چرا بیانیه‌نویسی در فوتبال ایران مد شده است؟

رویداد۲۴ این روز‌ها فوتبال ایران دوباره درگیر بیانیه‌هایی شده که باشگاه‌های متعدد علیه همدیگر منتشر می‌کنند. از قضاوت داوران گرفته تا شرایط میزبانی و رفتار بازیکنان، بیانیه دادن‌ها را در بورس قرار داده تا باز هم جنجال‌های جدیدی در فوتبال ایران رقم بخورد. مشکلات داوری و رفتار‌هایی که جای اعتراض هم دارد، باعث شده باشگاه‌ها دلیلی برای سکوت کردن نداشته باشند. اما بیانیه نویسی در فوتبال ایران خیلی قبل‌تر از باشگاه‌ها و از افراد شروع شد.

حالا چند سال از بیانیه تند محمد مایلی کهن علیه امیر قلعه نویی می‌گذرد. جایی که سرمربی سابق تیم ملی به سیم آخر زد و امیر قلعه نویی را گروهبان قندلی نامید. او درگیری هایش با فدراسیون فوتبال و سایر باشگاه‌ها را ادامه داد، اما در نهایت تصمیم گرفت به همه جنجال‌ها پایان دهد. بعد‌ها بیانیه به سکو‌ها هم رسید و در دوره‌ای که پرسپولیس با مشکل نتیجه گیری روبرو بود، برخی که اخباری پیرامون ارتباط آن‌ها با افرادی دیگر منتشر شده بود، بر علیه پرسپولیس هم بیانیه می‌دادند. اتفاقی که روی سکو‌ها رقم می‌خورد و گویی پرسپولیسی‌ها از هوادارانشان هم خنجر می‌خوردند. اما سکوت باشگاه‌ها هم به پایان رسید. دیگر کسی نمی‌خواست تنها بازنده بیانیه‌ها باشد و هر گروهی خودش را موظف می‌دانست تا پاسخ همه ادعا‌های درست یا نادرست را بدهد. بدین ترتیب باشگاه‌ها هم وارد جنجال بیانیه‌ها شدند.

بیانیه نویسی باشگاه‌ها در سال‌های اخیر حواشی مختلفی را داشته، اما در فصل جاری تقریبا از اعتراض‌های نساجی شروع شد. باشگاه تازه صعود کرده به لیگ برتر، به مسائل معتددی اعتراض می‌کرد. آن‌ها از داوری شکایت می‌کردند و برای درگیر شدن با امیر قلعه نویی هم بیانیه دادند. نساجی پس از شکست به سپاهان که با اشتباهات داوری همراه بود، اعتراضاتش را به اوج رساند و حتی با واکنش قلعه نویی هم مواجه شد. سرمربی سپاهان معتقد بود مازندرانی‌ها کاری به جز فرافکنی ندارند و باید تکلیف همه حرف هایشان مشخص شود. بیانیه نویسی برای باشگاه عواقب ضررآوری هم به همراه داشت. البته که بیانیه نویسی برای باشگاه‌ها مفیدتر بود. در گذشته، مدیران، بازیکنان و کادرفنی هر تیم حرف‌های مختلفی درباره یک اتفاق به زبان می‌آوردند که گذشت زمان آن‌ها را متناقض نشان می‌داد. اما انتشار بیانیه، نظر صریح و مشخص باشگاه را تثبیت می‌کرد.

 

مزیت دیگر بیانیه ها، شنیدن صدای باشگاه‌ها بود. مصاحبه‌های یک سرمربی و حرف‌های چند بازیکن شاید در هیچ رسانه‌ای بازتاب پیدا نمی‌کرد، اما بیانیه‌های یک باشگاه، حتی در برنامه‌های تلویزیونی هم تحلیل می‌شد. بیانیه‌ها به گوش مسئولان هم می‌رسید چرا که موضع رسمی یک باشگاه به یک اتفاق بود که باید بررسی می‌شد. اما بیانیه‌ها مثل همه اتفاقات فوتبال ایران نتوانست در مسیر درست حرکت کند و باشگاه‌ها را خیلی سریع درگیر یکدیگر کرد. بیانیه‌ها که در ابتدا قرار بود واکنش قانونی و رسمی باشگاه‌ها باشد، ناخودآگاه به ابزاری برای بحث فوتبالی‌ها با هم شد.

