بود و نبود تئاتر برای عده زیادی بی اهمیت است

رویداد24- سیدمحمدصادق سیادت: عمده فعالیتهای وی در حوزه تئاتر است و به نوعی یکی از صاحب نظران این عرصه به شمار می رود، او با سریال های زمانه و شمعدونی بیشتر شناخته و دیده شد؛ رویا میرعلمی معتقد است هیچ گونه پیش زمینه ای برای جذب جوانان به تئاتر وجود ندارد و مسئولین توجه ای به این هنر بزرگ ندارند.

در ادامه متن کامل گفتگوی رویداد24 را با رویا میرعلمی میخوانید:

در حال حاضر تئاتر نه نیاز جامعه و نه تفننی برای افراد جامعه محسوب می شود و این امر باعث نگرانی است چراکه فکر میکنم در حال حاضر عده ی محدودی تئاتر میبینند و برایشان این مقوله و مسئله مهم است؛ امیدوارم روزی این اتفاق رخ دهد که تئاتر یک نیاز ضروری جامعه محسوب شود، چرا که اگر این اتفاق بیفتد زمینه سازی خواهد شد برای فرهنگ آیندگان ما، و چه خوب است که این اتفاق هرچه زودتر رخ دهد.

اصولا تمام بازیگران و هنرمندانی که خاستگاه زندگی هنری شان از تئاتر سرچشمه گرفته است و با کار تئاتر بازیگری را شروع کرده اند همیشه به دنبال منزل ابتدایی خود هستند و به نوعی مامن آنها و مکان آرامش دهنده به آنها صحنه تئاتر است که این امر دلایل خاص خودرا دارد.

شرایطی که در حال بازی روی صحنه به بازیگر دست می دهد و ارتباط تنگاتنگی که با تماشاچی برقرار خواهد شد، باعث می شود تا بازیگر خودرا به بوته آزمایش بگذارد و به نوعی خود را امتحان کند؛ اصولا روی صحنه تئاتر بودن همیشه برای یک بازیگر آزمون بوده و خواهد بود، فکر میکنم به همین دلیل است که بازیگران ما دوست دارند تئاتر را با انواع مختلفش تجربه کنند.

هنگامی که مردم هیچ گونه پیش زمینه ای از وجود تئاتر و درک درستی از آن نداشته باشند، قطعا استقبال هم نخواهند کرد؛ فکر میکنم  اصولا عده ای از افراد تئاتر را با جُنگ اشتباه میگیرند، جُنگ های بسیار شادی را اجرا میکنند و  استقبال خوبی را از سمت مخاطب دریافت می کنند ؛ اما هیچ گونه تفکری برای تماشاچی به وجود نمی آورد و صرفا جهت سرگرمی لحظه ای است که با شوخی های بسیار سخیف و سطح پایین انجام می شود در صورتیکه برای ایجاد تفکری مورد هدف در مخاطب بوجود آمده است.

برای استقبال مخاطب از هنر تئاتر باید زمینه سازی های گسترده ای از پایه های پایین تر خصوصا مدارس شروع شود و در مقاطع بالاتر نیز ادامه پیدا کند؛ اگر دانش آموزان هرزگاهی از سوی محل تحصیل به تئاتری متناسب با سن خود بروند، قطعا دید دیگری نسبت آن پیدا می کنند، خانواده خود را تشویق به تماشای تئاتر می کنند و با بالاتر رفتن سن شان تئاتر هایی حرفه ای تر تماشا می کنند.

برای مثال ما هیچگاه ندیده ایم که مجموعه ای از دانش آموزان دبیرستانی به جای سینما، برنامه ای برای رفتن به تئاتر داشته باشند، درحالیکه بسیاری از تئاتر ها متناسب با سن ها و شرایط زندگی این روزهای آنان می باشد و حتی می توان گفت گاهی می تواند شکل زندگی آنان را تغییر دهد؛ اما متأسفانه این اتفاق هیچگاه رخ نداد و این غذایی است که باید از سوی مسئولین فرهنگی به جامعه تزریق شود.

