پرتره‌هایی از بهترین بازیگران سینمای صامت

ماکس لندر (۱۹۲۵-۱۸۸۳) / این کمدین فرانسوی سال ۱۹۰۵ وارد دنیای سینما شد و اولین شخصیت کمدی بسیار محبوب را خلق کرد که مکس نام داشت. چارلی چاپلین، لندر را تحسین می‌کرد. او عکسی به لندر داد که زیر آن نوشته بود: «تقدیم به استاد، ماکس، از طرف شاگردش، چارلز چاپلین.» لندر سال ۱۹۱۴ در جنگ جهانی اول حین خدمت در ارتش فرانسه بر اثر استشمام گازهای شیمیایی به شدت آسیب دید. او که دیگر محبوبیت خود را از دست داده بود، به هالیوود رفت و یک کمپانی فیلمسازی تاسیس کرد، اما فیلم‌هایش یکی پس از دیگری شکست خوردند. او در اوایل دهه ۱۹۲۰ با کمک چاپلین دو فیلم موفق «بدشانسی هفت‌ساله» و «سه تفنگدار» را ساخت. لندر در ۴۱ سالگی به همراه همسرش در پاریس خودکشی کرد

چارلی چاپلین (۱۹۷۷-۱۸۸۹) / او پس از گذراندن دوران کودکی دیکنزوار خود در لندن، ستاره تماشاخانه‌ها شد و در ۱۹۱۴ نام خود را به عنوان یک کارگردان و بازیگر خلاق در هالیوود مطرح کرد. پرسونای ولگرد چاپلین – کلاه لگنی، شلوار گشاد، کفش‌های خیلی بزرگ، سبیل و راه رفتن خنده‌دار – او را به یکی از معروف‌ترین و ثروتمندترین آدم‌های دنیا تبدیل کرد. چاپلین پس از یک دهه کارگردانی و تهیه فیلم‌های کوتاه شروع به ساخت فیلم‌های بلند کرد که معروف‌ترین آن‌ها «پسربچه»، «جویندگان طلا» و «روشنایی‌های شهر» هستند. چاپلین تنها فیلمسازی بود که توانست ورود صدا به سینما را نادیده بگیرد. او یکی از بزرگ‌ترین هنرمندان تمام دوران است

هارولد لوید (۱۹۷۱-۱۸۹۳) / او در نوجوانی با بازی در فیلم‌های هال روچ و مک سنت وارد دنیای سینما شد. لوید در ۱۹۱۷ یک پرسونای تصویری برای خود خلق کرد که تا پایان عمر با او ماند: مردی خجالتی با لباس مرتب، کلاه حصیری و عینک. او صاحب چیزی شد که خودش خلق کرد و با این شخصیت ثروتمند شد. لوید در «ایمنی، آخر از همه» (۱۹۲۳) که معروف‌ترین و به جرات معروف‌ترین فیلمش است، نقش مردی جوان را بازی می‌کند که برای تحت تاثیر قرار دادن نامزدش در قبال هزار دلار حاضر می‌شود از یک ساختمان ۱۲ طبقه بالا برود. صحنه اوج فیلم یکی از ترسناک‌ترین و بامزه‌ترین سکانس‌های تاریخ سینماست.

داگلاس فربنکس (۱۹۳۹-۱۸۸۳) / او که پدرش وکیل بود پس از موفقیت در برادوی به سینما راه پیدا کرد. فربنکس ابتدا نقش شخصیت‌های خوش‌بنیه و بی‌خیال را بازی کرد و بعد در فیلم‌های ماجرایی چون «علامت زورو»، «رابین هود»، «دزد بغداد» و «دزد دریایی سیاه‌پوش» به نقش قهرمانی با توانایی‌های فراوان در شمشیربازی ظاهر شد. همسر دوم فربنکس، مری پیکفورد بازیگر مطرح سینمای صامت بود. این دو در ۱۹۱۹ به همراه چارلی چاپلین و دیوید وارک گریفیث کمپانی یونایتد آرتیستس را تاسیس کردند

