ها بعد، حتی وقتی که به‌عنوان دادستان کل منهتن منصوب شدم و جای جولیانی نشستم نیز همچنان احساس می‌شد.
یکی از اولویت‌های جولیانی جرایم سازمانه یافته بود که تمرکز بر آن سال‌ها قبل از مسئولیتش در این پست آغاز شده بود. دادستان‌های او، پرونده‌هایی را علیه رؤسای باندهای تبهکار همچون سالرنو تشکیل داده و حتی سرکرده‌های پنج تشکیلات خانوادگی موسوم به «کوزا نوسترا» (تشکیلات ما) را که در جلسات اعضای مافیا موسوم به «کمیسیون» حضور داشتند، متهم کرده بودند. آنها پول تبهکاران را بین اعضای خانواده تقسیم می‌کردند. مهم‌تر این که، دفتر رودی پرونده‌های مدنی تشکیل داده بود که به دولت اجازه می‌داد تا کنترل اتحادیه‌های بزرگ تجاری را برعهده بگیرد. از جمله این اتحادیه‌ها، اتحادیه رانندگان کامیون، برقکاران، نجارها و کارگران بارانداز بود و هدف از این کار جلوگیری از دسترسی مافیا به منبع اصلی نقدینگی و نفوذی بود که در میان اتحادیه‌ها داشت و از آنها برای فعالیت‌های غیرقانونی اخاذی می‌کرد. این تلاشِ موفق برای نابودی «کوزا نوسترا» مدت‌ها بعد از کناره‌گیری جولیانی برای رقابت جهت دستیابی به یک پست سیاسی همچنان ادامه داشت.