فضای دانشگاه در دوران تدبیر و امید

«...و متاسفانه همه آنچه گفتم واقعیت است»
پیش نوشت 1: مخاطبم در این یادداشت دانشجویان اصلاح طلب فعال و منتقد به وضع موجود است.

آدمی وقتی یادداشت ها و مقالات موجود در رسانه ها را مطالعه میکند، حدی از اغراق را در تعریف ها و تمجید ها، و حدی از سیاه نمایی را در نقدها طبیعی می داند. در حقیقت، مبتنی بر این اصل که هیچ رسانه ای بی طرف نیست، مدیران هر رسانه می کوشند لبه تیز نقد را به سمت مخالفان ببرند و بوسه های تمجید را به موافقان هدیه کنند. بنابراین وقتی شما در جایگاه انسانی که تلاش می کند منصف باشد و عادل، یادداشتی را میخوانید که حس می کنید هر چند دولتی را به شدت نقد کرده، اما همه آن نقدها واقعیت است، شوکه می شوید، زیرا انتظار دارید حداقل بخش کوچکی از آن سیاهنمایی باشد اما نیست. و با خود می اندیشید و می اندیشید که چه باید کرد.
خود را در جایگاهی نمیدانم که که دانشجویان امروز را نصیحت کنم و یا حتی به آنان پیشنهادی دهم، چرا که همیشه دانشگاه را پاکترین نهاد کشور و قلب تپنده پیشرفت و تعالی جامعه ایران می دانم. بنابراین وظیفه ی خود دانستم تا به عنوان یک شاهد عینی، صرفا و در حد توانم حقانیت این یادداشت را گواهی دهم.
ما سال 84 وارد دانشگاه شدیم، و تا سال 89 در انجمن اسلامی دانشگاه به فعالیت پرداختیم. حقیقتا سالهای بسیار سختی بود. سالهایی که ناشی از فشارهای روانی آن تا چند سال بعد از فارغ التحصیلی نیمه شب ها از خواب می پریدم و خدا را شکر می کردم که آن سالها تمام شده است. هر لحظه احتمال تعطیلی انجمن می رفت. نشریه انجمن، بر خلاف قانون نشریات دانشجویی قبل از چاپ توسط نماینده هیئت نظارت یک بار کامل بررسی می شد و بعد اجازه چاپ صادر می شد اما با این حال از هر گوشه چند نفر به اسم مدعی العموم از نشریه انجمن شکایت می کردند و هر دم مدیر مسئول می بایست برای ادای پاره ای توضیحات به هیئت نظارت مراجعه می کرد. در این روال ناجوانمردانه چند بار هم نشریه انجمن توقیف شد تا نشریات رقیب بتوانند با اندک نوری، که شاید آن را هم نداشتند، در آن تاریکی ها به چشم بیایند. در نشریه ما، چاپ مطالبی که موثق و عین سخنان مقامات دولت وقت در دیگر رسانه ها یا حتی صدا و سیما بود، از سوی مقامات سیاه نمایی لقب می گرفت ولی نشریات رقیب در تهمت و افترا با هم مسابقه گذاشته بودند و کسی جلودارشان نبود.
برای گرفتن مجوز برای یک مراسم نسبتا خنثی باید ماه ها منتظر می ماندیم، نص صریح قانون در مورد مهلت هیئت نظارت برای پاسخ به درخواست انجمن نادیده گرفته می شد و شکایات ما به هیچ جا نمی رسید. در اکثریت قاطع موارد هم جواب منفی میشنیدیم. در برخی سالها با سختی فراوان می توانستیم فقط و فقط یک مراسم برگزار کنیم، تجسم کنید یک سااااااال می دویدیم تا شاید برای یک مراسم بتوانیم مجوز بگیریم آن هم با هزار و یک پیش شرط و محدودیت و بعد چه شادی عظیمی دانشگاه و دانشجویان را فرا می گرفت که دوباره قرار است سرود یار دبستانی در دانشگاه طنین انداز شود. زمزمه سرود یار دبستانی در سالن دانشگاه برای دانشجویان مسکنی بود که بر دردها و زخم ها می نشست. با تمام این اوصاف بعد از مراسم تیر و ترکش انتقاد برخی از دوستانِ بسیار کم تحمل دامان انجمن و برخی دوستان ما را می گرفت.
این قصه کوتاه مال سال های قبل از 88 است. بگذارید بقیه قصه را تعریف نکنم، شما خود بخوانید آن سر این قصه را.
و متاسفانه همه آنچه گفتم واقعیت است.

پی نوشت: منظور از این یادداشت هرگز این نیست که دولت کنونی ایرادی ندارد یا نباید مورد نقد واقع شود.

واقعا یاد آن دوران خفقان به شر.چه خفقانی بود.فقط دانشجویان توانستند به رئس جمهور توهین کنند.بعد خفقان بیشتر شد.طوری که خصوصا در سال88بعد انتخابات خیلی روزها دانشگاه تظاهرات ضد دولتی بود.سخنرانی ها را قطع می کردند.تریبون صدا وسیما رو نذاشتن زمین بمونه.چه خقانی بود!!!