مسئولین که اصلا تئاتر را نمی¬بینند؛ نمی دانند تئاتر چیست؛ هنر نمایش به اندازه ای برای آنها السویه شده است که بود و نبودآن برایشان هیچ اهمیتی ندارد، قطعا اگر تئاتر برای مسئولین مهم بود اتفاقات بسیار خوبی برای هنرکشور و جامعه ما رخ می داد، به این دلیل که تئاتر هنر سازنده¬ای است و برای جامعه¬ای که برای فرهنگی و فرهیخته شدن تلاش می کنند یک نیاز محسوب می شود.

فکر میکنم عوامل بسیاری وجود دارد که باعث میشود تئاتر در استان های کشور ما امری ناشناخته و غیر ضروری به شمار رود؛ در تهران که پایتخت کشور است و تمام اتفاقات بزرگ فرهنگی درآن رخ می دهد بوجه مشخصی برای تئاتر باشد فراهم نمی شود و همین امر باعث می شود تا افراد به سمت تئاترهای خصوصی رو آورند که متاسفانه بسیاری از آنان با شکست مواجه می شود چراکه اسپانسری برای حمایت از تئاتر وجود ندارد؛ اینکه هیچ کمکی برای گروه های تئاتر وجود ندارد و یکدمه باید کارها جمع شود خود به تنهایی عاملی است تا تئاتر ها در تهران به زبانه کشیده شود

در همین حال، فردی که در شهرستان مشغول به فعالیت است هنگامی که میبیند استقبالی از نتیجه اش تلاش هایش نمی شود تصمیم می گیرد تا در تهران شانس خود را امتحان کند و همین امر باعث می شود تا روز به روز به تعداد افرادی که مشغول به فعالیت های فرهنگی هستند در تهران افزوده شود و به نتیجه قابل قبولی هم نرسند.

اما در نهایت میتوان این سوال را اینگونه پاسخ داد که در تهران که پایتخت کشور است انسان ها نا امید می شوند، شهرستان ها که به جای خود...

کسانی که روزگاری بازیگر درجه یک تئاتر بودند اما امروز در سینما در حال درخشش هستند و بنا به دلایلی از جمله مشغله کاری و سختی های موجود در کار تئاتر نمی توانند وقت و کارهای خودرا طوری تنظیم کنند که مجددا بر روی صحنه نمایش حاضر شوند و نسل من شاهد هنرنمایی های این انسان های بزرگ و فرهیخته باشیم. 

همیشه دوست داشتم آقای مهدی هاشمی، آقای پرویز پرستویی، خانم معتمد آریا که البته کماکان بر روی صحنه هنرنمایی می کنند را مجددا بر صحنه های بزرگ تئاتر ببینم و از هنر این بزرگان لذت ببرم.

این روزها در نقش سوگلی ناصر الدین شاه، تئاتر مضحکه شبیه قتل را به همراه سایر همکاران مجددا اجرا میکنم؛ این کار دوازده سال پیش با عده ی دیگری از همکاران اجرا رفت و بنابر ضرورت قرار بر این شد تا مجددا تولید شود، پس از مرحله تولید در سالن اصلی تئاتر شهر اجرا رفت و به علت استقبال بسیار زیاد، مجددا در سالن باران نیز به روی صحنه رفت که مجددا هم تمدید شد؛ این نمایش، کار بسیار جذابی است که حرفهای زیادی برای گفتن دارد و بنابر دلایل بسیاری تماشاچی با آن ارتباط خوبی برقرار خواهد کرد و آن را دوست خواهد داشت .

آرزویم برای تئاتر، جدی گرفته شدن آن از سوی مسئولین فرهنگی است؛ آرزویم رونق تئاتر است؛ آرزویم حمایت های ویژه برای تئاتر است و امیدوارم که تئاتر سلامتی خود را در این سال به دست آورد و به روز های خوش خودش بازگردد.