گزارش رویداد۲۴ به بهانه توهین بازیگر تلویزیون به یک خبرنگار
بهناز جعفری مریل استریپ نیست که انتظار راجر ایبرت‌ها را داشته باشد
خانم جعفری و آقای جوان جایگاه آن دوست خبرنگارمان را رها کنید. او قبل از این‌که خبرنگار باشد انسان است و هیچ آئین و مسلکی توهین به انسانی دیگر و دفاع از آن توهین را مجاز نمی‌شمارد.
رویداد۲۴،مازیار وکیلی: اتفاقات تلخ نشست خبری سریال زیر پای مادر مسبوق به سابقه است. همین چند وقت پیش بود که لیلا حاتمی با لحنی تند و غیر متعارف خبرنگارانی را که برای تهیه گزارش به پشت صحنه فیلم رگ خواب رفته بودند مورد خطاب قرار داد و آنان را به بی‌سوادی متهم کرد.
بعد از برخورد لیلا حاتمی، مانی حقیقی شروع به حمایت از لیلا حاتمی کرد و جامعه فرهنگی کشور مدتی درگیر این اتفاق بود. اما سوالاتی که بعد از وقوع چنین ماجراهایی به ذهن می‌رسد این است که چرا چنین اتفاقاتی می‌افتد و چرا این اتفاقات انقدر زود فراموش می‌شود؟
به غیر از مظلومیت قشر خبرنگار که مرغ عزا و عروسی است و تمامی عزیزان ما در سایر عرصه‌ها اعم از سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی دیواری کوتاه‌تر از این دوستان برای جبران اشتباهاتشان پیدا نمی‌کنند مشکل اصلی این است که بازگیران و سلبریتی‌های وطنی به علت طرفداران بی‌شماری که دارند و ستایش‌های بی‌دریغی که از جانب این هواداران نسبت به آن‌ها مبذول داشته می‌شود، خود را مجاز به هر گونه برخوردی نسبت به خبرنگاران می‌دانند.
ماجرا خیلی ساده است، در چنین دعوایی پیروز بازیگر محترمی است که اهانت را نسبت به خبرنگار بی‌دفاع انجام داده. به هر حال بازیگر بودن، دیده شدن، طرفدار داشتن باعث می‌شود صدای شما بسیار بیشتر از یک خبرنگار انعکاس داشته باشد.
این فضا بازیگران را در موضع قدرت قرار می‌دهد و این قدرت بی‌حساب و کتاب غروری همراه خودش می‌آورد که مجوز هرگونه رفتاری را برای بازیگران صادر می‌کند.
اتفاقاً با خانم جعفری موافقیم که خبرنگاران هیچ نقشی در شهرت و موفقیت ایشان نداشته‌اند. ایشان هرچه کرده و به هر جایگاهی رسیده مرهون تلاش‌های بی‌شائبه و شبانه‌روزی خودشان بوده است. اما باید از ایشان پرسید آیا اگر گزاره پیشین صحیح هم باشد مجوزی می‌شود برای درشت‌گویی و بی‌ادبی ایشان به انسانی دیگر؟
خانم جعفری عزیز اگر بنا باشد هر بازیگری که با تلاش و پشتکار خودش به جایگاهی می‌رسد عَلَم توهین به دیگران را بردارد که سنگ روی سنگ بند نمی‌شود.
اگر بنا به برخوردهای تند و زننده این‌چنینی باشد مریل استریپ باید هر روز یک جنجال در کنفرانس‌های مطبوعاتی فیلم‌هایش راه بی‌اندازد. هر چه باشد او مریل استریپ است و بزرگترین بازیگر زن زنده جهان. او این جایگاه رفیع را صرفاً با تلاش شبانه‌روزی و مداوم خودش به دست آورده است. پس او این حق را دارد تا هربار در کنفرانس‌های مطبوعاتی که برگزار می‌شود شمشیر را از رو ببندد و همه را از دم تیغ کلام تلخش بگذراند.
علت دیگری که باعث بروز چنین توهماتی بین برخی از بازیگران ما می‌شود این است که ما سینما و تلویزیون محلی و کوچک خودمان را در حد محصولات مطرح جهانی تحویل می‌گیریم و اجازه می‌دهیم این توهم به وجود بیاید که تک تک این آثار شاهکارهایی هستند که منتقدان و خبرنگاران از درکشان عاجزند و چون بی‌سواد و حسود هستند به این فیلم و سریال‌ها حمله می‌کنند تا به وسیله این تهاجم خودشان به اشتهار برسند.
