واکنش پریناز ایزدیار به اظهارنظر طناز طباطبایی: نظر ایشان برایم محترم است

پریناز ایزدیار به دلیل بازی تحسین‌شده‌اش در فیلم «ابد و یک روز» این روزها مورد توجه قرار گرفته است. هرچند هم‌زمانی نمایش این فیلم با سریال «شهرزاد» باعث شد علاقه‌مندان زیادی پیدا کند.

روزنامه شرق با این بازیگر درباره فیلم تازه‌اکرانش که به خاطر آن جایزه بهترین بازیگر سی‌وچهارمین جشنواره فیلم فجر را دریافت کرد، گفت‌وگو کرد که متن آن در زیر می‌آید:

اصلا، واقعیت این است که نخواستم ذهنم را درگیر این ماجرا کنم. هر چند برخی از دوستان هنگام کار می‌گفتند، بعید نیست که من امسال جایزه بازیگری را بگیرم ولی با وجود همه احتمالات علاقه‌ای نداشتم به آن فکر کنم.

چون اگر ذهنم را درگیر چنین مسئله‌ای می‌کردم، هم وقتم گرفته می‌شد و هم این که اگر در نهایت جایزه نمی‌گرفتم، ‌ناراحت می‌شدم و اگر هم می‌گرفتم طبعا خوشحال. به‌ همین‌ دلیل این موضوع را رها کردم و سپردم که هر چه پیش‌ آید، خوش‌ آید. فقط روی کارم متمرکز شدم و تمام تلاشم این بود که وظیفه‌ام را درست انجام دهم.

(می‌خندد) چون فکر نمی‌کردم جایزه بگیرم. به‌ همین‌ دلیل لرزش بدنم واکنشی بود ناخودآگاه. آن‌قدر هیجان‌زده شده بودم که نمی‌توانستم خودم را کنترل کنم. حتی تا ثانیه‌های قبل از خوانده‌ شدن اسمم، ‌احتمال می‌دادم شخص دیگری برنده شود. وقتی فراخوانده شدم، کلا احساساتم از کنترل خارج شد! ولی خیلی خوشحال شدم.

من عکس نظر شما را دارم. به نظرم فیلم‌نامه و کارگردانی«ابد و یک روز»، هر دو همگام و عالی بودند. از همان ابتدا هم وقتی فیلم‌نامه را خواندم، ‌نسبت به قصه کشش زیادی پیدا کردم و آن را دوست داشتم. به‌ طوری‌ که هنگامی که می‌خواستم نقش «سمیه» را بازی کنم، حالم خیلی خوب بود.

چون قرار بود در کاری سهیم باشم که قوی و دلچسب است و مهم‌تر این که حرف حسابی می‌زند. دیگر اینکه سعید روستایی هم در لحظات نوشتن فیلم‌نامه و هم در زمان کارگردانی فیلم ‌به‌قدری وسواس و دقت به خرج می‌داد که دیگر جای اما و اگری نگذاشت.

فیلم، ‌شخصیت‌های زیادی دارد و خانه خانواده «طولی‌خانلو» هم یکی دیگر از شخصیت‌ها بود که به اندازه بازیگران اهمیت داشت. همین مسئله روایت درام و پرداخت داستان را پیچیده می‌کرد. چون در عین اینکه مؤلف- فیلم‌ساز با وجود زمان محدود فیلم، باید هر چه بیشتر به شخصیت‌ها نزدیک‌تر می‌شد، در کمترین زمان ممکن هم باید بیشترین اطلاعات را به تماشاگر منتقل می‌کرد اما می‌بینیم سکانسی مثل خانه شهناز (ریما رامین‌فر) که خارج از تهران در فیلم به تصویر کشیده شد ‌و اتفاقاتی همچون تحقیر شدن و کتک‌ خوردن مرتضی (پیمان معادی) توسط خواهرزاده و موارد دیگری در آن خانه رخ داد، ربطی به موضوع اصلی فیلم نداشت. در حالی‌ که فیلم‌نامه می‌توانست روی جزئیات شخصیت‌ها متمرکز شود که مثلا اصلا سن‌ و سال مادر با سن کوچک‌ترین پسرش چه نسبتی دارد یا چگونه در متن واقع‌گرایی، مغازه‌زدن زود بازدهی دارد و... .

