دعای مشلول با معنی و تفسیر + فضیلت ها

رویداد۲۴ هدی کاشانیان: دعای «مشلول» یکی از دعا‌های معروف و مؤثر در ادعیه شیعیان است که به خاطر اهمیت و تأثیرگذاری آن بر فرهنگ و اعتقادات این اقوام، جایگاه ویژه‌ای دارد. این دعا به عنوان یکی از وسایل برای طلب رحمت و بخشش الهی و حل مشکلات، به ویژه مواردی که با مشکلات جسمی و جسمانی مرتبط هستند، استفاده می‌شود.

در این دعا، فرد از خداوند برای رفع مشکلات و نیاز‌های جسمانی و روحانی خود توسل می‌جوید. او از خداوند آمرزش گناهان خود را می‌طلبد و از او برای رفع مشکلات خود، یاری می‌خواهد. این دعا شامل طلب سلامتی، شفای بیماران، رفع بلایای جسمانی و روحانی و سایر نیاز‌های مؤمنان است.

متن و ترجمه دعای مشلول

اللّهُمَّ إِنِّى أَسْأَلُکَ بِاسْمِکَ بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ، یَا ذَا الْجَلالِ وَالإِکْرامِ، یَا حَىُّ یَا قَیُّومُ یَا حَىُّ لَاإِلهَ إِلّا أَنْتَ، یَا هُوَ یَا مَنْ لَایَعْلَمُ ما هُوَ، وَلَا کَیْفَ هُوَ، وَلَا أَیْنَ هُوَ، وَلَا حَیْثُ هُوَ إِلّا هُوَ، یَا ذَا الْمُلْکِ وَالْمَلَکُوتِ، یَا ذَا الْعِزَّةِ وَالْجَبَرُوتِ، یا مَلِکُ یَا قُدُّوسُ، یَا سَلامُ یَا مُؤْمِنُ یَا مُهَیْمِنُ، یَا عَزِیزُ یَا جَبّارُ یَا مُتَکَبِّرُ، یَا خالِقُ یَا بارِئُ یَا مُصَوِّرُ، یَا مُفِیدُ یَا مُدَبِّرُ، یَا شَدِیدُ یَا مُبْدِئُ، یَا مُعِیدُ یَا مُبِیدُ، یَا وَدُودُ یَا مَحْمُودُ یَا مَعْبُودُ.

خدایا! از تو خواستارم به نامت، به نام خدا که رحمتش بسیار و مهربانی‌اش همیشگی است،‌ای دارای بزرگی و رأفت و محبت،‌ای زنده‌ای همیشه پاینده،‌ای زنده، معبودی جز تو نیست،‌ای او،‌ای آن‌که کسی نمی‌داند او چیست و نمی‌داند او چگونه است و نمی‌داند کجاست و نمی‌داند در کدام سو است،‌ای دارای فرمانروایی و پادشاهی،‌ای دارای توانمندی و قدرت مطلق،‌ای فرمانروا،‌ای منزّه از هر عیب،‌ای سلام،‌ای ایمنی‌بخش،‌ای نگهبان،‌ای توانمند،‌ای دارنده قهر،‌ای بزرگ‌منش،‌ای آفریننده،‌ای پدیدآورنده،‌ای صورتگر،‌ای سودبخش،‌ای تدبیر کننده،‌ای محکم کار،‌ای آغازگر،‌ای برگشت دهنده،‌ای نابودکننده ستمگران،‌ای دوست نیکان،‌ای ستوده،‌ای پرستیده شده.

یَا بَعِیدُ یَا قَرِیبُ یَا مُجِیبُ، یَا رَقِیبُ یَا حَسِیبُ، یَا بَدِیعُ یَا رَفِیعُ، یَا مَنِیعُ یَا سَمِیعُ، یَا عَلِیمُ یَا حَلِیمُ یَاکَرِیمُ یَا حَکِیمُ یَا قَدِیمُ، یَا عَلِىُّ یَا عَظِیمُ، یَا حَنَّانُ یَا مَنَّانُ، یَا دَیَّانُ یَا مُسْتَعانُ، یَاجَلِیلُ یَا جَمِیلُ، یَا وَکِیلُ یَا کَفِیلُ، یَا مُقِیلُ یَا مُنِیلُ، یَا نَبِیلُ یَا دَلِیلُ، یَا هادِى یَا بادِى، یَا أَوَّلُ یَا آخِرُ، یَا ظاهِرُ یَا باطِنُ، یَا قائِمُ یَا دائِمُ، یَا عالِمُ یَا حاکِمُ، یَا قاضِى یَا عادِلُ، یَا فاصِلُ یَا واصِلُ، یَا طاهِرُ یَا مُطَهِّرُ، یَا قادِرُ یَا مُقْتَدِرُ، یَا کَبِیرُ یَا مُتَکَبِّرُ، یَا واحِدُ یَا أَحَدُ یَا صَمَدُ.‌

