یک قدم به جلو بیاییم

سرانجام و پس از اصرارهای مکرر،آن عالم ربانی برای حضور در مجلس موعظه، اعلام آمادگی نمود. روز موعود فرا رسید و جمعیت فراوانی در جلسه موعظه حاضر شدند به قدری که بسیاری از مردم، جایی برای نشستن و حتی ایستادن هم نیافتند و ناچار به حضور در بیرون از جلسه شدند. هنگامی که آن شخصیت روشن ضمیر بر اریکه منبر تکیه داد از شدت ازدحام جمعیت، فردی سالخورده ندا برآورد که ای مردم، باید متراکم تر نشسته و جاهای خالی در کنار منبر را نیز مملو از جمعیت کنید و لذا فریاد برآورد که ای مردم، هرکس در هرجا که نشسته است برخیزد و یک قدم به جلو بیاید.

هنگامی که مردم برخواسته و به جلو آمدند ناگاه، آن عالم عامل، از منبر پایین آمد و خطاب به مردم گفت: من روزها در فکر آن بودم که برای شما، چه موعظه کنم و بنا داشتم تا در این فرصتی که به من اختصاص یافته بود یک جمله بگویم و آن هم، همان بود که آن پیرمرد بیان کرد: «مردم، از جای خود برخواسته و به سمت معبود بی همتا، یک قدم جلوتر بیایید»

ماه مبارک رمضان، فرصت مغتنمی است که تک تک افراد جامعه، با تامل و تفکر در رفتار و کردار خود، قدمی در جهت اصلاح خود و حرکت به سمت معبود بردارند و از فرصت بدست آمده، بهترین بهره را برچینند.

در طول سال، متاسفانه شاهدیم که برای دستیابی به برخی منافع شخصی و گروهی، آبروی افراد متعددی دستمایه غرض ورزان می شود و بسیاری از اشخاص هستند که جهت تصاحب برخی منافع باندی و جناحی، شروع به هتاکی و افترا می کنند.

حاضرند فحاشی کنند تا شخصی را تحقیر کنند، حاضرند تصاویر ساختگی دیگران را منتشر کنند تا کاندیدای خود را صاحب آراء کنند، حاضرند برچسب های گوناگونی نثار مخالفان خود کنند تا چند صباحی بیشتر بر کرسی ریاست تکیه کنند و حاضرند «بود»ها را «نبود» و «نبود»ها را «بود» جلوه نمایند تا زمینه تخلیه بغض هایشان فراهم شود.

باید در این ماه خدا به خود آمد. باید تصمیم گرفت که آبروی افراد را محترم شمرد. باید تقوای الهی پیشه کرد و بر اساس نادانسته ها قضاوت نکرد. باید «شنیده ها» را به دیوار کوبید و اسناد متقن را لحاظ کرد و باید آنجا که مصالح دین و مملکت در طرفی و منافع شخصی و جناحی در طرف دیگر است حریت به خرج داد و مصالح دین و کشور را ارجح دانست.

حضرت زهرا(س) فرمودند: انسان روزه دار از روزه اش چه سودی می برد مادامی که زبان و چشم و گوش و اعضاء و جوارحش را حفظ نمی کند.

هنگامی که خداوند متعال می فرماید: « من پاداش روزه هستم» پس نمی شود روزه را منحصر در گرسنگی و تشنگی دانست بلکه علاوه بر استنکاف از خوردن و آشامیدن، محافظت از نیات و اعمال نیز بسیار مهم است و روزه واقعی و حقیقی، دربرگیرنده دین و دستورات آن می باشد. 

اگر زبان را حفظ کنیم، قلم را حفظ کنیم، باطن را حفظ کنیم، حب الجاه و حب مقام را از خود دور کنیم، شهوت و شکم را کنترل کنیم و نیات و اعمال خود را خالص کنیم، در آن زمان است که روزه معمولی و عدم خوردن و آشامیدن، تبدیل به روزه حقیقی می شود و آن زمان است که روزه حقیقی، بدن و روح را تسخیر کرده و ایام باقیمانده سال را نیز واکسینه می نماید.اما اگر روزه در ماه مبارک رمضان، به عدم خوردن و آشامیدن بسنده شد همان می شود که تاکنون شده است و روز به روز، بر حجم معضلات فردی و اجتماعی افزوده می شود.

رسول خدا (ص) فرمودند: «ای جابر! در این ماه مبارک رمضان، اگر کسی روزش را روزه بگیرد و بخشی از شب را به عبادت بپردازد و شکم و شهوت خود را پاک نگاه دارد و زبانش را از گناهان حفظ کند، از گناهانش خارج می شود همانطور که از ماه رمضان خارج می شود.»

پس برای حرکت به سمت معبود، باید خالصانه، یک قدم به جلو برداشت.