چرا باید فیلم «برف آخر» را ببینیم؟

رویداد۲۴ | مازیار وکیلی: شاید کمتر کسی فکر می‌کرد فیلم یک کارگردان کمتر شناخته شده در جشنواره فیلم فجر به قدری خوب از کار در بیاید که نه تنها کاندیدای دوازده سیمرغ بلورین شود که بتواند نظر اکثر منتقدان و کارشناسان سینمایی را هم به خود جلب کند و بالاتر از فیلم‌هایی مانند موقعیت مهدی، علفزار و مرد بازنده تبدیل به مشهورترین فیلم جشنواره فجر آن سال شود.

درباره دیگر فیلم‌های کارگردان برف آخر

کارگردان فیلم سینمایی برف آخر یعنی امیرحسین عسگری از نام‌های کمتر شناخته شده در سینمای ایران است. با نگاه به کارنامه کاری او متوجه می‌شویم او تا پیش از «برف آخر» تنها سه فیلم دیگر کارگردانی کرده که دو تا از این فیلم‌ها فیلم کوتاه بوده‌اند. فیلم‌های کوتاهی که برنده چندین جایزه بین المللی از جشنواره‌های مختلف سینمایی در سراسر جهان شدند.

تنها فیلم بلند عسگری پیش از برف آخر هم فیلم بدون مرز است که علی رغم موفقیت‌های بین المللی نتوانست نام این کارگردان را در ایران بر سر زبان‌ها بی‌اندازد. اما برف آخر نشان داد ما با کارگردانی طرف هستیم که نه تنها داستان گویی در سینما را به خوبی بلد است بلکه می‌تواند داستان جذاب خود را به بهترین شکل اجرا کند و فیلمی بسازد که نه تنها دارای ارزش‌های هنری فراوانی است که توانایی جلب نظر تماشاگر عام سینما را هم دارد.

عسگری در برف آخر برخلاف بدون مرز با بازیگران حرفه‌ای سینمای ایران کار کرده و توانسته از آنها بهترین بازی‌های کارنامه کاری‌شان را بگیرد. درخشش مافوق تصور امین حیایی و مجید صالحی در این فیلم علاوه بر توانایی‌های این دو بازیگر به دقت نظر کارگردان در گرفتن بازی‌های متفاوت هم برمی‌گردد.

عسگری در برف آخر توانسته از بازیگران مشهور سینمای ایران آشنایی‌زدایی کند و با به کارگیری آنها در نقشی متفاوت فیلمش را تبدیل به کلکسیونی از بازی‌های درخشان نماید. بدون شک برف آخر بهترین فیلم اکران شده سینمای ایران در سال ۱۴۰۳ است. فیلمی موجز و در عین حال پرجزییات که تماشاگر بعد از تماشای آن احساس نمی‌کند وقت خود را تلف کرده است.

داستان آدم‌های تنها

برف آخر داستان دامپزشکی بنام یوسف را روایت می‌کند که بدنش بر اثر یک حادثه سوخته است. او که گرگ‌های حاضر در طبیعت منطقه را مقصر وضعیت خود می‌داند می‌کشد. تا این که حضور یک فعال محیط زیست بنام رعنا باعث دگرگونی زندگی او می‌شود.

برف آخر فیلم سردی است و این سرما با حضور پررنگ برف در سراسر فیلم به شدت تشدید شده است. دلیل این لحن سرد در طول فیلم هم تنهایی آدم‌هایی است که هر کدام از آنها به دلیلی مجبور به انتخاب تنهایی و انزوا شده‌اند. همسر یوسف او را به واسطه سوختگی بدنش ترک کرده و او تنها زندگی می‌کند. رعنا سال‌ها پیش عاشق مردی شده که به او دروغ گفته و همین موضوع باعث بدبینی او نسبت به آدم‌ها و عدم توانایی در برقراری هرگونه رابطه عاطفی با دیگران شده است.

خلیل دخترش را گم کرده و با خانواده‌اش رفتار بدی دارد و مدام مورد شماتت مرم قرار می‌گیرد. همین موضوع او را تبدیل به مرد تنهایی کرده که حتی کنار خانواده هم احساس آرامش نمی‌کند. این تنهایی آدم‌ها خودش را در فیلم در قالب فضای سرد و برفی محیط نشان می‌دهد. انگار که این فضای برفی بیش از آن که محصول شرایط طبیعی منطقه باشد از درون سرد و بی‌روح شخصیت‌های اصلی فیلم نشات می‌گیرد و فیلمساز با دوربین خود نه از یک لوکیشن طبیعی که از درون قلب شخصیت‌ها فیلمبرداری کرده است.

اما موضوع دیگری که برف آخر را تبدیل به بهترین فیلم سال سینمای ایران کرده است جزییات هوشمندانه‌ای است که در لحظه به لحظه فیلم به چشم می‌خورد و تماشاگر با تماشای این جزییات است که نسبت به وضعیت شخصیت‌ها آگاهی پیدا می‌کند.

بیشتر بخوانید: بهترین فیلم های امین حیایی به بهانه نقش آفرینی در فیلم «برف آخر» که به‌تازگی اکران شد

به عنوان مثال سکانسی که رعنا در ماشین یوسف خوابش برده و تصویر کات می‌شود به اُتاق سرد و تخت خالی یوسف که بیانگر نیاز و او به یک رابطه عاطفی تازه است. یا سکانسی که یوسف مگسی را در ظرف عسل اهدایی رعنا پیدا می‌کند و با رها کردن او خودش هم از بند تنهایی رها می‌شود و می‌فهمد به رعنا علاقه پیدا کرده است. این جزییات است که از برف آخر یک درام لطیف، عاشقانه و انسانی ساخته که تماشاگر را به وجد می‌آورد.

پایان بندی فیلم برف آخر

برف آخر یکی از معدود فیلم‌های سینمای ایران است که پایان بندی درخشانی هم دارد. سکانسی که یوسف به دنبال رعنا می‌رود و بعد از مشقت فراوان نور ماشین او را در دوردست‌ها مشاهده و به سوی آن نور حرکت می‌کند به مینی‌مال‌ترین شکل ممکن یک داستان عاشقانه را به پایان می‌رساند و تماشاگر را با اُمید از سالن سینما بیرون می‌فرستد.

برف آخر نشان داد در همین سینمای پراشکال هم می‌توان فیلم خوب ساخت به شرط آن که کارگردان یک فیلم انقدر باهوش باشد که از مصالح موجود در داستان به خوبی استفاده کند. امیرحسین عسگری با ساخت برف آخر ثابت کرد کارگردان باهوشی است و توانایی ساخت آثار درخشان بیشتری را هم دارد. آثاری که اگر مانند برف آخر باشند می‌توانند نام او را تبدیل به یکی از نام‌های ماندگار سینمای ایران نماید.