تفاوت نبرد دیپلماتیک «سید اردکانی» و «شیخ سمنانی» در سازمان ملل
خاتمی با ارائه «گفتگوی تمدنها» در برابر طرح مشکوک «هانتیگون»، مبنی بر جنگ تمدنها، توانست آراء عام سازمان ملل را به نفع ایران جلب کند و به‌طوری که به خاطر دارم بیش از یکصد رأی مثبت نصیب طرح «گفتگوی تمدنها» کند.
رویداد۲۴ شرایط امروز ایران در رابطه با آمریکا مرا به یاد شرایط خاص رئیس جمهور وقت، سید محمد خاتمی حفظه‌الله و آجره‌ـ در سال{۱۳۷۷} در سازمان ملل انداخت و در ذهنم مقایسه‌ای کردم بین آنچه «سید اردکانی» با آن مواجه بود با آنچه اینک «شیخ سمنانی» با آن مواجه است:
گرچه عده‌ای از ما به بیماری فراموشکاری سیاسی دچارند و عده‌ای هم خود را به فراموشی می‌زنند، ولی خاطره و حافظه تاریخ از یاد نبرده است که در آن سال، رئیس جمهوری ایران در سازمان ملل خوش درخشید و همه ارباب قدرت را از شرق و غرب و نیز سایر قدرت‌های ریز و درشت را نه تنها در عرصة سیاست و بلکه مهمتر و عالی‌تر در عرصة فرهنگ به‌اصطلاح رایج «آچمز» کرد.
خاتمی با ارائه «گفتگوی تمدنها» در برابر طرح مشکوک «هانتیگون»، مبنی بر جنگ تمدنها، توانست آراء عام سازمان ملل را به نفع ایران جلب کند و به‌طوری که به خاطر دارم بیش از یکصد رأی مثبت نصیب طرح «گفتگوی تمدنها» کند... اجرش با خدا و یادش در حافظه جهان و ایران
...، ولی این همه ماجرا نبود: سید اردکانی مواجه با این مسئله بود که کلینتون رئیس جمهور وقت آمریکا در به در به دنبال این بود که «سید» را هر کجا می‌شود ولو سرپایی و «بر حسب تصادف!» گیر بیاورد ولو لحظه‌ای هم شده با او عکس بگیرد که به پندار خودش در دیوار سخت و پولادین میان آمریکا و ایران، شکافی ایجاد کند... من وضع و حال سید عزیز را از زبان خودش شنیدم که پس از گذشت چند سال به تعبیر خود برای خوانندگان محترم بازگو می‌کنم: آقای خاتمی می‌گفت: من مواظف بودم که دم به تله ندهم و از هر سو می‌گریختم که کلینتون با من مواجه نشود... و اگر چنین می‌شد من بگویم چه می‌شد؟: «دلواپسان» آن روز در فرودگاه جمع می‌شدند و با لنگه کفش و فریاد‌های مرگ بر... از او استقبال می‌کردند و نمی‌گذاشتند او سالم به خانه برسد تا چه رسد به دفترش در «پاستور» ...
حالا برسیم به روحانی و ظریف: در نبرد دیپلماتیک امروز در سازمان ملل رئیس جمهور و وزیر خارجة کمربسته و مسلح، به اسلحة برنده دیپلماتیک در حالی که از اعضای غربی (و به‌اصطلاح، استکباری) در قالب (۱+۴) یارگیری کرده‌اند و ترامپ با همه یال و کوپالش تنها مانده و تنها عربده می‌کشد و کسی هم نه از غربی‌ها و نه از سایر اعضای سازمان ملل (به‌جز اسرائیل درمانده و از نظر سیاسی با انتخابات سخت در هم ریختة اخیر شرمنده و خودباخته) پاسخگوی سر و صدای ترامپ نیست. آن هم در مرکز جهان غرب (نیویورک) به دادخواهی ملت ایران برخاسته‌اند...
تفاوت از کجاست تا کجا؟ با این همه من شرم دارم بگویم عده‌ای از تندروان بی‌چشم و روی ما این همه را نمی‌بینند و شب و روز دولت تدبیر و امیدرا به باد انتقاد و اتهام‌های ناروا می‌گیرند... خدا هدایتشان کند.
گرچه عده‌ای از ما به بیماری فراموشکاری سیاسی دچارند و عده‌ای هم خود را به فراموشی می‌زنند، ولی خاطره و حافظه تاریخ از یاد نبرده است که در آن سال، رئیس جمهوری ایران در سازمان ملل خوش درخشید و همه ارباب قدرت را از شرق و غرب و نیز سایر قدرت‌های ریز و درشت را نه تنها در عرصة سیاست و بلکه مهمتر و عالی‌تر در عرصة فرهنگ به‌اصطلاح رایج «آچمز» کرد.
خاتمی با ارائه «گفتگوی تمدنها» در برابر طرح مشکوک «هانتیگون»، مبنی بر جنگ تمدنها، توانست آراء عام سازمان ملل را به نفع ایران جلب کند و به‌طوری که به خاطر دارم بیش از یکصد رأی مثبت نصیب طرح «گفتگوی تمدنها» کند... اجرش با خدا و یادش در حافظه جهان و ایران
...، ولی این همه ماجرا نبود: سید اردکانی مواجه با این مسئله بود که کلینتون رئیس جمهور وقت آمریکا در به در به دنبال این بود که «سید» را هر کجا می‌شود ولو سرپایی و «بر حسب تصادف!» گیر بیاورد ولو لحظه‌ای هم شده با او عکس بگیرد که به پندار خودش در دیوار سخت و پولادین میان آمریکا و ایران، شکافی ایجاد کند... من وضع و حال سید عزیز را از زبان خودش شنیدم که پس از گذشت چند سال به تعبیر خود برای خوانندگان محترم بازگو می‌کنم: آقای خاتمی می‌گفت: من مواظف بودم که دم به تله ندهم و از هر سو می‌گریختم که کلینتون با من مواجه نشود... و اگر چنین می‌شد من بگویم چه می‌شد؟: «دلواپسان» آن روز در فرودگاه جمع می‌شدند و با لنگه کفش و فریاد‌های مرگ بر... از او استقبال می‌کردند و نمی‌گذاشتند او سالم به خانه برسد تا چه رسد به دفترش در «پاستور» ...
حالا برسیم به روحانی و ظریف: در نبرد دیپلماتیک امروز در سازمان ملل رئیس جمهور و وزیر خارجة کمربسته و مسلح، به اسلحة برنده دیپلماتیک در حالی که از اعضای غربی (و به‌اصطلاح، استکباری) در قالب (۱+۴) یارگیری کرده‌اند و ترامپ با همه یال و کوپالش تنها مانده و تنها عربده می‌کشد و کسی هم نه از غربی‌ها و نه از سایر اعضای سازمان ملل (به‌جز اسرائیل درمانده و از نظر سیاسی با انتخابات سخت در هم ریختة اخیر شرمنده و خودباخته) پاسخگوی سر و صدای ترامپ نیست. آن هم در مرکز جهان غرب (نیویورک) به دادخواهی ملت ایران برخاسته‌اند...
تفاوت از کجاست تا کجا؟ با این همه من شرم دارم بگویم عده‌ای از تندروان بی‌چشم و روی ما این همه را نمی‌بینند و شب و روز دولت تدبیر و امیدرا به باد انتقاد و اتهام‌های ناروا می‌گیرند... خدا هدایتشان کند.
منبع:روزنامه اطلاعات
خبر های مرتبط
جناب آقای حجتی کرمانی درود برشما ومشی سیاسی معتدل وعاری از افراط وتفریط تان . 