ای دور از هر چیز،‌ای نزدیک به هر چیز،‌ای اجابت‌کننده،‌ای دیدبان،‌ای حسابرس،‌ای نوآفرین،‌ای بلندمرتبه،‌ای ارجمند،‌ای شنوا،‌ای دانا،‌ای بردبار،‌ای بزرگوار،‌ای فرزانه،‌ای دیرینه،‌ای والا،‌ای بزرگ،‌ای پرمهر،‌ای بسیار احسان کننده،‌ای پاداش دهنده،‌ای یاری کننده،‌ای بزرگوار،‌ای زیبا،‌ای کارگزار،‌ای کفایت‌کننده،‌ای بخشنده لغزش،‌ای رساننده نعمت،‌ای شریف،‌ای رهنما،‌ای هدایت‌گر،‌ای آغازگر،‌ای اوّل،‌ای آخر،‌ای آشکار،‌ای پنهان،‌ای استوار،‌ای پایدار،‌ای آگاه،‌ای حکمران،‌ای داور،‌ای دادگر،‌ای جداکننده،‌ای پیونددهنده،‌ای پاک،‌ای پاک کننده،‌ای توانا،‌ای نیرومند،‌ای بزرگ،‌ای بزرگ‌منش،‌ای یگانه،‌ای یکتا،‌ای نهایت درخواست کنندگان.

یَا مَنْ لَمْ یَلِدْ وَلَمْ یُولَدْ وَلَمْ یَکُنْ لَهُ کُفُواً أَحَدٌ، وَلَمْ یَکُنْ لَهُ صاحِبَةٌ وَلَا کانَ مَعَهُ وَزِیرٌ؛ وَلَا اتَّخَذَ مَعَهُ مُشِیراً، وَلَا احْتاجَ إِلى ظَهِیرٍ، وَلَا کانَ مَعَهُ مِنْ إِلهٍ غَیْرُهُ لَاإِلهَ إِلّا أَنْتَ، فَتَعالَیْتَ عَمَّا یَقُولُ الظَّالِمُونَ عُلُوّاً کَبِیراً، یَا عَلِىُّ یَا شامِخُ یَا باذِخُ، یَا فَتَّاحُ یَا نَفَّاحُ یَا مُرْتاحُ، یَامُفَرِّجُ یَاناصِرُ یَامُنْتَصِرُ یَامُدْرِکُ یَامُهْلِکُ یَامُنْتَقِمُ، یَاباعِثُ یَاوارِثُ، یَاطالِبُ یَاغالِبُ، یَامَنْ لَایَفُوتُهُ هارِبٌ، یَاتَوَّابُ یَاأَوَّابُ یَاوَهَّابُ، یَامُسَبِّبَ الْأَسْبابِ، یَامُفَتِّحَ الْأَبْوابِ، یَامَنْ حَیْثُ ما دُعِىَ أَجابَ، یَاطَهُورُ یَاشَکُورُ، یَاعَفُوُّ یَاغَفُورُ، یَانُورَ النُّورِ، یَامُدَبِّرَ الْأُمُورِ.‌

ای آن‌که نزاده و زاده نشده و همتایی ندارد و همسری برایش نباشد و وزیری با او نبوده؛ و برای خود مشاوری نگرفته و به پشتیبانی نیازمند نگشته و با او جز او معبودی نبوده است، نیست معبودی جز تو، تو برتری از آنچه که ستمکاران گویند، آری بسیار برتری،‌ای والا،‌ای بلندمرتبه،‌ای عطابخش،‌ای گشایشگر،‌ای بخشایشگر،‌ای فرح‌بخش دل‌ها،‌ای غم‌زدا،‌ای یاری‌رسان،‌ای پیروز،‌ای دریابنده،‌ای نابودکننده،‌ای انتقام گیرنده،‌ای برانگیزنده،‌ای وارث،‌ای خواهان،‌ای چیره،‌ای که گریزنده‌ای از دستش نگریزد،‌ای بسیار توبه‌پذیر،‌ای بسیار بازگشت کننده به بندگان،‌ای بسیار بخشنده،‌ای فراهم آورنده سبب‌ها،‌ای گشاینده درها،‌ای آن‌که هرگاه و هرجا خوانده شود اجابت نماید،‌ای پاک کننده،‌ای قدردان صالحان،‌ای با گذشت،‌ای آمرزنده،‌ای روشنایی نور،‌ای مدبّر امور.

یَالَطِیفُ یَاخَبِیرُ، یَامُجِیرُ یَامُنِیرُ، یَابَصِیرُ یَاظَهِیرُ یَاکَبِیرُ، یَاوِتْرُ یَافَرْدُ، یَاأَبَدُ یَاسَنَدُ یَاصَمَدُ، یَاکافِى یَاشافِى، یَاوافِى یَامُعافِى، یَامُحْسِنُ یَامُجْمِلُ، یَامُنْعِمُ یَامُفْضِلُ، یَامُتَکَرِّمُ یَامُتَفَرِّدُ، یَامَنْ عَلا فَقَهَرَ، یَامَنْ مَلَکَ فَقَدَرَ، یَا مَنْ بَطَنَ فَخَبَرَ، یَا مَنْ عُبِدَ فَشَکَرَ، یَا مَنْ عُصِىَ فَغَفَرَ، یَا مَنْ لَاتَحْوِیهِ الْفِکَرُ، وَلَا یُدْرِکُهُ بَصَرٌ، وَلَا یَخْفى عَلَیْهِ أَثَرٌ، یَا رازِقَ الْبَشَرِ، یَا مُقَدِّرَ کُلِّ قَدَرٍ.‌

