گزارش رویداد۲۴ در مورد عدم استقبال اصلاح طلبان و اعتدالگرایان از کمیسیون فرهنگی؛
فرهنگ؛ اولویت مغفول فراکسیون امید در مجلس
تعیین ریاست کمیسیون های تخصصی مجلس، پس از گذشت قریب به دو هفته از آغاز به کار رسمی مجلس دهم و پس از انتخاب هیات رئیسه، اینک به محلی دیگر برای رقابت فراکسیون های امید و ولایت تبدیل شده است.
رویداد۲۴ - تعیین ریاست کمیسیون های تخصصی مجلس، پس از گذشت قریب به دو هفته از آغاز به کار رسمی مجلس دهم و پس از انتخاب هیات رئیسه، اینک به محلی دیگر برای رقابت فراکسیون های امید و ولایت تبدیل شده است.
این در حالی است که مانند سایر ادوار گذشته، کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی که جذاب ترین کمیسیون مجلس برای عضویت به شمار می رود، بار دیگر با ازدحام متقاضی روبرو است؛ در حالی که حداکثر 23 نفر مجاز به عضویت در یک کمیسیون هستند، تعداد 38 نماینده متقاضی عضویت در کمیسیون امنیت ملی هستند.
علاءالدین بروجردی که در ادوار گذشته ریاست این کمیسیون را برعهده داشته، این بار نیز کاندیدای ریاست این کمیسیون است؛ اما این بار کواکبیان را به عنوان رقیب در کنار خود می بیند.
ازدحام متقاضی در این کمیسیون و کمیسیون های مشابه، در حالی رخ می دهد که برخی کمیسیون های دیگر حتی به حدنصاب حداقل 19 نفر برای تشکیل نیز نرسیده اند.
سه کمیسیون فرهنگ، کمیسیون قضائی و حقوقی و همچنین کمیسیون شوراها و امور داخلی مجلس، کمیسیون هایی هستند که ظاهرا با اقبال چندانی روبرو نشده اند.
در این میان، عدم توجه اصلاح طلبان و اعتدال گرایان کمیسیون فرهنگ نیز در نوع خود جالب توجه است و حتی از میان منتخبین لیست امید که از آنان انتظار توجه و التزام بیشتر به حوزه فرهنگ می رود، تنها یک نفر (حجت الاسلام احمد مازنی) متقاضی عضویت در کمیسیون فرهنگی است!
نباید فراموش کرد که بسیاری از رای دهندگان به لیست امید، با دغدغه های فرهنگی و برای جلوگیری از تکرار معضلات فرهنگی به بار آمده از سوی مجلس هشتم و نهم، به لیست امید رای دادند و نباید فراموش کرد که رئیس جمهور اصلاحات که مشوق اصلی رای دهندگان تهرانی برای رای دادن به تمام لیست 30 نفره بود، پیش از اینکه یک چهره سیاسی باشد؛ یک چهره فرهنگی است.
