اگر خوب دفاع کردن ایراد دارد، پس چرا تیم کیروش بهترین است؟
فصل پیش وقتی استقلال خوزستان در عین ناباوری قهرمان لیگ برتر شد، خیلی‌ها از تاثیر فوق‌العاده فرناندو خسوس، دروازه‌بان برزیلی این تیم گفتند. عبدالله ویسی سرمربی آبی‌های خوزستان هم خیلی به این گلر علاقه داشت، در یکی از جالب‌ترین صحبت‌های خودش گفت: « گلر خوب از پدر و مادر خوب بهتر است! » بعد از این اظهارنظر پدر و مادر ویسی از او دلخور شدند. اما به قول خودش فوتبالی‌ها فهمیدند که منظور او چه بود.
علیرضا بیرانوند دروازه‌بان شماره یک این روزهای تیم‌ملی ایران هم نقشی مثل خسوس در تیم کیروش بازی کرده‌است. او با کلین شیت در 4 بازی مقدماتی جام جهانی هم خودش رکورددار شد و هم ایران را در جدول بدون گل خورده در صدر قرار داده‌است. هیچ شکی بر عملکرد خوب بیرانوند وجود ندارد. حتی احمدرضا عابدزاده هم پیش از بازی با کره حسابی از او تعریف کرد و گفت: « بیرانوند نقطه قوت تیم‌ملی است. » ولی از یک نکته هم نباید غافل شد. آن هم نمایش مقتدرانه خط دفاعی‌ای است که انگار یاد گرفته چطور دفاع کند.
در ترکیب کیروش فرق ندارد چه کسی فیکس باشد. چه پژمان منتظری و سید جلال زوج قبل دفاع را تشکیل دهند. چه این روزها که با مصدومیت پژمان، مرتضی پور‌علی‌گنجی زوج سید شده‌است. حتی خیلی‌ها اعتقاد دارند اگر عزت‌الله پورغاز را هم به این مثلث اضافه کنید، می‌تواند همانقدر خوب در قلب دفاع ایفای نقش کند. این تاکتیک دفاع کردن، شاید بزرگترین میراثی باشد که کیروش به فوتبال ما تزریق کرده‌است. هرچقدر که بعضی‌ها منتقد باشند و از این شیوه دفاعی راضی نباشند. اما تیم کیروش مخصوصا در این روزها فقط دفاع نمی‌کند. بلکه هم دفاع می‌کند و هم می‌برد. این یعنی منطق فوتبال. منطقی که کاری کرده، باخت در قاموس تیم ایران جا نداشته‌باشد. خوب دفاع کردن به مدافعان تیم‌ملی آموزش داده‌شده و همین است که خیال ما و البته علیرضا بیرانوند بابت گل نخوردن انقدر راحت شده‌است.