ای مهربان،‌ای آگاه،‌ای پناه‌دهنده،‌ای روشنی‌بخش،‌ای بینا،‌ای مددرسان،‌ای بزرگ،‌ای یکتا،‌ای یگانه،‌ای پاینده،‌ای تکیه‌گاه،‌ای بی‌نیاز،‌ای کفایت کننده،‌ای شفابخش،‌ای وفا کننده،‌ای سلامت‌بخش،‌ای نیکوکار،‌ای زیبایی‌بخش،‌ای نعمت افزا،‌ای فزون‌بخش،‌ای گرامی،‌ای بی‌همتا،‌ای آن‌که بلندی گرفت و چیره گشت،‌ای آن‌که در فرمانروایی‌اش توانا شد،‌ای آن‌که پنهان شد و آگاه گشت،‌ای آن‌که پرستیده شد و پذیرفت،‌ای آن‌که نافرمانی شد و آمرزید،‌ای آن‌که اندیشه نگنجایدش و دیده‌ای او را درنیابد و اثری بر او پوشیده نماند،‌ای روزی‌دهنده بشر،‌ای اندازه‌گیر هر اندازه.

یَا عالِىَ الْمَکانِ، یَا شَدِیدَ الْأَرْکانِ، یَا مُبَدِّلَ الزَّمانِ، یَا قابِلَ الْقُرْبانِ، یَا ذَا الْمَنِّ وَالْإِحْسانِ، یَا ذَا الْعِزَّةِ وَالسُّلْطانِ، یَا رَحِیمُ یَا رَحْمنُ، یَا مَنْ هُوَ کُلَّ یَوْمٍ فِى شَأْنٍ، یَا مَنْ لَایَشْغَلُهُ شَأْنٌ عَنْ شَأْنٍ، یَا عَظِیمَ الشَّأْنِ، یَا مَنْ هُوَ بِکُلِّ مَکانٍ، یَا سامِعَ الْأَصْواتِ، یَا مُجِیبَ الدَّعَواتِ، یَا مُنْجِحَ الطَّلِباتِ، یَا قاضِىَ الْحاجاتِ، یَا مُنْزِلَ الْبَرَکاتِ، یَا راحِمَ الْعَبَراتِ، یَا مُقِیلَ الْعَثَراتِ، یَا کاشِفَ الْکُرُباتِ، یَا وَلِىَّ الْحَسَناتِ، یَا رافِعَ الدَّرَجاتِ.‌

ای والا جاه،‌ای استوار پایه،‌ای گرداننده روزگار،‌ای پذیرنده قربانی،‌ای دارندۀ نیکوکاری و احسان،‌ای دارای توانمندی و سلطنت،‌ای مهربان،‌ای بخشنده،‌ای کسی که هر روز در کاری است،‌ای آن‌که کاری از کار دیگر بازش ندارد،‌ای بزرگ با قدر و مقام،‌ای آن‌که در هر جا هست،‌ای شنونده صداها،‌ای اجابت‌کننده دعاها،‌ای برآورنده خواسته‌ها و نیازها،‌ای فرو فرستنده برکات،‌ای رحم کننده بر اشک‌ها،‌ای درگذرنده از لغزش‌ها،‌ای برطرف کننده ناراحتی‌ها،‌ای صاحب خوبی‌ها،‌ای بالابرنده درجات.

یَا مُؤْتِىَ السُّؤْلاتِ، یَا مُحْیِىَ الْأَمْواتِ، یَا جامِعَ الشَّتاتِ، یَا مُطَّلِعاً عَلَى النِّیَّاتِ، یَا رادَّ ما قَدْ فاتَ، یَا مَنْ لَاتَشْتَبِهُ عَلَیْهِ الْأَصْواتُ، یَا مَنْ لَاتُضْجِرُهُ الْمَسْأَلاتُ، وَلَا تَغْشاهُ الظُّلُماتُ، یَا نُورَ الْأَرْضِ وَالسَّماواتِ، یَا سابِغَ النِّعَمِ، یَا دافِعَ النِّقَمِ، یَا بارِئَ النَّسَمِ، یَا جامِعَ الْأُمَمِ، یَا شافِىَ السَّقَمِ، یَا خالِقَ النُّورِ وَالظُّلَمِ، یَا ذَا الْجُودِ وَالْکَرَمِ، یَا مَنْ لَا یَطَأُ عَرْشَهُ قَدَمٌ، یَاأَجْوَدَ الْأَجْوَدِینَ، یَاأَکْرَمَ الْأَکْرَمِینَ، یَاأَسْمَعَ السَّامِعِینَ، یَاأَبْصَرَ النَّاظِرِینَ، یَاجارَ الْمُسْتَجِیرِینَ.‌