از یک منتقد با انصاف که خود خانم جعفری و دوستانشان قبولش دارند بپرسید از میان خیل انبوه آثار تولید شده در سینمای ایران چند فیلم قابل قبول و قابل ارزیابی پیدا می‌شود که ارزش نقد و بررسی داشته باشد؟ در بهترین حالت و با منصفانه‌ترین قضاوت ممکن این آثار به تعداد انگشتان دو دست هم نمی‌رسد.
حالا خود خانم جعفری و حامیانشان انصاف بدهند آیا چنین وضعیتی ارزش این برخوردها را دارد؟ خانم جعفری به عادت همه بازیگران و سلبریتی‌های عرصه فرهنگ و هنر منتقدان و خبرنگاران را متهم بی‌سوادی می‌کنند و اعتقاد دارند این بی‌سوادان بخیل و حسود قدرت درک آثارشان را ندارند.
بسیار خب خانم جعفری، حرف شما قبول. ما منتقدان یک مشت آدم بی‌سواد و بی‌بنیه هستیم که بزرگ جمع‌مان مسعود فراستی است. شما چه، شما در عالم هنر این مرز و بوم که هستید که به خودتان اجازه چنین رفتاری را می‌دهید.آیا شما مریل استریپ هستید که توقع دارید راجر ایبرت کارتان را نقد کند.
قطعاً شما در مورد خبرنگاران و منتقدان سینما و تلویزیون ما کمال بی‌انصافی را به خرج دادید و به نام‌های بزرگی توهین کرده‌اید که یک صفحه از نوشته‌های آن‌ها به کل کارنامه هنری شما می‌ارزد.
نویسندگانی مثل گلمکانی، دانش، صلح‌جو، طوسی، عظیمی و عقیقی نه تنها بی‌سواد نیستند که حاملان و اشاعه‌دهنده‌گان فرهنگ در این مرز و بوم هستند و توانسته‌اند به قدرتی در عرصه نقد فیلم برسند که صدها بار بیش از قدرت بازیگری شماست. خانم جعفری خواهش می‌کنم فردا روز و در مصاحبه‌های بعدی پشت ژست‌های مظلوم‌نمایانه پنهان نشوید و فرار به جلو نکنید. نگویید منظور من این عزیزان پیشکسوت نبود و... اتفاقاً لحن و طرز بیانتان همه ما را در بر می‌گرفت.لااقل در مصاحبه مطبوعاتی خود تفکیکی بین قدیمی و جدید و خام و باتجربه قائل نشدید.
چند کلمه‌ای هم با آقای جوان عزیز و سابقاً دوست‌داشتنی حرف بزنم. آقای جوان می‌دانید کجای من به عنوان یک منتقد از دست حرف‌های خانم جعفری و شما به عنوان حامی ایشان سوخته است؟ دلم آقای جوان، دلم سوخته است.
این دل سوخته‌گی من هم دو دلیل واضح دارد. اول این‌که زورمان نمی‌رسد تا شما را به عنوان یک هنرمند به چالش بکشیم و شما احتمالاً با قدرت هر چه بیشتر برای ما خندوانه خواهید ساخت و به ما لبخند و پوزخند و زهرخند تحویل خواهید داد. دلیل دومش هم این است که آنتن رسانه ملی ما باید در اختیار افرادی مثل شما باشد که به راحتی هر کاری که دلتان می‌خواهد می‌کنید و با این ادبیات زیبا و آموزنده مخاطبانتان را مورد خطاب قرار می‌دهید.
شرمنده جناب آقای جوان اگر به یک خبرنگار توهین شد و به او انگ اعتیاد زدند و آن خبرنگار اعتراضی کرد که به ساحت دور از اشتباه شما خدشه‌ای وارد آورد. منتها دوستان هنرمندان یادتان باشد اگر کسی چنین اتهامی را به یکی از بازیگران سینمای ایران وارد می‌کرد چنان زیر بار فشار افکار عمومی لهش می‌کردید که دیگر نتواند از زیر بار این فشارها قد راست کند.
مطمئن باشید آن زمان هم کسی شما را متهم به ننه من غریبم بازی نمی‌کرد. خانم جعفری و آقای جوان جایگاه آن دوست خبرنگارمان را رها کنید. او قبل از این‌که خبرنگار باشد انسان است و هیچ آئین و مسلکی توهین به انسانی دیگر و دفاع از آن توهین را مجاز نمی‌شمارد.
خیلی از خبرنگار ها عادت کردن گوینده باشن و وقتی جواب می شنوند حالشون بد می شه.
البته که گفته من شامل حال همه نمی شه و حتی به موضوع خانم بازیگر و |آقای خندوانه اشاره نداره،ولی مظلوم نمایی الکی کار خوب و فرهنگی نیست.