با این تفاسیر این سوال مطرح می شود که چرا در میان منتخبین لیست امید، تنها یک نفر متقاضی حضور در کمیسیون فرهنگی می شود؟
محمدعلی وکیلی، منتخب مردم تهران و مدیرمسئول روزنامه ابتکار، در مورد کم اقبالی اعضای لیست امید به کمیسیون فرهنگی، در گفت و گوی با روزنامه شرق، گفت: «اولا نماینده‌ها ترجیحشان حوزه‌های اقتصادی است. علت آن هم روشن است. چون معضلات اجتماعی و اقتصادی در حوزه‌های انتخابیه آن‌قدر زیاد است که حوزه‌های انتخابیه هم از نمایندگانشان انتظار دارند با حضور در کمیسیون‌های تخصصی مربوط به این حوزه‌ها امکان گشایش اقتصادی را فراهم کنند. علت دوم هم این است که هزینه حضور در کمیسیون فرهنگی خیلی بالاست. چون مفاهیمی که در این کمیسیون مطرح می‌شود، از مفاهیم معرفه‌الآرا است و نمایندگانی که در این کمیسیون حاضر می‌شوند با معضل مواضع روبه‌رو می‌شوند. بنابراین نمایندگان ابتدا فارغ از اینکه چقدر شانس داشته باشند، خود را داوطلب عضویت در کمیسیون‌های تخصصی دیگر می‌کنند و همیشه در آن کمیسیون‌ها با ترافیک متقاضی مواجه هستیم. اما بعد از تعدیل نیروها و تقسیم بین کمیسیون‌هایی که کف مورد نیاز را به دست نیاورده‌اند، کمیسیون‌هایی مانند کمیسیون فرهنگی هم با تعداد مورد نیاز از نمایندگان شکل خواهد گرفت. در این صورت احتمال دارد افرادی که توان یا دغدغه جدی برای سامان‌دادن به مطالبات فرهنگی را ندارند، به‌ناچار وارد این کمیسیون شوند و نتوانند متناسب با انتظاری که از فراکسیون امید وجود دارد عمل کنند.»
به نظر می رسد وکیلی دو دلیل را برای این موضوع برشمرده باشد، اما این پاسخ موجب سوالات بیشتر می شود؛
1. آیا صرف ترجیح نمایندگان، بدون در نظر گرفتن تخصص و توانایی آنها، دلیل منطقی برای عضویت و توجه آنها به کمیسیون های اقتصادی است؟
2. با توجه به آنچه در طول مجلس هشتم و نهم بر فرهنگ این جامعه گذشت، انتظارات فرهنگی مردم تهران از منتخبین این حوزه اگر بیش از انتظارات اقتصادی نباشد، کمتر نیست.
3. با فرض بالا بودن هزینه های کمیسیون فرهنگی، این سوال مطرح می شود که آیا نمایندگان در پی عضویت در کمیسیون های بدون چالش هستند؟
4. با این تفاسیر، کمیسیون هایی مثل کمیسیون فرهنگی تنها و تنها قرار است فارغ از تخصص و توانایی اعضای احتمالی، تنها به حدنصاب تشکیل برسند و کارکرد آنها اهمیتی ندارد.
با این تفاسیر نمی توان انتظاری جز این داشت که محمدعلی وکیلی، الیاس حضرتی و مصطفی کواکبیان به عنوان مدیران مسئول سه روزنامه اصلاح طلب که خاستگاه فرهنگی دارند، کمیسیون های امنیت ملی و اقتصادی را به کمیسیون فرهنگی ترجیح می دهند.
تنها متقاضی لیست امید برای حضور در کمیسیون فرهنگی مجلس، حجت الاسلام احمد مازنی است که البته در مقابل دو چهره اصولگرای متقاضی کمیسیون فرهنگی، یعنی سالک و پژمانفر کار دشواری برای کسب ریاست این کمیسیون در پیش دارد.
سالک و پژمانفر که میراث مجلس دهم از افراط گرایی مجلس نهم هستند، بار دیگر درصدد کنترل کمیسیون فرهنگی برآمده اند؛ کمیسیونی که متاسفانه از سوی فراکسیون امید مغفول مانده و بدین ترتیب، نمی توان انتظار دستاوردهای فرهنگی خیلی متفاوتی از مجلس دهم نسبت به مجلس نهم داشت؛ چرا که در غیاب علی مطهری که متقاضی عضویت در کمیسیون آموزش است، احمد مازنی تنها عضو فراکسیون امید در کمیسیون فرهنگی است.
در همین حال احمد مازنی در گفت و گو با ایلنا از تایید احتمال حضور علی لاریجانی در کمیسیون فرهنگی خبر داد و اعلام کرد که اولویت های رئیس مجلس در وهله اول کمیسیون امنیت ملی و در وهله دوم کمیسیون فرهنگی بوده، که اینک علی لاریجانی اولویت های خود را تغییر داده است.