باز هم جنجال بیانیه نویسی از نساجی آغاز شد. تراکتوری‌ها بیانیه‌ای دادند و از اشتباه‌های داوری در بازی مقابل نساجی انتقاد کردند. باشگاه استقلال که تصور کرد این بیانیه ممکن است به نفع تراکتور در بازی مقابل آنان باشد، خیلی سریع واکنش نشان داد. در این میان درگیری مشابهی میان سپاهان و پرسپولیس آغاز شد. در ادامه حتی استقلال و پرسپولیس هم درگیر بیانیه نویسی علیه یکدیگر شدند. کار به جایی رسید که حتی وزیر ورزش هم باید در رفتار سرخابی‌ها دخالت می‌کرد تا باشگاه‌های تهرانی به آرامش دعوت شوند. این درگیری‌ها به جایی رسیده بود که فدراسیون فوتبال هم واکنشی رسمی به آن داشته باشد. از نظر مسئولان فدراسیون فوتبال، این بیانیه نویسی‌ها جو فوتبال را متشنج می‌کرد.

 

سعید فتاحی، رئیس کمیته مسابقات در این باره می‌گوید: «متاسفانه بیانیه‌ها را باشگاه‌ها برای هم منتشر می‌کنند، اما انتقادات از آن‌ها برای ماست. این بیانیه‌ها به فوتبال ضربه می‌زند، چون باعث می‌شود تشنج به سکو‌ها کشیده منتقل شود و آرامش همه به هم بخورد.»

فدراسیون فوتبال که از بیانیه‌ها خسته شده بود و توانایی ایستادگی مقابل آن‌ها را نداشت، جلسه مهمی تشکیل داد. این جلسه که میزبان مهدی تاج، مرتضی تورک رئیس کمیته اخلاق، اسماعیل حسن زاده رئیس کمیته انضباطی، اصفهانیان رئیس کمیته داوران و سعید فتاحی رئیس کمیته مسابقات بود، به بررسی دلایل بیانیه نویسی باشگاه‌ها پرداخت. در این جلسه همه اعضا تاکید کردند که فوتبال ایران نیاز به آرامش دارد و راه حل برخورد درست با باشگاه‌ها است. با این حال کمیته داوران از شرایط رضایتی نداشت. آن‌ها معتقد بودند باید برخورد مشخصی با مختلفان شود. اتهام‌هایی که به داوران لیگ زده می‌شد، نیازمند بررسی بود و کمیته داوران به قضاوت‌های صریح و سریع باشگاه‌ها انتقاد داشت. مرتضی تورک و اسماعیل حسن زاده مدعی برخورد با بیانیه‌ها شدند. رییس کمیته انضباطی از احکام سنگین برای باشگاه‌هایی خبر داد که فضای فوتبال ایران را با بیانیه نویسی به سمت التهاب پیش می‌برند و رییس کمیته اخلاق از لزوم فراخواندن مدیران باشگاه‌ها برای تبیین شرایط لیگ سخن گفت. به نظر می‌رسید فدراسیون فوتبال برنامه‌ای برای حل مشکلات باشگاه‌ها نداشت و تنها راه حل آنان، حذف همه صورت مسئله‌ها بود.

اما حق با باشگاه‌ها نیست؟ آن‌ها این مزیت را دارند تا به همه مشکلات لیگ اعتراض کنند. وقتی در بازی پرسپولیس و فولاد صحنه‌های بحث برانگیز زیادی مطرح می‌شود، پرسپولیس لازم می‌بیند به سوت‌های عجیب واکنش نشان دهد. اما کمیته داوران اعتقادی به اعتراض‌ها ندارد. داوود رفعتی، رییس دپارتمان داوری در چند مصاحبه از تصمیم داوران لیگ دفاع کرد و اعلام کرد اشتباه اثرگذاری در لیگ نداشته ایم. اما این حرف‌ها تاثیری در بهتر شدن شرایط لیگ نخواهد داشت. چرا که باشگاه‌ها به شکل مشخصی تماشا می‌کنند حرف‌های آنان پاسخ مناسبی ندارد و دلیل محکمی می‌بینند تا با جدیت بیشتری بیانیه نویسی کنند. شاید در ادامه، برخی باشگاه‌ها به تصمیم‌های مهم تری دامن بزنند که ممکن است شرایط لیگ را پیچیده‌تر کند. آن چه مشخص است، تاثیر واضح فدراسیون فوتبال در درگیری بیشتر باشگاه‌ها است. شاید فدراسیون باید با باشگاه‌ها هم‌سو شود، البته اگر می‌خواهد فوتبال ایران واقعا در مسیر صحیح قرار بگیرد.