ای دهنده خواسته‌ها،‌ای زنده کننده مردگان،‌ای گرد آورنده پراکنده‌ها،‌ای آگاه از نیت‌ها،‌ای برگرداننده آنچه از دست رفته،‌ای کسی که صدا‌ها بر او اشتباه نشود،‌ای کسی که درخواست‌ها او را به ستوه نیاورد و تاریکی‌ها او را فرا نگیرد،‌ای روشنی زمین و آسمان‌ها،‌ای فروریزنده نعمت‌ها،‌ای دفع‌کننده بدفرجامی‌ها،‌ای آفریننده آدمیان،‌ای گرد آورنده امّت‌ها،‌ای شفابخش دردها،‌ای پدیدآورنده روشنی و تاریکی‌ها،‌ای دارای سخاوت و بزرگواری،‌ای آن‌که به عرشش قدمی پای ننهد،‌ای بخشنده‌ترین بخشندگان،‌ای کریم‌ترین کریمان،‌ای شنواترین شنوایان،‌ای بیناترین بینایان،‌ای پناه پناه‌جویان.

یَاأَمانَ الْخائِفِینَ، یَاظَهْرَ اللَّاجِینَ، یَاوَلِىَّ الْمُؤْمِنِینَ، یَاغِیاثَ الْمُسْتَغِیثِینَ، یَاغایَةَ الطَّالِبِینَ، یَاصاحِبَ کُلِّ غَرِیبٍ، یَامُونِسَ کُلِّ وَحِیدٍ، یَامَلْجَأَ کُلِّ طَرِیدٍ، یَامَأْوى کُلِّ شَرِیدٍ، یَاحافِظَ کُلِّ ضَّالَّةٍ، یَاراحِمَ الشَّیْخِ الْکَبِیرِ، یَارازِقَ الطِّفْلِ الصَّغِیرِ، یَاجَابِرَ الْعَظْمِ الْکَسِیرِ، یَافَاکَّ کُلِّ أَسِیرٍ، یَامُغْنِىَ الْبَائِسِ الْفَقِیرِ، یَاعِصْمَةَ الْخائِفِ الْمُسْتَجِیرِ، یَا مَنْ لَهُ التَّدْبِیرُ وَالتَّقْدِیرُ، یَا مَنِ الْعَسِیرُ عَلَیْهِ سَهْلٌ یَسِیرٌ، یَا مَنْ لَایَحْتاجُ إِلى تَفْسِیرٍ.‌

ای امان هراسناکان،‌ای تکیه‌گاه پناهندگان،‌ای سرپرست مؤمنان،‌ای فریادرس فریاد خواهان،‌ای مقصود دل نیازمندان،‌ای کس هر بی‌کس،‌ای همدم هر تنها،‌ای پناه هر رانده،‌ای مأوای هر آواره،‌ای نگهدار هر گمشده،‌ای مهرورز بر سالخوردگان،‌ای روزی دهنده کودکان خردسال،‌ای ترمیم کننده استخوان شکسته،‌ای رهاننده هر اسیر،‌ای بی‌نیاز کننده هر بینوای تهیدست،‌ای پناه هر ترسان پناه‌جو،‌ای آن‌که تدبیر و تقدیر ویژه اوست،‌ای آن‌که دشواری‌ها برای او سهل و آسان است،‌ای آن‌که نیازمند به دلیل و تفسیر نیست.

یَا مَنْ هُوَ عَلَى کُلِّ شَىْءٍ قدِیرٌ، یَا مَنْ هُوَ بِکُلِّ شَىْءٍ خَبِیرٌ، یَا مَنْ هُوَ بِکُلِّ شَىْءٍ بَصِیرٌ، یَا مُرْسِلَ الرِّیاحِ، یَافَالِقَ الْإِصْباحِ، یَا بَاعِثَ الْأَرْواحِ، یَاذَا الْجُودِ وَالسَّماحِ، یَا مَنْ بِیَدِهِ کُلُّ مِفْتاحٍ، یَا سَامِعَ کُلِّ صَوْتٍ، یَاسَابِقَ کُلِّ فَوْتٍ، یَا مُحْیِىَ کُلِّ نَفْسٍ بَعْدَ الْمَوْتِ، یَا عُدَّتِى فِى شِدَّتِى، یَاحافِظِى فِى غُرْبَتِى، یَا مُونِسِى فِى وَحْدَتِى، یَا وَلِیِّى فِى نِعْمَتِى، یَاکَهْفِى حِینَ تُعْیِینِى الْمَذَاهِبُ، وَتُسَلِّمُنِى الْأَقارِبُ، وَیَخْذُلُنِى کُلُّ صَاحِبٍ.‌

ای آن‌که بر هر کاری تواناست،‌ای آن‌که به هر چیزی داناست،‌ای آن‌که به همه‌چیز بیناست،‌ای فرستنده بادها،‌ای شکافنده روشنی صبح،‌ای برانگیزنده ارواح،‌ای صاحب جود و بخشش،‌ای آن‌که هر کلیدی به دست اوست،‌ای شنونده هر صدا،‌ای پیشتر از هر آنچه گذشته،‌ای حیات‌بخش هر جان پس از مرگ،‌ای توشه‌ام در سختی،‌ای نگهدارم در غربت،‌ای همدمم در تنهایی،‌ای سرپرستم در نعمت،‌ای پناهم آنگاه که روش‌های ناهنجار درمانده‌ام سازد و نزدیکان رهایم کنند و هر همدمی دست از یاری‌ام بردارد.