مازنی گفت: «آقای لاریجانی قرار است به کمیسیون فرهنگی مجلس بیاید. البته من این مسئله را از خود ایشان نشنیدم ولی ظاهراً اولویت ایشان که ابتدا امنیت ملی و بعد فرهنگی بود؛ تغییراتی خواهد داشت و اکنون ریاست مجلس تمایل دارد در کمیسیون فرهنگی حضور داشته باشد.»
این رفتار لاریجانی را می توان به نوعی اعتراض و گوشزد خاموش به نمایندگان برای توجه به تمام کمیسیون های مجلس دانست، چنانچه از سوی مازنی و سایرین نیز تذکراتی به نمایندگان مبنی بر توجه به سه فراکسیون فرهنگی، شوراها و حقوق قضایی داه شده است.
با این وجود این موضوع را می توان از زاویه دیگر نیز مورد بررسی قرار داد؛ توجه بیش از حد اعضای فراکسیون امید به کمیسیون های اقتصادی و امنیت ملی، با در نظر گرفتن یک سال تا پایان دوره اول ریاست جمهوری روحانی، تاحدودی تلطیف می شود.
طبیعی است که فراکسیون امید تمام تلاش خود را برای کسب کمیسیون اقتصادی به کار گرفته تا بدین ترتیب در یک سال باقی مانده، دولت برای پیشبرد اهداف اقتصادی خود و البته حفظ آرای مردم به دنبال آن، از همکاری های اقتصادی هرچه بیشتر مجلس بهره مند شود و البته از سوی دیگر، به دست آوردن کمیسیون امنیت ملی از سوی فراکسیون امید نیز می تواند راهگشای هرچه بیشتر دولت در سیاست خارجی باشد.
علیرغم تمام این توجیهات، نباید فراموش کرد که بخش عظیمی از پایگاه اجتماعی روحانی و فراکسیون امید، دارای دغدغه های برابر در حوزه های اقتصاد و فرهنگ هستند، و تامین و بهبود هر دو در آن واحد، خواسته اصلی آنهاست؛ چنانچه بخش اعظمی از نارضایتی های این طیف از دولت احمدی نژاد، در کنار مشکلات اقتصادی، نارضایتی های فرهنگی نیز بود.
این در حالی است که مانند سایر ادوار گذشته، کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی که جذاب ترین کمیسیون مجلس برای عضویت به شمار می رود، بار دیگر با ازدحام متقاضی روبرو است؛ در حالی که حداکثر 23 نفر مجاز به عضویت در یک کمیسیون هستند، تعداد 38 نماینده متقاضی عضویت در کمیسیون امنیت ملی هستند.
علاءالدین بروجردی که در ادوار گذشته ریاست این کمیسیون را برعهده داشته، این بار نیز کاندیدای ریاست این کمیسیون است؛ اما این بار کواکبیان را به عنوان رقیب در کنار خود می بیند.
ازدحام متقاضی در این کمیسیون و کمیسیون های مشابه، در حالی رخ می دهد که برخی کمیسیون های دیگر حتی به حدنصاب حداقل 19 نفر برای تشکیل نیز نرسیده اند.
سه کمیسیون فرهنگ، کمیسیون قضائی و حقوقی و همچنین کمیسیون شوراها و امور داخلی مجلس، کمیسیون هایی هستند که ظاهرا با اقبال چندانی روبرو نشده اند.
در این میان، عدم توجه اصلاح طلبان و اعتدال گرایان کمیسیون فرهنگ نیز در نوع خود جالب توجه است و حتی از میان منتخبین لیست امید که از آنان انتظار توجه و التزام بیشتر به حوزه فرهنگ می رود، تنها یک نفر (حجت الاسلام احمد مازنی) متقاضی عضویت در کمیسیون فرهنگی است!
نباید فراموش کرد که بسیاری از رای دهندگان به لیست امید، با دغدغه های فرهنگی و برای جلوگیری از تکرار معضلات فرهنگی به بار آمده از سوی مجلس هشتم و نهم، به لیست امید رای دادند و نباید فراموش کرد که رئیس جمهور اصلاحات که مشوق اصلی رای دهندگان تهرانی برای رای دادن به تمام لیست 30 نفره بود، پیش از اینکه یک چهره سیاسی باشد؛ یک چهره فرهنگی است.
