کیانوش رستمی: در ایران مرا نمی‌خواهند؛ خداحافظ!

رویداد۲۴- کیانوش رستمی قصد داشت مثل قبل از المپیک تمریناتش را شخصی ادامه دهد؛ اتفاقی که از نظر خیلی از کارشناسان غیرحرفه‌ای نیست اما فدراسیون این بار مقابل این خواسته قهرمان المپیک ایستاد. با گذشت چند ماه حالا رستمی حرف از کنار گذاشتن ورزش و حتی فکر کردن به پیشنهادات خارجی می‌زند.

همین که به‌عنوان یک قهرمان دعوت شدم و ناظر مسابقات بودم، برایم افتخار بزرگی است. مدال‌های نفرات برتر وزن خودم را اهدا کردم که این اتفاق هم برای من خوشحال‌کننده بود و هم برای کسانی که مدال آسیایی کسب کرده بودند.

احساس خوبی داشتم و یک تجربه جدید برایم بود. تنها ناراحتی‌ام از این بود که سطح مسابقات در حد پایینی قرار داشت. در مجموع این دوره از مسابقات قهرمانی آسیا نسبت به تمام دوره‌هایی که تا امسال برگزار شد،‌ در سطح پایین‌تری قرار داشت.

خدا را شکر می‌کنم که ایران توانست عنوان قهرمانی را به دست آورد و از این بابت خوشحالم. باعث افتخار من بود که کنار این وزنه برداران بودم.

دقیقا همین‌طور است. اگر بخواهیم درباره مسابقات جهانی صحبت کنیم، بهتر است که مقایسه‌ای بین این ٢ رویداد صورت نگیرد. من نمی‌خواهم زحمت وزنه‌برداران را زیر سوال ببرم چون برای کشورمان افتخاری به دست آمده است. از نظر من قهرمانی آسیا مهم نیست و تعداد مدال‌ها مهم است. در آسیا ورزشکاران ما بارها توانسته‌اند پرچم کشورمان را به اهتزار دربیاورند اما در گذشته خیلی از وزنه بردارانی که در قهرمانی آسیا شرکت می‌کردند، در سطح جهان و المپیک بودند. با این حال در این دوره هیچ‌کدام از مدعیان حضور نداشتند.

من با علی مرادی هیچ ملاقاتی نداشتم اما تمام مسابقات وزنه برداران ایران را از نزدیک دیدم. بالاخره من کشورم را دوست دارم و از این قهرمانی لذت بردم.

من دیگر تمرین نمی‌کنم و از بعد از المپیک تقریبا تمرین خاصی انجام ندادم. هیچ انگیزه‌ای هم برای تمرین کردن ندارم.

مردم همیشه به من لطف دارند اما این را هم باید در نظر بگیرند که شرایط برای من مهیا نشد و بعد از المپیک وضع کاملا دلسرد‌کننده بود. من باید بعد از المپیک با انرژی بالاتری تمرین می‌کردم و باید رسیدگی نسبت به قبل از المپیک بیشتر می‌شد اما انگار که کیانوش رستمی فقط برای المپیک به درد می‌خورد و هیچ مسابقه دیگری در پیش نیست. من تلاشی برای پایان تمریناتم نداشتم و تنها دلیل این بود که فضا برایم فراهم نبود. اگر کوتاهی نمی‌شد و فضا فراهم بود،‌ مطمئنا با آرامش تمرین می‌کردم اما همه می‌دانند که این اتفاق نیفتاد.

با این شرایط یعنی کیانوش رستمی از ورزش حرفه‌ای خداحافظی کرده و قصد ندارد ادامه دهد؟

من همین حالا هم ورزش را کنار گذاشتم و بعد از المپیک دیگر تمرین نکردم. الان ٧،٨ ماه گذشته و برای تمرین کردن دیر شده است. من شنیدم که می‌گویند خیلی راحت می‌توانند مثل کیانوش رستمی را زیاد بسازند. من که در حدی نیستم که بخواهم بگویم ورزشکار خیلی خاصی‌ام! به‌هرحال ٤ مدال جهانی و ٢ مدال المپیک در کارنامه دارم و دوست داشتم تعداد مدال‌های المپیکی‌ام به ٤ برسد اما نشد.

بازهم می‌گویم اگر شرایط برایم مهیا بود و حداقل رسیدگی ذهنی هم به من می‌شد، باور کنید تا ٢ المپیک دیگر می‌توانستم مدال بگیرم. شرایط برایم فراهم نشده و مجبورم ورزش را کنار بگذارم وگرنه من همیشه نوکری مردم را می‌کنم.

می‌گویند آب که سر بگذرد، چه یک وجب، چه صد وجب! دیگر وقت این صحبت‌ها گذاشته و نمی‌شود کاری کرد. برای این‌که یک ورزشکار در المپیک مدال بگیرد، ٤‌سال او را حمایت می‌کنند. ٣‌سال ورزشکار را نابود کنند و بعد بگویند که بیا و به المپیک برو، اگر میلیاردها تومان هم خرج کنند، دیگر آن ورزشکار نمی‌تواند مدال بگیرد.

دلیلش خیلی واضح است و همه می‌دانند. فکر می‌کنم خود مردم می‌فهمند و باهوش هستند.

پس اینطور می‌شد که کیانوش را بیرون می‌کردند و مدال نمی‌گرفتند! دیگر نمی‌خواهم خیلی به گذشته برگردم و درباره این مسائل صحبت کنم.

تصمیمم جدی است چون دیگر با این وضع ادامه دادن فایده‌ای ندارد. من فقط می‌توانم بگویم که فعلا نیستم و اصلا ورزش نمی‌کنم. وقتی فضا نیست، به نظر شما آدم با خواری و ذلیلی برود مدال بگیرد؟ از طرف تمام دنیا من مورد حمایت قرار می‌گیرم و به‌عنوان برند ورزش وزنه برداری در مسابقات بزرگ از من دعوت می‌کنند اما در ایران نباید اصلا ورزش کنم و می‌گویند دیگر ورزش نکن.

به این موضوع تا الان فکر نکردم اما گاهی اوقات به یک نفر آن‌قدر فشار می‌آید که سعی می‌کند به برخی مسائل هم فکر کند. من یک ایرانی هستم و دوست دارم همیشه پرچم کشور خودم به اهتزاز دربیاید. هیچ وقت در زندگی‌ام به این فکر نکردم خدایی ناکرده اتفاقی بیفتد یک روزی پرچم یک کشور دیگر به اهتزاز دربیاید و سرود ملی کشور دیگری جلوی من خوانده شود.

این اتفاق در رشته‌های دیگر ازجمله تکواندو هم قبلا رخ داد و در المپیک ٢٠١٦ ملت و مسئولان فقط حسرت خوردند.

امروز، روزی است که یک ایرانی پشت یک ایرانی نیست. ما باید همیشه پشت هم باشیم. وقتی این اتفاق رخ ندهد، یک نفر مجبور می‌شود کار دیگری انجام دهد. دیگر نمی‌دانم چه بگویم. ١٠٠‌سال اولش سخت است و ١٠٠ دیگر صبر کنیم، همه چیز درست می‌شود!

منبع: شهروند