در سوگ "رحمت برای جهانیان"

حمزه بن عبدالمطلب عموی پیامبر(ص) و سپهسالار مبارزین مسلمان، کشته شد. شالوده لشکر از هم پاشید. شایعه قتل پیامبر(ص) منتشر شد که موجب تضعیف روحیه مسلمانان شد.

 چند تن از مشرکان، قصد جان پیامبر(ص) را کردند که بر اثر آن، دندان پیامبر(ص) شکست و صورت ایشان شکاف برداشت. اصحاب پیامبر(ص) بسیار ناراحت شدند و در همین حین، از آن حضرت خواستند که دشمن را نفرین کند. اما نبی مکرم اسلام(ص) عبارات اولیه نوشتار حاضر را در جواب آنان بیان نمود. 

پیامبر(ص) در پاسخ فرمود: «اِنّی لَمْ اُبْعَثْ لَعّانا وَ لکِنّی بُعِثْتُ دَاعِیا وَ رَحْمةً؛ من ناسزاگو مبعوث نشده ام، بلکه دعوت کننده و مایه رحمت برانگیخته شده ام». پس به جای نفرین، چنین دعا فرمود: «اَللّهُمَّ اهْدِ قَوْمِی فَإنَّهُمْ لایَعْلَمون؛ خدایا قوم مرا هدایت کن؛ زیرا ناآگاه هستند.»

او رحمت برای جهانیان بود؛ رحمتی از جنس رحمت پروردگار. رحمتی با خصایص رحمت رب الارباب؛ با همان ویژگیها و خصایص و در طول رحمت معبود.

اگر رحمت پروردگار، همه عوالم وجود را در برمی گیرد رحمت پیامبر(ص) هم «عوالم شمول» است چراکه حضرت پروردگار خطاب به پیامبر اعظم خود فرموده است: « و ما ارسلناک الا رحمه للعالمین»(و ما تو را جز رحمتی برای جهانیان نفرستاده ایم)

اگر رحمت پرودگار، سیئات را تبدیل به حسنات می کند رحمت پیامبر هم مترادف گذشت از گناهان و تبدیل به حسنه است آنجا که در روز فتح مکه، هنگامی که مسلمانان وارد مکه شده و شعار می دادند: «الیوم؛ یوم الملحمة» ( امروز روز در هم کوبیدن است) پیامبر (ص) فرمود: شعار را عوض کنید و بگویید: «الیوم یوم المرحمة» (امروز روز رحمت است.)

اگر از ویژگیهای رحمت پروردگار، آنست که هیچکس، حق ندارد از رحمت بیکران او ناامید شود چنانکه در قرآن می فرماید: «لَا تَقْنَطُوا مِن رَّحْمَةِ اللَّـهِ إِنَّ اللَّـهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعًا»( از رحمت خداوند نوميد نشويد كه خدا همه گناهان را مى‏آمرزد) و بالاترین گناه، ناامیدی از رحمت خداوند است، به همینگونه، هیچکس هم حق ندارد از رحمت پیامبر(ص) و واسطه رحمت بودن ایشان، نومید گردد؛ همچنانکه مردم مکه با وجود جفاهای متعدد و فراوان، از رحمت پیامبر(ص) ناامید نشدند؛ آن هنگام كه پيامبر (ص) با دوازده هزار نيروى مسلح بدون اينكه مردم از ورودش به مكه آگاه شوند آن شهر را فتح كرد و چنان با مردم با مهربانى و بردبارى و عطوفت رفتار كرد كه همگان را مبهوت والامنشی و بزرگواری خود کرد.

 مردم مكه در مسجد الحرام به صف ايستاده بودند تا پیامبر(ص) از درون کعبه؛ پس از شکستن بت ها بیرون بیاید.نبی مکرم اسلام(ص) چون از درون كعبه بیرون آمد به اهل مكه خطاب كرد و از ناجوانمردی های آنان گفت.از اینکه او را آزار دادند، از دیار خود بیرون راندند، تبعیدش کردند، بر او هجوم بردند و دوستان و یارانش را کشتند. 

سپس فرمود برای من حق قصاص است و می توانم از شما انتقام بگیرم اما مگر می شود «مایه رحمت برای جهانیان» بی محابا و سریع، آخرین گزینه را که همان حق انتقام است برگزیند؟ مگر همه نمی دانند که او حق رحمت و بخشش هم دارد؟ آری او پیامبر رحمت است. به اهل مکه فرمود من حکم را برعهده خودتان می گذارم.شما چه گمان می برید و چه می گویید؟

سهيل بن عمرو به نمايندگى از همه مردم مكه گفت :
نَقُولُ خَيراً وَنَظُنُّ خَيراً ؟ أخٌ كَرِيمٌ وَابنُ أخ كَريم ؟ وَقَد قَدَرتَ. (سخن به خير مى گوييم و گمان به خير مى بريم، تو برادر بزرگوار و كريم و فرزند برادر بزرگوار و كريمى و اكنون بر ما قدرت يافته ای)

پيامبر بزرگوار اسلام (ص) فرمود: فَإنّى أقُولُ كَما قَال أخِى يُوسُفُ : ( لاَ تَثرِيبَ عَلَيكُمُ اليَومَ يَغفِرُ اللّهُ لَكُم وَهُو أرحُمُ الرَّاحِمينَ ) من همان را مى گويم كه برادرم يوسف گفت : امروز گناهى بر شما نيست ، خدا شما را بيامرزد و او مهربان ترين مهربانان است.

محمد(ص) رحمت برای جهانیان است؛ رحمتی از جنس رحمت پروردگار. رحمتی که همه را در برمی گرفت، رحمتی که دغدغه هدایت مردم و سرنوشت آنان پس از او، تا آخرین لحظات عمر،  موضوع گفتگوی او با «ملک وحی» بود و تا برات رهایی و بخشش مردم را در سرای باقی از رب الارباب نستاند خیالش آسوده نگردید.
درود و دوصد بدرود بر حضرت رحمه للعالمین.