با این تفاسیر این سوال مطرح می شود که چرا در میان منتخبین لیست امید، تنها یک نفر متقاضی حضور در کمیسیون فرهنگی می شود؟
محمدعلی وکیلی، منتخب مردم تهران و مدیرمسئول روزنامه ابتکار، در مورد کم اقبالی اعضای لیست امید به کمیسیون فرهنگی، در گفت و گوی با روزنامه شرق، گفت: «اولا نماینده‌ها ترجیحشان حوزه‌های اقتصادی است. علت آن هم روشن است. چون معضلات اجتماعی و اقتصادی در حوزه‌های انتخابیه آن‌قدر زیاد است که حوزه‌های انتخابیه هم از نمایندگانشان انتظار دارند با حضور در کمیسیون‌های تخصصی مربوط به این حوزه‌ها امکان گشایش اقتصادی را فراهم کنند. علت دوم هم این است که هزینه حضور در کمیسیون فرهنگی خیلی بالاست. چون مفاهیمی که در این کمیسیون مطرح می‌شود، از مفاهیم معرفه‌الآرا است و نمایندگانی که در این کمیسیون حاضر می‌شوند با معضل مواضع روبه‌رو می‌شوند. بنابراین نمایندگان ابتدا فارغ از اینکه چقدر شانس داشته باشند، خود را داوطلب عضویت در کمیسیون‌های تخصصی دیگر می‌کنند و همیشه در آن کمیسیون‌ها با ترافیک متقاضی مواجه هستیم. اما بعد از تعدیل نیروها و تقسیم بین کمیسیون‌هایی که کف مورد نیاز را به دست نیاورده‌اند، کمیسیون‌هایی مانند کمیسیون فرهنگی هم با تعداد مورد نیاز از نمایندگان شکل خواهد گرفت. در این صورت احتمال دارد افرادی که توان یا دغدغه جدی برای سامان‌دادن به مطالبات فرهنگی را ندارند، به‌ناچار وارد این کمیسیون شوند و نتوانند متناسب با انتظاری که از فراکسیون امید وجود دارد عمل کنند.»
به نظر می رسد وکیلی دو دلیل را برای این موضوع برشمرده باشد، اما این پاسخ موجب سوالات بیشتر می شود؛
1. آیا صرف ترجیح نمایندگان، بدون در نظر گرفتن تخصص و توانایی آنها، دلیل منطقی برای عضویت و توجه آنها به کمیسیون های اقتصادی است؟
2. با توجه به آنچه در طول مجلس هشتم و نهم بر فرهنگ این جامعه گذشت، انتظارات فرهنگی مردم تهران از منتخبین این حوزه اگر بیش از انتظارات اقتصادی نباشد، کمتر نیست.
3. با فرض بالا بودن هزینه های کمیسیون فرهنگی، این سوال مطرح می شود که آیا نمایندگان در پی عضویت در کمیسیون های بدون چالش هستند؟
4. با این تفاسیر، کمیسیون هایی مثل کمیسیون فرهنگی تنها و تنها قرار است فارغ از تخصص و توانایی اعضای احتمالی، تنها به حدنصاب تشکیل برسند و کارکرد آنها اهمیتی ندارد.
با این تفاسیر نمی توان انتظاری جز این داشت که محمدعلی وکیلی، الیاس حضرتی و مصطفی کواکبیان به عنوان مدیران مسئول سه روزنامه اصلاح طلب که خاستگاه فرهنگی دارند، کمیسیون های امنیت ملی و اقتصادی را به کمیسیون فرهنگی ترجیح می دهند.
