انتقال نصفه و نیمه دانش فنی به قطعه سازان

رویداد۲۴دو شرکت فرانسوی پژو و رنو برای پایبندی به این الزام راهکارها و مسیرهای گوناگونی را برای همکاری با قطعه سازان ایرانی به کار گرفتند و از آن جا که رنو بر اساس قرارداد خود ملزم به سه شرط داخلی سازی، انتقال دانش فنی و صادرات و همچنین راه اندازی یک مرکز فنی و مهندسی در ایران بود، قطعه سازان ایرانی نیز برای هم مسیر شدن با اهداف رنو سرمایه گذاری های متعددی انجام دادند. در همین زمینه بحث آموزش قطعه سازان ایرانی به منظور تولید این قطعات نیز پیش بینی شد.

در همین حال شرکت پژو نیز بر جوینت شدن قطعه‌سازان ایرانی و فرانسوی برای تامین قطعات محصولات تولیدی تاکید داشت؛ بنابراین براساس قرارداد ایکاپ جوینت شدن قطعه‌سازان ایرانی و پژو اساس کار قرار گرفت تا دانش فنی به‌منظور اجرای ساخت داخل ۴۰ درصدی انجام شود.

بررسی روند موجود نشان می دهد هرچند قطعه سازان ایرانی تا اندازه زیادی خود را با این تغییرات هماهنگ کردند اما آن چه که باید بر اساس این قراردادها به قطعه سازان ایرانی منتقل می شد، در عمل اتفاق نیفتاد. هرچند که رئیس انجمن صنایع همگن نیرومحرکه و قطعه سازی نظر دیگری دارد.

محمدرضا نجفی منش، رییس انجمن تخصصی صنایع همگن، نیرومحرکه و قطعه سازی معتقد است که رنو و یا پژو به صورت مستقیم انتقال دانشی به قطعه ساز منتقل نمی کند و دانش فنی قطعه ساز به قطعه ساز منتقل می شود.

وی می افزاید: قطعه سازان ایرانی که با قطعه سازان خارجی و طرف قرارداد اقدام به عقد قرارداد و یا جونت ونچر کرده اند، در کسب دانش فنی و دریافت آن موفق عمل کرده اند.

نجفی منش با تاکید بر این که این دانش فنی در تولید قطعات خودروهای مورد قرارداد بوده است، تصریح می کند: سه هزار قطعه در یک خودرو وجود دارد و در این شرایط قطعه ساز ایرانی با یک قطعه ساز خارجی بر سر تولید یک قطعه خاص نظیر صندلی خودرو به تفاهم رسیدند که بررسی های موجود نشان می دهد که هم اکنون دانش فنی تولید این قطعه به صورت کامل به قطعه ساز ایرانی طرف قرارداد منتقل شده است.

رییس انجمن تخصصی صنایع همگن، نیرومحرکه و قطعه سازی ادامه می دهد: در همین حال ممکن است بر سر تولید قطعه ای نظیر ECU قراردادی منعقد نشده باشد بنابراین دانشی نیز منتقل نشده به عبارت بهتر شرکت هایی که با طرف خارجی بر سر تولید قطعه ای به تفاهم رسیده و نسبت به ایجاد جوینت ونچر اقدام کرده اند، موفق به دریافت دانش فنی شده اند.

وی اظهار می کند: نارضایتی قطعه سازان از عدم استفاده از سرمایه گذاری هایی که در حال حاضر انجام شده به دلیل عدم تولید و توقف خط تولید خودروهایی است که قرار بود بر اساس تفاهم با پژو و رنو در ایران به تولید برسند.

نجفی منش تاکید می کند: انتقال دانش فنی بر اساس این قراردادها تنها برای قطعات مشابه خارجی انجام شده است.

 با وجود این اظهارات روند فعلی نشان می دهد هرچند پژو و رنو به‌عنوان دو شریک اصلی خودروسازی کشور، هر یک با شیوه همکاری مختص به خود در بحث داخلی‌سازی صنعت خودرو ورود کردند و به دنبال توسعه صنعت قطعه ایران بودند، اما این اهداف در عمل بنا به دلایلی از جمله بازگشت تحریم ها و ترک یکباره ایران و همچنین محکم نبودن قراردادهای صنعت خودرو با شرکای خارجی هیچ گاه وارد فاز اجرایی نشد و هم اکنون تنها سرمایه گذاری های انجام شده در این زمینه بر دوش قطعه سازانی که به شدت با مشکل کمبود نقدینگی مواجه هستند، سنگینی می کند.