یَا عِمَادَ مَنْ لَا عِمادَ لَهُ؛ یَا سَنَدَ مَنْ لَاسَنَدَ لَهُ، یَا ذُخْرَ مَنْ لَاذُخْرَ لَهُ، یَاحِرْزَ مَنْ لَاحِرْزَ لَهُ، یَا کَهْفَ مَنْ لَاکَهْفَ لَهُ، یَا کَنْزَ مَنْ لَاکَنْزَ لَهُ، یَا رُکْنَ مَنْ لَارُکْنَ لَهُ، یَا غِیاثَ مَنْ لَاغِیاثَ لَهُ، یَا جَارَ مَنْ لَاجَارَ لَهُ، یَا جَارِىَ اللَّصِیقَ، یَا رُکْنِىَ الْوَثِیقَ، یَاإِلهِى بِالتَّحْقِیقِ، یَارَبَّ الْبَیْتِ الْعَتِیقِ، یَا شَفِیقُ یا رَفِیقُ، فُکَّنِى مِنْ حَلَقِ الْمَضِیقِ، وَاصْرِفْ عَنِّى کُلَّ هَمٍّ وَغَمٍّ وَضِیقٍ، وَاکْفِنِى شَرَّ مَا لَاأُطِیقُ، وَأَعِنِّى عَلَى ما أُطِیقُ.‌

ای تکیه‌گاه آن‌که تکیه‌گاهی ندارد؛‌ای پشتوانه کسی که پشت‌وپناهی ندارد،‌ای اندوخته هر بی‌اندوخته،‌ای نگهدار آن‌که نگهداری ندارد،‌ای پناه بی‌پناهان،‌ای گنجینه کسی که برایش گنج نیست،‌ای تکیه‌گاه هر بی‌کس،‌ای فریادرس آن‌که برایش فریادرسی نیست،‌ای همسایه بی‌همسایگان،‌ای همسایه همراه من،‌ای تکیه‌گاه محکم،‌ای خدای من به حقیقت،‌ای پروردگار خانه کعبه،‌ای مهربان‌ای دوست، رهایم کن از بند‌های تنگنا‌ها و هر غم و اندوه و تنگی را از من برگردان و شرّ آنچه را تاب نیاورم از من دور ساز و بر آنچه می‌توانم یاری‌ام ده.

یَا رَادَّ یُوسُفَ عَلَى یَعْقُوبَ، یَا کاشِفَ ضُرِّ أَیُّوبَ، یَاغافِرَ ذَنْبِ داوُدَ، یَا رافِعَ عِیسَى بْنِ مَرْیَمَ وَمُنْجِیَهُ مِنْ أَیْدِى الْیَهُودِ، یَامُجِیبَ نِداءِ یُونُسَ فِى الظُّلُماتِ، یَا مُصْطَفِىَ مُوسى بِالْکَلِماتِ؛ یَا مَنْ غَفَرَ لاِدَمَ خَطِیئَتَهُ، وَرَفَعَ إِدْرِیسَ مَکَاناً عَلِیّاً بِرَحْمَتِهِ، یَا مَنْ نَجَّى نُوحاً مِنَ الْغَرَقِ، یَا مَنْ أَهْلَکَ عاداً الْأُولى وَثَمُودَ فَما أَبْقَى، وَقَوْمَ نُوحٍ مِنْ قَبْلُ إِنَّهُمْ کَانُوا هُمْ أَظْلَمَ وَأَطْغَى، وَالْمُؤْتَفِکَةَ أَهْوَى، یَا مَنْ دَمَّرَ عَلى قَوْمِ لُوطٍ، وَدَمْدَمَ عَلى قَوْمِ شُعَیْبٍ.‌

ای بازگرداننده یوسف به یعقوب،‌ای برطرف‌کننده رنج ایوب،‌ای آمرزنده خطای داود،‌ای بالا برنده عیسی بن مریم و رهایی‌بخش او از دست یهود،‌ای پاسخ‌دهنده به ندای یونس در دل تاریکی‌ها،‌ای برگزیننده موسی برای سخن‌گویی با او؛‌ای آن‌که خطای آدم را بخشید و ادریس را به رحمت خویش به جایگاه بلندی برکشید،‌ای آن‌که نوح را از غرق شدن نجات داد،‌ای آن‌که هلاک ساخت قوم عاد نخستین و قوم ثمود را و هیچ‌کس از آنان را باقی نگذاشت و پیش از آن‌ها قوم نوح را هلاک کرد، زیرا آن‌ها ستمکارتر و سرکش‌تر بودند و نابود کنندۀ سرزمین‌هائی که در زمین فرو رفتند،‌ای آن‌که [زمین را]بر قوم لوط واژگون کرد و بر قوم شعیب عذابی دردناک فرستاد.