تنها متقاضی لیست امید برای حضور در کمیسیون فرهنگی مجلس، حجت الاسلام احمد مازنی است که البته در مقابل دو چهره اصولگرای متقاضی کمیسیون فرهنگی، یعنی سالک و پژمانفر کار دشواری برای کسب ریاست این کمیسیون در پیش دارد.
سالک و پژمانفر که میراث مجلس دهم از افراط گرایی مجلس نهم هستند، بار دیگر درصدد کنترل کمیسیون فرهنگی برآمده اند؛ کمیسیونی که متاسفانه از سوی فراکسیون امید مغفول مانده و بدین ترتیب، نمی توان انتظار دستاوردهای فرهنگی خیلی متفاوتی از مجلس دهم نسبت به مجلس نهم داشت؛ چرا که در غیاب علی مطهری که متقاضی عضویت در کمیسیون آموزش است، احمد مازنی تنها عضو فراکسیون امید در کمیسیون فرهنگی است.
در همین حال احمد مازنی در گفت و گو با ایلنا از تایید احتمال حضور علی لاریجانی در کمیسیون فرهنگی خبر داد و اعلام کرد که اولویت های رئیس مجلس در وهله اول کمیسیون امنیت ملی و در وهله دوم کمیسیون فرهنگی بوده، که اینک علی لاریجانی اولویت های خود را تغییر داده است.
مازنی گفت: «آقای لاریجانی قرار است به کمیسیون فرهنگی مجلس بیاید. البته من این مسئله را از خود ایشان نشنیدم ولی ظاهراً اولویت ایشان که ابتدا امنیت ملی و بعد فرهنگی بود؛ تغییراتی خواهد داشت و اکنون ریاست مجلس تمایل دارد در کمیسیون فرهنگی حضور داشته باشد.»
این رفتار لاریجانی را می توان به نوعی اعتراض و گوشزد خاموش به نمایندگان برای توجه به تمام کمیسیون های مجلس دانست، چنانچه از سوی مازنی و سایرین نیز تذکراتی به نمایندگان مبنی بر توجه به سه فراکسیون فرهنگی، شوراها و حقوق قضایی داه شده است.
با این وجود این موضوع را می توان از زاویه دیگر نیز مورد بررسی قرار داد؛ توجه بیش از حد اعضای فراکسیون امید به کمیسیون های اقتصادی و امنیت ملی، با در نظر گرفتن یک سال تا پایان دوره اول ریاست جمهوری روحانی، تاحدودی تلطیف می شود.
طبیعی است که فراکسیون امید تمام تلاش خود را برای کسب کمیسیون اقتصادی به کار گرفته تا بدین ترتیب در یک سال باقی مانده، دولت برای پیشبرد اهداف اقتصادی خود و البته حفظ آرای مردم به دنبال آن، از همکاری های اقتصادی هرچه بیشتر مجلس بهره مند شود و البته از سوی دیگر، به دست آوردن کمیسیون امنیت ملی از سوی فراکسیون امید نیز می تواند راهگشای هرچه بیشتر دولت در سیاست خارجی باشد.
علیرغم تمام این توجیهات، نباید فراموش کرد که بخش عظیمی از پایگاه اجتماعی روحانی و فراکسیون امید، دارای دغدغه های برابر در حوزه های اقتصاد و فرهنگ هستند، و تامین و بهبود هر دو در آن واحد، خواسته اصلی آنهاست؛ چنانچه بخش اعظمی از نارضایتی های این طیف از دولت احمدی نژاد، در کنار مشکلات اقتصادی، نارضایتی های فرهنگی نیز بود.
باید به حال انتخاباتی که در ان 99 درصد اصلاح طلبان جناحی رد صلاحیت شدند و در اخر از 150 منتخب اصلاح طلب 50 نفر خائن از کار در امدند !!!!! و به ریاست لاریجانی و اصولگریان رای دادند و از ترس رد صلاحیت در دور بعد جرات عضو فرلکسیون امید نداشتند و از ان طرف حاضر نشدند در کمسیون فرهنگی عضو شوند که یکی از مسال مهم مردم تهران است فقط خون گریست.... 