البته من ترجیح می‌دهم به مسائلی که به شخص من و نقشم مربوط نیست، ‌پاسخ ندهم. جواب این سؤالات را آقای روستایی به‌عنوان نویسنده و کارگردان بدهند... .

متوجه منظورتان شدم. تحلیل من از اتفاقات خانه شهناز این بود که یک‌ سری اتفاقات کلیدی در خانه شهناز دارد دوباره تکرار می‌شود. یعنی همان اتفاقاتی که در خانه این خانواده رخ داده، ‌گریبانگیر خانواده شهناز هم شده! انگار شاهد جامعه‌ای هستیم که مشکلات در محدوده‌ای، خواه‌ناخواه به محدوده دیگر سرایت پیدا می‌کند. گویی حلقه‌های متصل زنجیری هستند که خرابی هرکدام روی دیگر حلقه‌ها تأثیر می‌گذارد.

 به نظرم چنین معضلی در جامعه فعلی‌مان هم وجود دارد. هر دو خانواده گرفتاری‌های مشترک دارند و اصلا هر مسئله‌ای مسلسل‌وار روی سرنوشت دیگری تأثیر می‌گذارد؛ با این که مکان زندگی‌شان دور از یکدیگر است. این نکته تلخی شرایط را منتقل می‌کند.

 به‌ همین‌ دلیل می‌گویم که از نظر من فیلم هیچ پلان و سکانس اضافی‌ای ندارد. چون شخصا واکنش تماشاگران را دیدم که فیلم را تا انتها دنبال می‌کنند، ‌بدون این که آزرده شوند، سالن سینما را ترک کنند.

حفظ یکنواختی (راکورد) حس‌ها در طول فیلم از سوی کارگردان کاملا کنترل می‌شد. آقای روستایی روی این جزئیات دقت نظر داشت. البته یکی از خوبی‌های کار کردن در این فیلم ‌این بود که به دلیل تک‌ لوکیشن‌ بودن، ‌بسیاری از پلان‌ها پشت‌ سرهم گرفته می‌شد و به‌اصطلاح رج نزدیم. این نکته به تداوم حسی بازیگران کمک کرد و از جمله به من. دیگر این که عوامل فیلم حرفه‌ای بودند و از این نظر کمک می‌کردند.

مثلا منشی صحنه حرفه‌ای و دقیقی داشتیم که وقتی بازی می‌کردم، بعد از او می‌پرسیدم حس این پلانم با پلان قبلی هم‌خوانی داشت یا نه. البته من همیشه در این مورد دچار هراس می‌شوم. چون خیلی مهم است که تداوم بازی حفظ شود. چون در غیر این صورت بازی جلو دوربین لو می‌رود. ضمن این که آقای روستایی خیلی تأکید می‌کردند که بازی‌ها رئال باشد.

 همچنین به دلیل نقشم، من حضور دائم در فیلم داشتم. در تمام مدت فیلم‌برداری از حس‌ و حال فضای فیلم منفک نشدم. حتی اگر شب‌ها به منزل خودم می‌رفتم، ‌باز هنوز سمیه بودم و با احوالات ِ سمیه شب را به صبح می‌رساندم. همین نکته تأثیر زیادی روی کارم گذاشت.

نکته مهم دیگر تمرینات زیادی بود که قبل از فیلم‌برداری انجام دادیم. جلسات دورخوانی خیلی به ما کمک کرد. هنگام قرارگرفتن در لوکیشن فیلم آن‌ قدر همگی با هم دوستانه کار می‌کردیم که در جاهایی بر اساس بازی‌ها حس‌وحال‌ها جابه‌جا می‌شد یا حتی تأکید روی برخی دیالوگ‌ها شکل می‌گرفت و به عبارت دقیق ایده‌های جدیدی در همان لحظه خلق و اجرا می‌شدند. واقعا «ابد و یک روز» نمونه موفقی از همکاری منسجم گروهی خلاق است.

ببینید آن‌قدر فیلم‌نامه بار‌ها‌وبارها نوشته و بازنویسی شد که من واقعا نمی‌دانم کدام آخرین سکانس بود یا قبل از پیوستن من به گروه، چندین سکانس پایانی نوشته شده بود. چون سعید روستایی پایان‌های متفاوتی را برای فیلم مدنظر داشت. بنابراین واقعا نمی‌توانم در این مورد پاسخ سرراستی به شما بدهم.

