آیا خیال روحانی باید از انتخابات۲۹ اردیبهشت راحت باشد؟
اصلاح طلبان از پیروزی دوباره حسن روحانی در انتخابات ۲۹ اردیبهشت، ابراز اطمینان می کنند. اصولگرایان هم از شکست قطعی او حرف نمی زنند. آنها نه در اظهارنظرهای رسانه ای،که در جمع های خصوصی شان رقم خوردن نتیجه ای مانند سال ۹۲ را محتوم می دانند. اما آیا اینها کافی است که روحانی با خیال راحت به انتظار فردای انتخابات و اعلام نتیجه آن بنشیند؟
خوش بینی به پیروزی قطعا یک اشتباه استراتژیک است زیرا یک عامل تاثیرگذار در انتخابات که در سالهای ۸۴و۸۸ به مدد کاندیدای پیروز آمد، همچنان قدرت نمایی می کند: پوپولیسم.
شعارهای عوامگرایانه حتی توانست دونالدترامپ را روانه کاخ سفید کند و اصلا غیرممکن نیست که راهش را از واشنگتن به تهران کج کند. اگر او شعار "بازگشت به دوران امریکای قدرتمند” را مطرح کرد، مشابه های وطنی اش حرفهایی نزدیک به او می زنند.
آقای شهردار که کمیت اقدامات شهری اش سخت لنگ می زند شعار ۳برابر کردن یارانه را می دهد. رئیس تیم مذاکره قبلی می خواهد به دامدارانی که دائما بین ییلاق و قشلاق در تردد هستد آب لوله کشی برساند. و آن نماینده بازمانده از مجلس دهم می گوید طی۴سال آینده کل فقر و نداری مملکت را بار کامیون می کند و به آنسوی مرزها صادر می کند.
این شعارها ممکن است خنده دار به نظر برسد اما نه خنده دار تر از هاله نور و گونی های سیب زمینی و ادعای”نظرکردگی امام زمان”. حسن روحانی که دست به رفتار پوپولیستی نمی زند،هیچ بعیدنیست که خودش در دام پوپولیسم بیفتد. شعارهای عوامانه در هرجامعه ای می تواند خطرناک باشد. تجربه اش در تاریخ فراوان است و نمونه بارزش”قرآن بر نیزه کردن در جنگ صفین”