رودولف والنتینو (۱۹۲۶-۱۸۹۵) / پدرش دامپزشک ارتش بود. او پس از پرداختن به حرفه‌های مختلف مانند باغبانی، ظرف‌شویی، پیش‌خدمتی و کار به عنوان رقصنده، سال ۱۹۱۷ وارد هالیوود شد. والنتینو مدتی در نقش شخصیت‌های منفی ظاهر شد و در ۱۹۲۱ با بازی در نقش یک قهرمان آرژانتینی در فیلم «چهار سوار آخرالزمان» یک‌شبه به مقام یک ستاره رسید. او با فیلم‌هایی چون «خون و شن» و «پسر شیخ» شهرتی فراتر از تصور پیدا کرد و بخصوص میان زنان محبوبیت بسیار داشت. والنتینو در ۳۱ سالگی بر اثر زخم اثنی عشر درگذشت. مرگ ناگهانی او لس آنجلس را به حال تعطیل درآورد. هزاران نفر در مراسم تشییع جنازه والنتینو شرکت کردند

لیلیان گیش (۱۹۹۳-۱۸۹۶) / موقعیت کاری لیلیان گیش (و خواهر کوچک او، دوروتی) با کمک دیوید وارک گریفیث اوج گرفت. او از ۱۹۱۲ تا ۱۹۲۱ در فیلم‌هایی چون «تولد یک ملت»، «تعصب»، «در دوردست شرق» (هر سه به کارگردانی گریفیث) و دیگر فیلم‌های کلاسیک بازی کرد و به جرات بهترین بازیگر زن دوران خود بود. لیلیان گیش حال و هوایی اثیری به کارش بخشید، تلفیقی از آسیب‌پذیری و انعطاف‌پذیری که در دو نمونه از بهترین فیلم‌های او «داغ ننگ» (۱۹۲۶) و «باد» (۱۹۲۸) (هر دو به کارگردانی ویکتور شوستروم) به بهترین شکل دیده می‌شود.

ویلیام اس. هارت (۱۹۴۶-۱۸۶۴) / هرچند این بازیگر و کارگردان جدی در نیویورک به دنیا آمد، اما سال‌های جوانی را در اواخر قرن نوزدهم به سفر در آمریکا گذراند و علاقه‌مند غرب شد. هارت پس از چند سال حضور در برادوی در ۴۹ سالگی وارد سینما شد. شناخت او از غرب باعث شد به ژانر وسترن نوعی رئالیسم نامعمول و قدرت اخلاقی ببخشد. او تجسم «مرد بد-خوب» بود، چهره‌ای در جستجوی رهایی و با دو فیلم «هلز هینجز» (۱۹۱۶) و «The Toll Gate» تولید ۱۹۲۰ به اوج رسید. هارت در اواخر دهه ۱۹۲۰ با دنیای سینما خداحافظی کرد. او ستاره فیلم‌های وسترن صامت و نمونه نخستین ستاره‌هایی چون گری کوپر و هنری فاندا بود

باستر کیتن (۱۹۶۶-۱۸۹۵) / جوزف فرانک کیتن وقتی سه ساله بود روی صحنه نقش‌آفرینی می‌کرد. همان زمان بود که هودینی اسم باستر را روی او گذاشت. باستر کیتن جوان‌ترین و به لحاظ سینمایی خلاق‌ترین و دوست‌داشتنی‌ترین نفر در میان سه کمدین بزرگ سینمای صامت هالیوود بود (دو نفر دیگر چاپلین و لوید بودند) و تنها کسی که با فاصله گرفتن از روزهای اوج خود در گمنامی فرو رفت خوشبختانه فیلم‌های کیتن در دهه ۱۹۶۰ از نو کشف شدند و او شهرت خود را بازیافت. باسترِ صورت سنگی یک مرد عادی مصمم و متعهد بود. بهترین فیلم‌های کیتن – «The Play House» تولید ۱۹۲۱، «شرلوک جونیر» (۱۹۲۴) و «جنرال» (۱۹۲۶) – بی نظیر هستند

لوییز بروکس (۱۹۸۵-۱۹۰۶) / او که متولد کانزاس بود، از طریق برادوی به هالیوود راه پیدا کرد. بروکس با موهای کوتاه پسرانه ابتدا بیشتر در فیلم‌های کمدی بازی می‌کرد. تا اینکه با بازی در فیلم «گدایان زندگی» (۱۹۲۸) به نقش یک دختر فراری که خود را به شکل پسرها درآورده، مورد توجه قرار گرفت. با این حال، بروکس بیشتر با دو فیلم صامت آلمانی «جعبه پاندورا» و «خاطرات یک دختر تیره‌بخت» (هر دو تولید ۱۹۲۹) شهرت دارد. او در دهه ۱۹۴۰ دنیای نمایش را رها کرد و در دهه ۱۹۵۰ مقیم نیویورک شد. کتاب خاطرات بروکس بسیار مورد تحسین قرار گرفت