گزارش رویداد۲۴ به بهانه تلاش تندروها برای برهم زدن سخنرانی سیدحسن خمینی در مرقد امام (ره)
خودسرها و مسیر برهم زدن وحدت دولت و ملت
این افراد، هم کفن دارند و هم کت و شلوار، هم موتور دارند و هم «ون»، هم باتوم دارند و هم نعره. بنا به تشخیص خود عمل می کنند و گوششان بدهکار حرف هیچکس نمی باشد حتی اگر آن فرد، رهبر انقلاب باشد.
رویداد۲۴- نقل است که یکی از مراجع تقلید در دهه های گذشته، فتوای حرمت قمه زنی را صادر کرده بود. به دلیل فراگیری عمل قمه زنی و با توجه به جایگاه مرجعیت، تعدادی از افراد به نمایندگی از افراد خواهان قمه زنی، به نزد مرجع تقلید شتافتند تا بلکه ایشان را از این فتوا، منصرف نمایند.
عده ای از افراد در جامعه ما هستند که خود را تابع نظر ولی فقیه و ذوب شده در ولایت معرفی می کنند و با خود می گویند انقلابی تر و ولایت پذیرتر از ما در جامعه وجود ندارد اما وقتی به عملکردشان می نگریم متوجه می شویم نه تنها از ولایت فقیه و فرامینش بی اطلاعند بلکه در عمل هم بر خلاف نظر رهبری حرکت می کنند.
این افراد، هم کفن دارند و هم کت و شلوار، هم موتور دارند و هم «ون»، هم باتوم دارند و هم نعره. بنا به تشخیص خود عمل می کنند و گوششان بدهکار حرف هیچکس نمی باشد حتی اگر آن فرد، رهبر انقلاب باشد.
هیچ مکانی برایشان حرمت ندارد؛ چه حرم حضرت معصومه(س) باشد و چه حرم امام(ره).
هیچ شخصیتی برایشان حرمت ندارد؛ چه آن شخص، ولی فقیه باشد و چه رئیس جمهور و چه مرجع تقلید.
هیچ روزی برایشان حرمت ندارد؛ چه روز ارتحال امام خوبیها باشد و چه روز پیروزی انقلاب.
ادعای اسلامی بودن و انقلابی بودن دارند اما مثل نقل و نبات، فحاشی می کنند و به رهبران انقلاب، توهین می کنند.
قانون اسلام را تفسیر می کنند بدون آنکه سواد درست و درمانی داشته باشند و قانون کشور را زیر پا می گذارند بدون آنکه خم به ابروی خود بیاورند.
در دولتی که خوششان می آید و به آنان، پست و مقام می دهد مجیزگو هستند و در دولتی که آنان را به بیرون پرتاب می کند کفن پوش.
از کوچک ترین فرصتی برای حمله به دولت و ارکان نظام، چشم پوشی نمی کنند و در مسیر ناامیدی و یاس مردم از دولت، از کوششی دریغ ندارند.
وقاحت را به جایی می رسانند که در حضور رهبری نظام، نعره می زنند و به رئیس جمهور مردم، توهین می کنند. در حرم امام راحل(ره) شروع به « هو کردن» می کنند تا مانع از سخنرانی یادگار امام شوند. در بیست و دوم بهمن و روز جشن انقلاب، به نزدیکی تریبون رفته و بر علیه رئیس جمهور، شعار داده و توهین می کنند.
بدتر از آن، اینست که به توصیه های رهبری انقلاب، دهن کجی می کنند. رهبری انقلاب می گوید با برهم زدن جلسات سخنرانی، مخالفم اما این مدعیان ولایتمداری، نمی پذیرند.
با چه زبانی باید با خودسران مدعی صحبت کرد؟ تا کی باید با آنان، مدارا کرد؟ تا کی باید از هزینه های تحمیل شده اینان به نظام، چشم پوشی کرد؟ آیا نظامی که می تواند با کوچک ترین تحرکی توسط افراد معاند، برخورد جدی نماید توان مقابله با این افراد را ندارد؟
دلایلی را بیان کردند و پاسخ های مستدلی دریافت کردند. هنگامی که راهکار دیگری به ذهنشان نرسید و علی رغم میل باطنی ولی بر اساس فتوا، خود را موظف به اجرا دانستند و از طرفی هم، بر اساس آموزه های دینی، خود را مقید به دارا بودن مرجع تقلید می دانستند فکری به ذهنشان رسید.