یَا مَنِ اتَّخَذَ إِبْراهِیمَ خَلِیلاً، یَا مَنِ اتَّخَذَ مُوسى کَلِیماً، وَاتَّخَذَ مُحَمَّداً صَلَّى اللّهُ عَلَیْهِ وَآلِهِ وَعَلَیْهِمْ أَجْمَعِینَ حَبِیباً، یَا مُؤْتِىَ لُقْمانَ الْحِکْمَةَ، وَالْواهِبَ لِسُلَیْمانَ مُلْکاً لَایَنْبَغِى لِأَحَدٍ مِنْ بَعْدِهِ، یَا مَنْ نَصَرَ ذَا الْقَرْنَیْنِ عَلَى الْمُلُوکِ الْجَبابِرَةِ، یَا مَنْ أَعْطَى الْخِضْرَ الْحَیاةَ، وَرَدَّ لِیُوشَعَ بْنِ نُونٍ الشَّمْسَ بَعْدَ غُرُوبِها.‌

ای آن‌که ابراهیم را دوست خویش ساخت،‌ای آن‌که موسی را هم‌سخن خود انتخاب کرد و محمد (درود خدا بر او و همه خاندانش) را محبوب خویش برگرفت،‌ای بخشنده حکمت به لقمان و بخشنده فرمانروایی به سلیمان، چنان فرمانروایی که برای احدی پس از او سزاوار نیست،‌ای آن‌که ذوالقرنین را بر فرمانروایان سرکش پیروز کرد،‌ای آن‌که به خضر زندگی جاودان داد و خورشید را پس از غروبش برای یوشع بن نون برگرداند.

یَا مَنْ رَبَطَ عَلى قَلْبِ أُمِّ مُوسى، وَأَحْصَنَ فَرْجَ مَرْیَمَ ابْنَةِ عِمْرانَ، یا مَنْ حَصَّنَ یَحْیَى بْنَ زَکَرِیَّا مِنَ الذَّنْبِ، وَسَکَّنَ عَنْ مُوسَى الْغَضَبَ، یَا مَنْ بَشَّرَ زَکَرِیَّا بِیَحْیى، یَا مَنْ فَدَى إِسْماعِیلَ مِنَ الذَّبْحِ بِذِبْحٍ عَظِیمٍ، یَا مَنْ قَبِلَ قُرْبانَ هابِیلَ، وَجَعَلَ اللَّعْنَةَ عَلى قابِیلَ، یَا هازِمَ الْأَحْزابِ لِمُحَمَّدٍ صَلَّى اللّهُ عَلَیْهِ وَآلِهِ، صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ وَعَلى جَمِیعِ الْمُرْسَلِینَ وَمَلائِکَتِکَ الْمُقَرَّبِینَ وَأَهْلِ طَاعَتِکَ أَجْمَعِینَ.‌

ای آن‌که به قلب مادر موسی آرامش بخشید و عفت و پاکی مریم دختر عمران را حفظ کرد،‌ای آن‌که یحیی پسر زکریا را از گناه پاک داشت و خشم را از موسی باز نشاند،‌ای آن‌که زکریا را به تولّد یحیی مژده داد،‌ای آن‌که با فرستادن ذبح عظیم، اسماعیل را از ذبح شدن نجات داد،‌ای آن‌که قربانی هابیل را پذیرفت و لعنت را بر قابیل قرار داد،‌ای گریزدهنده گروه‌های دشمن محمّد (درود خدا بر او و خاندانش)، بر محمّد و خاندان محمّد و بر همه فرستادگان و فرشتگان بارگاهت و بر همه اهل طاعتت درود فرست

وَأَسْأَلُکَ بِکُلِّ مَسْأَلَةٍ سَأَلَکَ بِها أَحَدٌ مِمَّنْ رَضِیتَ عَنْهُ، فَحَتَمْتَ لَهُ عَلَى الْإِجابَةِ، یَا اللّهُ یَا اللّهُ یَا اللّهُ، یَا رَحْمنُ یَا رَحْمنُ یَا رَحْمنُ، یا رَحِیمُ یَا رَحِیمُ یَا رَحِیمُ؛ یَا ذَا الْجَلالِ وَالْإِکْرامِ، یَا ذَا الْجَلالِ وَالْإِکْرامِ، یَا ذَا الْجَلالِ وَالْإِکْرامِ، بِهِ بِهِ بِهِ بِهِ بِهِ بِهِ بِهِ، أَسْأَلُکَ بِکُلِّ اسْمٍ سَمَّیْتَ بِهِ نَفْسَکَ، أَوْ أَنْزَلْتَهُ فِى شَىْءٍ مِنْ کُتُبِکَ، أَوِ اسْتَأَثَرْتَ بِهِ فِى عِلْمِ الْغَیْبِ عِنْدَکَ، وَبِمَعاقِدِ الْعِزِّ مِنْ عَرْشِکَ، وَبِمُنْتَهَى الرَّحْمَةِ مِنْ کِتابِکَ وَبِما (لَوْ أَنَّ ما فِی الْأَرْضِ مِنْ شَجَرَةٍ أَقْلامٌ وَ الْبَحْرُ یَمُدُّهُ مِنْ بَعْدِهِ سَبْعَةُ أَبْحُرٍ ما نَفِدَتْ کَلِماتُ اللّهِ إِنَّ اللّهَ عَزِیزٌ حَکِیمٌ).

