"پنچاک سیلات"، تنها دلیل ششمیِ ایران!

"ایران ششم شد فقط به دلیل پنچاک سیلات! "... این جمله‌ی توجیهی را در روزهای پایانی بازی‌های آسیایی و حتی پس از آن از مقام‌های مسئول به وفور شنیدیم.
از هر کدام که درباره علت سقوط جایگاه ایران از رتبه چهارم به ششم جدول مدال‌های بازی‌های آسیایی سوال می‌شد، پاسخ مشترکی می‌شنیدیم که علت، فقط همان پنچاک سیلات (ورزش بومی کشور میزبان) است!

مسئولان، متفق‌القول معتقد بودند اگر این ورزش جزء رشته‌های بازی‌های آسیایی قرار نمی‌گرفت، جایگاه ایران قطعاٌ بهتر می‌بود.

برای مثال مسعود سلطانی‌فر، وزیر ورزش و جوانان در این باره گفت: پنچاک سیلات بلایی بود که میزبان برای ورزشکاران ایران به ارمغان آورد!

صالحی امیری، رئیس کمیته ملی المپیک درباره این موضوع گفت: شورای المپیک آسیا با طلا‌های پنچاک سیلات مقام چهارم را به میزبان هدیه کرد.

سفیر ایران در انگلیس نیز در توئیتی دراین‌باره گفت: این شیوه‌های سخیف جایزه دادن به میزبان مسابقات، خاص کشور‌های جهان سوم است.
مسعود سلیمانی، رئیس فدراسیون اسکواش نیز اینگونه توضیح داد: "اندونزی با استفاده از امتیاز میزبانی به این رتبه دست پیدا کرد و اصلا شایستگی رسیدن به چهارمی آسیا را ندارد. ".

اما نکته اینجاست که چرا مسئولان، عملکرد ضعیف ورزشکارانمان را در برخی رشته‌های دیگر نادیده گرفته‌اند؟
در شرایطی که در بسیاری از رشته‌ها می‌توانستیم به راحتی طلا را از آنِ خود کنیم و شاید تنها در چند ثانیه رنگ طلایی مدال به نقره‌ای تبدیل شد، مسئولان ما فقط و فقط علت سقوط جایگاهمان را همان پنچاک سیلات می‌دانستند.
ایران در این رشته، ۹ ورزشکار اعزام کرد که ۶ نفر آقا و ۳ نفر خانم بودند. از این تعداد تنها یک مدال برنز نصیب ایران شد؛ آن را تهمینه کربلایی کسب کرد و می‌توان گفت: کاملاٌ اتفاقی بود!

در وزن ۶۰ تا ۶۵ کیلوگرم پنچاک سیلات بانوان، ۸ ورزشکار حضور داشت که در اولین مرحله حریف کربلایی در مسابقه حاضر نشد تا وی راهی مرحله نیمه نهایی شود. در مرحله نیمه نهایی هم مقابل حریف ویتنامی شکست خورد تا بدون کسب حتی یک پیروزی مدال برنز را کسب کند.

از زمانی که فدراسیون‌ها و ورزشکاران باخبر می‌شوند که چه ورزش‌هایی با چه اوزانی قرار است در کشور میزبان شرکت داده‌شوند، تا شروع بازی‌ها حداقل یک‌سال می‌گذرد. یک‌سال زمان زیادی نیست، اما انقدر زمانش کافی‌ست که یک تیم یا یک فدراسیون، خود را قوی و نقطه ضعف‌هایش را برطرف کند. کم‌ترین و بدیهی‌ترین کاری که می‌توانند برای تقویت تیم یا ورزشکاران انجام دهند، استخدام مربیان باتجربه است.

مسئولانی که معتقدند به دلیل قوی بودن اندونزی در پنچاک سیلات، ایران دو پله به پایین انداخته شد، آیا طی یکی دو سال قبل به تقویت ورزشکاران پنچاک سیلات ایران فکر نکرده بودند؟ آیا نمی‌توانستند یک جستجو یا آنالیز ساده درباره ورزش بومی اندونزی انجام دهند؟ آیا نمی‌دانستند پنچاک سیلات یکی از مدال‌آورترین رشته‌های ورزشی برای کشور میزبان است؟

از این‌ها که بگذریم، دیدیم ازبکستان نیز از ایران پیشی گرفت و در جایگاه بالای ایران ایستاد. همین موضوع، خود، علت سقوط ایران به خاطر پنچاک سیلات را نقض می‌کند، زیرا اگر تنها دلیل عقب ماندن ایران، پنچاک سیلات بود، ازبکستان جایگاه پنجمی ایران را صاحب نمی‌شد.
پس مشخص شد ایران نه به خاطر ۱۴ مدال طلای پنچاک سیلات اندونزی و نه فقط به دلیل ضعیف بودن ورزشکارانمان در این رشته، بلکه به دلیل عملکرد نه چندان خوب دیگر نمایندگانمان در رشته‌های دیگر نیز جایگاه خود را دو پله به پایین انداخت.

در این دوره از بازی‌های آسیایی ما شاهد پیشرفت نمایندگان کشورمان در بسیاری از رشته‌های ورزشی بودیم. حتی در ورزش‌هایی مانند وزنه‌برداری، کشتی و والیبال انگار ته دلمان قرص بود که طلا برای خودمان است. اما باید قبول کنیم در بسیاری از رشته‌ها درجا زدیم و حتی پس‌رفت کردیم!

پس اینکه گاهی درصورت نرسیدن به هدف، دیگری را مقصر بدانیم و اشتباه یا سهل‌انگاری خود را گردن دیگری بیاندازیم، کار درستی نیست.
مسئولان می‌توانند به جای آوردن توجیه‌های همیشگی و پاک کردن صورت مسئله، به عملکرد خود رجوع کنند و خود را اصلاح کنند نه اینکه دنبال مقصر بگردند.