گام های رسیدن به آینده روشن در پسابرجام

رویداد24- سیدعلی طباطبایی در روزنامه آسیا نوشت: این روزها را باید از مهمترین روزهای تاریخ معاصر ایران به حساب آورد. روزهایی که لحظه لحظه اش را باید قدر شناخت و فرصت های طلایی پیدا و پنهان درون آن را به درستی شناخت و به فراست برای استفاده از آنها شتافت.

پس از توافق هسته ای و اجرایی شدن برجام، شرایط بسیار مساعدی در کشور شکل گرفته است. تحلیل این شرایط ما را به این نکته می رساند که می توان آینده روشنی را برای کشور متصور بود. اما تحقق این «آینده روشن» شروطی نیز در وجود خود دارد که باید محقق شود.

شرط اول «آینده روشن» تداوم اجماع نخبگان کشور در خصوص وضعیت مطلوب کشور، روش های تحقق و ابزارهای مورد نیاز است. برجام نتیجه اجماع درونی نخبگان کشور برای تحقق آن بود و از این رو بود که «نیروهای مخالف» به هر اندازه هم که فعالیت کردند، به نتیجه ای نرسیدند. بنابراین یکی از مهمترین وظایف «دولت تدبیر و امید» تداوم رفتار اقناعی با تمامی جناح های کشور و نیروهای کنشگر دولتی و غیردولتی برای حفظ اجماع در خصوص آینده کشور می باشد. «اجماع نخبگان» پتانسیل های درونی کشور را آزاد می سازد و برای دولت، قدرت لازم برای چانه زنی در داخل و خارج از کشور در جهت پیشبرد منافع ملی را فراهم می سازد.

شرط دوم رسیدن به آینده روشن را باید در مردم دید. آنچه که رئیس جمهور محترم از آن به برجام2 یاد می کند، چیزی جز «باور عمومی» و رفتار هدفمندانه و هوشمندانه عموم جامعه برای رشد و پویایی کشور نیست. ما همه مسئولیت فردی و اجتماعی داریم که برای توسعه همه جانبه کشور فعالیت کنیم. تحقق برجام زمینه های داخلی و خارجی توسعه همه جانبه کشور را فراهم ساخته است و ما شهروندان نیز باید نقش خود را در یان زمینه بپذیریم و انجام دهیم.

اگر به تاریخ توسعه یافتگی کشورهای توسعه یافته نگاه کنیم، در تمامی کشورهای توسعه یافته، ملت همپای دولت کوشش کرده و نقش تاریخی خود را ایفا کرده است. 

مردم کشور ما باید در این زمان خاص، خاص بیندیشند و خاص تر کنش اجتماعی انجام دهند. مردم باید با تلاش، کار و فعالیت بیشتر، مصرف انرژی کمتر، کمک به حفظ زیست، افزایش مسئولیت اجتماعی و حضور سازمان یافته تر در موضوعات اجتماعی، نقش خود را ایفا کنند.

انتخابات دوقلوی پیش رو، مکمل دوقلوی دولت و ملت پس از انتخابات 24 خرداد 1392 می باشد. 

و شرط سوم تحقق آینده روشن در کشورمان ایران را باید تداوم «بین الملل گرایی» دانست. ایران یکی از بین المللی ترین کشورهای جهان است. همسایگی با بیش از 15 کشور جهان، کریدور شمالی و جنوبی دنیا، کریدور شرقی و غربی دنیا، حضور و اتصال در دو مرکز انژی قرن 21 یعنی خلیج فارس و دریای خزر، نقطه اتصال سه قاره اروپا، آسیا و آفریقا، همسایگی و مجاورت با قدرت های بزرگ قرن 21 یعنی اروپا، روسیه، چین و هند، مرکزیت همگرایی های منطقه ای، داشتن 12 درصد نفت و 17 درصد گاز دنیا و 7 درصد کل منابع معدنی دنیا، به ایرن تحقیقا نقش و جایگاهی بین المللی می بخشد و در واقع رفتار بین المللی «ذاتی» رفتار ایران در سطح منطقه و جهان است. حال باید از این همه پتانسیل و ژئوپلوتومیک (ژئوپلتیک+ژئواکونومیک) بی همتا در جهت برنامه های توسعه کشور استفاده کرد و شرایط بسیار مناسبی را به وجود آورد.

آری، ققنوس از قفس تنگ بی تدبیری ها رها شده و آماده صعودی بلند است. در این راه، دولت و ملت بال های گشوده این ققنوس هستند که باید به پروازی موزون در این برهه خاص، با یاری یکدیگر همکت گمارند و به پرواز درآیند.