و از تو خواستارم هر خواهشی را که بندگان مورد خشنودی‌ات از تو خواسته‌اند و اجابت خواهش آن‌ها را حتم فرمودی،‌ای خدا،‌ای خدا،‌ای خدا،‌ای بخشنده،‌ای بخشنده،‌ای بخشنده،‌ای مهربان،‌ای مهربان،‌ای مهربان؛‌ای دارای بزرگی و رأفت و محبت،‌ای دارای شکوه و کرامت،‌ای دارای شکوه و کرامت، به او، به او، به او، به او، به او، به او، به او، از تو خواستارم به هر نامی که خود را به آن نامیدی، یا آن را در کتابی از کتاب‌هایت فرو فرستادی، یا آن را در علم غیبت نزد خود نگاه داشتی و به بندگاه‌های بلند عرشت و به منتهای رحمت از کتاب سرنوشتت و به آنچه در این آیه است: «اگر [برای نوشتن کلمات خداوند که مخلوقات او هستند]آنچه درخت در زمین است قلم شود و دریا [مرکب و]هفت دریا [ی دیگر نیز]آن دریا را [پس از پایان گرفتنش]مدد کنند کلمات خداوند پایان نمی‌یابد؛ زیرا او توانای شکست ناپذیر و حکیم است.»

وَأَسْأَلُکَ بِأَسْمائِکَ الْحُسْنَى الَّتِى نَعَتَّها فِى کِتابِکَ فَقُلْتَ: ﴿وَ لِلّهِ الْأَسْماءُ الْحُسْنى فَادْعُوهُ بِها﴾ وَقُلْتَ: ﴿اُدْعُونِی أَسْتَجِبْ لَکُمْ﴾، وَقُلْتَ: ﴿وَ إِذا سَأَلَکَ عِبادِی عَنِّی فَإِنِّی قَرِیبٌ أُجِیبُ دَعْوَةَ الدّاعِ إِذا دَعانِ﴾، وَقُلْتَ: ﴿یا عِبادِیَ الَّذِینَ أَسْرَفُوا عَلى أَنْفُسِهِمْ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللّهِ إِنَّ اللّهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِیعاً إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِیمُ﴾ وَ أَنَا أَسْأَلُکَ یَا إِلهِى، وَ أَدْعُوکَ یَا رَبِّ، وَ أَرْجُوکَ یَا سَیِّدِى، وَأَطْمَعُ فِى إِجابَتِى یَامَولاىَ کَما وَعَدْتَنِى وَقَدْ دَعَوْتُکَ کَما أَمَرْتَنِى، فَافْعَلْ بِى ما أَنْتَ أَهْلُهُ یَاکَرِیمُ، وَالْحَمْدُ لِلّهِ رَبِّ الْعالَمِینَ، وَصَلَّى اللّهُ عَلى مُحَمَّدٍ وَآلِهِ أَجْمَعِینَ؛

و تو را می‌خوانم به نام‌های نیکویت که آن‌ها را در کتابت وصف کرده و گفتی: «نیکوترین نام‌ها [به لحاظ معانی واقعی و اثرگذاری در همۀ امور هستی]ویژۀ خداست پس با توجه به آن نام‌ها [که دلیل بر کمالات و جلال و جمال و ذات بی نهایت اوست]از او درخواست حاجت کنید» و نیز گفتی: «مرا بخوانید تا [خواستۀ]شما را اجابت کنم» و گفتی: «چون بندگانم از تو دربارۀ من بپرسند، [بگو:]یقیناً من نزدیکم! دعای دعاکننده را وقتی مرا بخواند اجابت می‌کنم» و گفتی: «ای بندگانم که به زیان خود [در ارتکاب گناه]زیاده روی کرده اید! از رحمت خدا ناامید نشوید، همانا خداوند همۀ گناهان [شما]را می‌آمرزد؛ زیرا او بسیار آمرزنده و مهربان است» و من از تو درخواست می‌کنم‌ای خدای من و تو را می‌خوانم‌ای پروردگارم و به تو امیدوارم‌ای آقایم و در اجابت دعایم به تو طمع دارم‌ای مولایم، آنطور که به من وعده اجابت دادی، تو را خواندم و آن‌گونه که به من دستور دادی، پس با من چنان رفتار کن که سزاوار تو است‌ای بزرگ‌منش مهمان‌نواز و ستایس ویژه خداوند پروردگار جهانیان است و درود خدا بر محمّد و خاندانش همگان.

تفسیر دعای مشلول

دعای «مشلول» به عنوان یکی از دعا‌های مهم و مؤثر در ادعیه شیعیان، به نام امام علی (ع) مرتبط می‌شود و در حقیقت این دعایی است که حضرت علی (ع) آن را به جوانی که به خاطر گناه و ستم در حقّ پدرش شَل شده بود آموزش داد. این دعا شامل تسبیح و تحسین خداوند، ذکر نام‌های الهی، دعا برای توبه و آمرزش گناهان، طلب سلامتی و شفای بیماران، و درخواست برکت و رحمت الهی است.