به‌ هیچ‌ وجه. به نظرم «ابد و یک روز» واقعیت‌نمایی محض است. البته شاید واقعیت تلخ باشد ولی به‌ هر حال واقعیت است و غیر قابل‌ انکار. ضمنا من واقعا نمی‌دانم چرا برخی‌ها با هر فیلمی که مخالف می‌شوند، علیه آن از واژه سیاه‌نمایی استفاده می‌کنند! آن‌ قدر این واژه در جایگاه نادرست خود استفاده شده که به نظرم کارکرد واقعی‌اش را از دست داده است.

 شما اگر با آقای روستایی صحبت کنید، ‌مفصل درباره تجربیات خود توضیح می‌دهد که چقدر بعینه نظاره‌گر این نوع وقایع در پیرامون زندگی خود بوده است اما با وجود همه تلخی‌ها می‌بیند که چنین خانواده‌هایی با قدرت به زندگی‌ کردن ادامه می‌دهند. به‌طوری‌که اصلا نمی‌توان منکرشان شد؛ مثل خانواده فیلم «ابد و یک روز».

نه متأسفانه. ولی تعریف آنها را زیاد شنیده بودم.

باور کنید بدون اغراق به ذهن هیچ‌کدام از ما چنین تعبیری خطور نکرد. حتی بعدا کسانی گفتند شاید چنین تعبیری شود و می‌خواستند این جمله را حذف کنند. اما در نهایت ما قلبا معتقد بودیم و هستیم که چنین هدفی نداشتیم، پس چرا باید حذف شود؟ به‌ هر حال هرکسی از هر فیلمی برداشتی می‌کند اما برداشت ما مطلقا چنین نبود.

من در ایام نوروز فرصت نکردم با مردم فیلم را ببینم اما در زمان جشنواره فیلم فجر در کنار مردم فیلم را دیدم. آنها همراه با شخصیت‌های فیلم، هم گریه می‌کردند و هم می‌خندیدند.

 حتی شنیدم برخی از خانم‌ها می‌گفتند که خود سمیه هستیم. در هر صورت از این بابت خیلی خوشحال شدم که مردم شخصیت‌ها را درک کردند و توانستند با آن ارتباط برقرار کنند. به‌ هر حال فیلمی که جایزه سیمرغ بهترین فیلم از نگاه تماشاگران را بگیرد، ‌از نظر من فیلم کمی نیست.

من نمی‌دانم منظورتان چالش کارگردان با کدام بازیگر است اما طبیعی است که در کار دلخوری هم به وجود می‌آید. به‌ هر حال قصه فیلم پرتنش بود و گاهی اصطکاک هم به وجود می‌آمد اما به‌ وضوح به چنین مسئله‌ای برنخوردم. حتما موضوعی است که میان خودشان حل‌وفصل شده و من خبر ندارم.

نوید محمدزاده که بازی درجه‌ یک ارائه کرد و همه شاهد بودیم که چقدر درخشان بازی می‌کرد. همین‌ طور آقای پیمان معادی. خودم اصلا باورم نشد که آقای معادی که در جلسات دورخوانی شخصیت مبادی‌آداب و جنتلمنی داشتند، وقتی در قالب شخصیت مرتضی رفتند این‌گونه شدند. همین تغییر قالب برایم حیرت‌انگیز بود. ایشان واقعا بازیگر خوبی هستند.

من فقط نظر ایشان را شنیدم و مستقیم هم با خانم طباطبایی صحبت نکردم اما به‌ هر حال ایشان عقیده خود را بیان کردند. به نظرم هر کسی نظری دارد و نظر ایشان هم برای من محترم است.

آقای روستایی کارش را بلد بود و سختگیری‌های خاص خود را داشت. من هم اصولا دوست دارم با کارگردان‌های سختگیر کار کنم. چون حس خوبی به من می‌دهند و من ترغیب می‌شوم بیشتر روی کارم دقت و نقشم را بهتر بازی کنم.

دوست دارم نقش متفاوتی بازی کنم. البته الان دو پیشنهاد بازی دارم. دست‌کم دو ماه صبر می‌کنم تا انتخاب کنم.