یک طبقه اشرافی زندگی می‌کند؛ یکی شبیه به ساکنان شِعب ابیطالب
رویداد۲۴ روزنامه جمهوری اسلامی نوشت: همه‌ساله در روز ۱۲ بهمن به یاد دوازدهمین روز از بهمن ۱۳۵۷ که هواپیمای حامل امام خمینی در فرودگاه مهرآباد تهران به زمین نشست تجمعاتی برپا می‌شوند و سخنرانان مطالبی را به یاد آن واقعه مهم که آغازگر دهه فجر انقلاب اسلامی بود و بعد از ۱۰ روز در ۲۲ بهمن همان سال به پیروزی انقلاب اسلامی منجر شد، بازگو می‌کنند.
امام خمینی با قیام خود علیه آن رژیم وابسته، درصدد برآمد عدالت را در ایران برقرار نماید، عدالت اقتصادی، عدالت قضائی، عدالت سیاسی، عدالت اجتماعی و عدالت اخلاقی و فرهنگی.
در روز ۱۲ بهمن به مناسبت بازگشت امام خمینی به میهن اسلامی بعد از ۱۴ سال دوری از کشور و آنهمه مجاهدت برای برچیدن بساط رژیمی که مظهر استبداد داخلی و استعمار خارجی بود، لازم است سخنرانان، صاحبنظران، اهل قلم و اهل تفسیر و تحلیل به این سؤال مهم پاسخ بدهند که در برچیده شدن بساط استبداد و استعمار چقدر موفق بوده‌ایم و برای برقراری عدالت در کشور چه کرده‌ایم؟
برگزاری مراسم ۱۲ بهمن و حتی ۲۲ بهمن و عبور از ایام‌الله دهه فجر انقلاب اسلامی بدون ارزیابی عملکرد‌ها و بدون پاسخ دادن به این سؤال‌های اساسی هیچ مشکلی را حل نمی‌کند و ذهن مالامال از ابهام و سؤال نسل امروز را از آنهمه ابهام و سؤال نجات نمی‌دهد.
اکنون بعد از ۴۲ سال که از پیروزی انقلاب اسلامی گذشته، مسئولان نظام جمهوری اسلامی با صراحت اعتراف می‌کنند که از عدالت در جامعه انقلاب‌کرده ما خبری نیست. درباره فقر و مشکلات معیشتی مردم هم چه مسئولان اعتراف کنند و چه نکنند، جای ذره‌ای تردید وجود ندارد که جامعه ما یکی از بدترین جوامع است.
کشوری با ثروت‌های کم‌نظیر، با نیرو‌های سرشار از استعداد و با نعمت‌های خدادادی متنوع و موقعیت راهبردی ممتاز آنهم در شرایطی که صاحب یک انقلاب دینی و یک نظام مستقل مردمی است، چرا باید دچار فقدان عدالت و حاکمیت فقر و بحران اقتصادی باشد؟
فاصله طبقاتی در کشور غوغا می‌کند. یک طبقه ثروتمند در بالاترین شرایط رفاه از چنان زندگی اشرافی برخوردارند که می‌توان آنها را به نمونه‌های جهانی معروفی مثل اوناسیس و راکفلر تشبیه کرد و یک طبقه فقیر در شرایط بسیار سختی زندگی می‌کنند که تشبیه آنها به ساکنان شِعب ابیطالب تشبیهی منطقی است.
این فاصله طبقاتی و این بی‌عدالتی بهیچوجه خواست امام خمینی نبود. به گردن این و آن انداختن این وضعیت غیرقابل قبول نیز نه درست است و نه مشکلی را از زندگی سخت مردم حل می‌کند.
همه باید به عملکرد نادرست خود اعتراف کنند و صریحاً به مردم بگویند که با مشغول شدن به جنگ قدرت، فرصت‌ها را سوزاندند و نتوانستند کشور را به سوی هدفی که امام خمینی ترسیم کرده بود به پیش ببرند، همه باید عذر تقصیر به محضر امام خمینی ببرند و اعتراف کنند که میراث‌دار خوبی برای او نبودند و همه باید در ۱۲ بهمن با امام خمینی پیمان ببندند که دست از جنگ قدرت بردارند و برای بازگرداندن انقلاب و نظام جمهوری اسلامی به مسیر ترسیم شده توسط آن یگانه دوران تلاش کنند.
راستی با این توصیف چه نیازی به انقلاب بود؟! آیا فقط دغدغه بود که اسم اسلام را بدنام کنیم!؟ 