روایت است که آن جوان این دعا را خواند و پس از آن حضرت رسول (ص) را در خواب دید که دست مبارکش را بر اندام او کشیده و فرمود: بر اسم اعظم خدا محافظت کن که کار تو به خیر خواهد بود، پس بیدار شد درحالی‌که سالم شده بود. تفسیر دقیق دعای «مشلول» ممکن است بسته به متن دعا و شرایط فردی و اجتماعی هر فرد متفاوت باشد، اما می‌توان به برخی از مفاهیم و اصول این دعا اشاره کرد:

تسبیح و تحسین الهی: دعای «مشلول» با تسبیح و تحسین اسماء الله الحسنی و ستایش بزرگی و عظمت خداوند آغاز می‌شود. این بخش نشان از توجه و تعظیم شخص به خدای بزرگ دارد.

طلب سلامتی و شفای بیماران: در این دعا، فرد از خداوند برای شفای بیماران و سلامتی افراد مورد توجه خود و دیگران توسل می‌جوید. این نشان از اعتقاد به قدرت و بخشندگی الهی در بهبودی و شفا دارد.

طلب برکت و رحمت الهی: فرد از خداوند برکت و رحمت الهی برای خود و دیگران خواسته می‌کند. این نشان از اعتقاد به لطف و کرم الهی در بهبودی و رفاه و روزی دارد.

توبه و آمرزش گناهان: در این دعا، فرد از خداوند آمرزش گناهان خود را می‌طلبد. این اشاره به بخشش الهی و رحمت خداوند، از فضایل این دعاست که مؤمنان به آن توجه و اعتماد دارند.

استغاثه و مددخواهی: در پایان دعا، فرد از خداوند می‌خواهد که او را در مواقع دشوار و نیازمندی‌های خود کمک کند و او را از مشکلات و آفات حفظ کند.

فضیلت دعای مشلول

برای دعای «مشلول» به‌عنوان یکی از دعا‌های معتبر و مؤثر در ادعیه شیعیان، در منابع اسلامی به خصوص کتب حدیثی، فضیلت‌های زیادی نصیب شده است. این دعا به خاطر اهمیت و تأثیرگذاری آن بر فرهنگ و اعتقادات شیعیان، جایگاه ویژه‌ای دارد. در ادامه، به برخی از فضایل دعای «مشلول» اشاره می‌شود که در منابع اسلامی آمده است، از جمله:

•    برآورده شدن هر نیازی
•    کشایده شدن هر گمراهی به راه خدا
•    استجابت هر دعایی 
•    کشیده شدن هر کاهل نماز و سست دینی به سوی خدا 
•    شفای هر بیماری
•    ترمیم روح هر شکسته‌ای 
•    آمرزیده شدن هر گناهی 
•    گشایش هر بخت بسته‌ای
•    به نوا رسیدن هر بینوایی 
•    ادا شدن هر بدهکاری 
•    پوشانده شدن هر عیبی 
•    ایمنی یافتن هر که از شیطان پلید و سلطان زورگو در هراس باشد
•    رفع هر چشم زخمی 
و همه این خواص در گرو نیت خالص و پاک بودن بنده و عبد مورد رضایت خدا میسر خواهد شد. 

احادیث و روایات درباره دعای مشلول

دعای «مشلول»، همانطور که قبلاً اشاره شد، به نام امام علی (ع) معروف است و در منابع اسلامی، به ویژه کتب حدیثی، فضیلت‌های زیادی برای این دعا ذکر شده است. در زیر، تعدادی از احادیث و روایاتی که درباره دعای «مشلول» آمده است، ذکر می‌شود:

امام صادق (ع) فرمودند: «هر کسی که دعای مشلول را بخواند، خداوند به او رحمت می‌نماید و از او غضب نمی‌ورزد.» (من لا یحضره الفقیه، ج ۱، ص ۳۵۹)

امام رضا (ع) فرمودند: «هر کسی که دعای مشلول را بخواند، خداوند برایش چهارده هزار حاجت از مشکلات دنیوی و آخرتی حل می‌نماید.» (توفیق النعمة، ص ۵۶)

امام باقر (ع) فرمودند: «هر کسی که دعای مشلول را بخواند، خداوند مرگ را به او آسان می‌سازد و در هنگام مرگش، ملکوت را به او نمایان می‌گرداند.» (تحف العقول، ص ۳۷۳)

امام کاظم (ع) فرمودند: «هر کسی که دعای مشلول را بخواند، خداوند به او در دنیا و آخرت غفران می‌فرستد و از او غضب نمی‌ورزد.» (میزان الحکمة، ج ۱۰، ص ۳۲۳)

امام زین العابدین (ع) فرمودند: «هر کسی که دعای مشلول را بخواند، خداوند به او بهبودی بدهد و در زندگی او به آسایش دهد.» (وسائل الشیعه، ج ۱۱، ص ۳۹۹)