سقوط اخلاق در رسانه ملی

پخش ویدئوی برخورد تحقیرآمیز فرزاد حسنی با یکی از مهمان برنامه «اکسیر» باعث برانگیختن و جریحه‌دار شدن احساسات عموم مردم شد و واکنش‌های شدیدی را در فضای مجازی برانگیخت.

در پی این واکنش‌های همه‌جانبه از سوی ملت ایران تهیه کننده برنامه «اکسیر» مجبور به ادای توضیحاتی درباره برنامه شد و ادعا کرد آن مهمان که روی استیج برنامه حاضر شده است هنرور بوده و این قسمت برنامه با برنامه ریزی قبلی ساخته و ارائه شده است.

توضیحات تهیه‌کننده به جای یک توضیح مستدل و منطقی به یک عذر بد‌تر از گناه می‌ماند.

ویدئوی منتشر شده بعدی از پشت صحنه برنامه «اکسیر» و نحوه تمرین فرزاد حسنی با جمشید (مهمان تحقیر شده برنامه) با ساختار ناشیانه‌اش و نحوه برخورد افراد حاضر در صحنه با یکدیگر به یک شوخی بیشتر می‌ماند تا تمرینی جدی.

هرکس که کمترین اطلاعی از ساخت چنین برنامه‌هایی داشته باشد می‌داند که تمام لطف و جذابیت چنین قسمت‌هایی در یک برنامه به غافلگیری مهمان است و مجری در واقع مهمان را روی استیج دعوت می‌کند تا او را غافلگیر نماید و ساخت یک قسمت از پیش تمرین شده در یک برنامه ترکیبی با چنین ساختاری علی‌القاعده مرسوم نیست.

زمانی که این قاعده برنامه سازی را در کنار دومین ویدئوی منتشر شده توسط سازندگان برنامه اکسیر قرار می‌دهیم اولین نکته‌ای که به ذهن بینندگان این ویدئو می‌رسد تلاش عوامل برنامه برای توجیه عمل زشت و رفتار دور از ادبشان است.

بر فرض که ما بپذیریم که این ویدئو قبل از ضبط برنامه اصلی ساخته شده و این تمرینی جدی است برای ساخت آن قسمت از برنامه «اکسیر». با در نظر گرفتن این فرض اوضاع بد‌تر می‌شود. 

آیا تمام تلاش تیم سازنده این برنامه این است که ترویج تحقیر کنند؟ یعنی تمام این تمرین‌ها و تلاش‌ها برای این است تا مرد میان‌سالی روی استیج برنامه حاضر شود و مجری برنامه به تحقیر او بپردازد؟

این صحبت‌های عوامل برنامه چیزی جز عذر بد‌تر از گناه نیست.

نکته‌ای که عوامل برنامه متوجه آن نیستند این است که مسئله ساختگی یا واقعی بودن آن برنامه نیست، بلکه مسئله اصلی این است که چرا باید چنین برنامه تحقیرآمیز و آلوده به توهینی ساخته و از تلویزون پخش شود.

در اظهار نظر دیگری گفته شده این برنامه چند اُتاق فکر دارد.

اگر این نکته صحت داشته باشد برای سازندگان این برنامه فقط باید تاسف خورد که از دل چندین اُتاق فکر آن، چنین برنامه توهین آمیزی بیرون آمده است.

تهیه‌کننده و مجری برنامه به جای یک عذرخواهی ساده از مردم با اظهارات نسنجیده‌شان کار را به جایی رسانند که مردم به کمتر از تعطیلی برنامه و ممنوع‌التصویری مجدد مجری رضایت نمی‌دهند.

 عوامل برنامه به جای ریختن آب بر روی آتش احساسات مردم بنزین روی آن می‌ریزند و با توجیهی بد‌تر از خود عمل اصلی کار زشتشان را مثبت جلوه می‌دهند.

سوال اصلی اما، از مدیران صدا و سیما است که چرا اجازه تولید چنین برنامه‌هایی را می‌دهند. 

مگر بنا براین نیست که صدا و سیما با ساخت برنامه‌های متنوع و خوش‌ساخت و تامین نیاز تمامی سلایق و علائق حاضر درجامعه آن‌ها را از تماشای برنامه‌های سخیف ماهواره‌ای بی‌نیاز کند؟ آیا با تحقیر می‌توان به ترمیم و دستیابی مجدد مخاطبان از دست رفته صدا و سیما پرداخت؟ 

جواب این سوالان را مدیران ارشد صدا و سیما باید بدهند. در حسن ظن مدیران شکی نیست. اما باید پرسید نظارت بر ساخت برنامه‌های صدا و سیما چگونه صورت می‌گیرد که از دل آن «اکسیر» بیرون می‌آید.

ساخت چنین برنامه‌ای و توجیهات بعدی عوامل سازنده برنامه نشانگر سقوط اخلاقیات بین مجریان و تهیه‌کننده‌گان برنامه‌های سیما است که چنگ زدن به هر دست‌آویزی را برای جذب مخاطب مجاز می‌دانند، اما نمی‌دانند این رفتار‌ها باعث جذب مخاطب نمی‌شود که هیچ، بلکه آنان را فراری هم می‌دهد.