به مرجع تقلید گفتند ما اذعان به مرجعیت شما داریم و مقلد شما هستیم اما به مدت 355 روز در سال!!! یعنی دهه محرم را با نظر خودمان، استثناء می کنیم و مقلد شما نیستیم تا برخلاف فتوا، عمل نکرده باشیم.رفتند و قمه زنی خود را ادامه دادند.
عده ای از افراد در جامعه ما هستند که خود را تابع نظر ولی فقیه و ذوب شده در ولایت معرفی می کنند و با خود می گویند انقلابی تر و ولایت پذیرتر از ما در جامعه وجود ندارد اما وقتی به عملکردشان می نگریم متوجه می شویم نه تنها از ولایت فقیه و فرامینش بی اطلاعند بلکه در عمل هم بر خلاف نظر رهبری حرکت می کنند.
این افراد، هم کفن دارند و هم کت و شلوار، هم موتور دارند و هم «ون»، هم باتوم دارند و هم نعره. بنا به تشخیص خود عمل می کنند و گوششان بدهکار حرف هیچکس نمی باشد حتی اگر آن فرد، رهبر انقلاب باشد.
هیچ مکانی برایشان حرمت ندارد؛ چه حرم حضرت معصومه(س) باشد و چه حرم امام(ره).
هیچ شخصیتی برایشان حرمت ندارد؛ چه آن شخص، ولی فقیه باشد و چه رئیس جمهور و چه مرجع تقلید.
هیچ روزی برایشان حرمت ندارد؛ چه روز ارتحال امام خوبیها باشد و چه روز پیروزی انقلاب.
ادعای اسلامی بودن و انقلابی بودن دارند اما مثل نقل و نبات، فحاشی می کنند و به رهبران انقلاب، توهین می کنند.
قانون اسلام را تفسیر می کنند بدون آنکه سواد درست و درمانی داشته باشند و قانون کشور را زیر پا می گذارند بدون آنکه خم به ابروی خود بیاورند.
در دولتی که خوششان می آید و به آنان، پست و مقام می دهد مجیزگو هستند و در دولتی که آنان را به بیرون پرتاب می کند کفن پوش.
از کوچک ترین فرصتی برای حمله به دولت و ارکان نظام، چشم پوشی نمی کنند و در مسیر ناامیدی و یاس مردم از دولت، از کوششی دریغ ندارند.
وقاحت را به جایی می رسانند که در حضور رهبری نظام، نعره می زنند و به رئیس جمهور مردم، توهین می کنند. در حرم امام راحل(ره) شروع به « هو کردن» می کنند تا مانع از سخنرانی یادگار امام شوند. در بیست و دوم بهمن و روز جشن انقلاب، به نزدیکی تریبون رفته و بر علیه رئیس جمهور، شعار داده و توهین می کنند.
بدتر از آن، اینست که به توصیه های رهبری انقلاب، دهن کجی می کنند. رهبری انقلاب می گوید با برهم زدن جلسات سخنرانی، مخالفم اما این مدعیان ولایتمداری، نمی پذیرند.
بیان می کند با توهین به مسوولان نظام مخالفم ولی اینان توهین می کنند. بیان می دارد با ایجاد تفرقه و یاس در میان دولت و ملت مخالفم اما بازهم کوتاه نمی آیند.
اشاره می دارد با تجمعات خودسرانه و غیرقانونی مخالفم و از حمله به سفارتخانه ها بدم می آید اما بازهم اینان، اقدامات گذشته خود را تکرار می کنند.
با چه زبانی باید با خودسران مدعی صحبت کرد؟ تا کی باید با آنان، مدارا کرد؟ تا کی باید از هزینه های تحمیل شده اینان به نظام، چشم پوشی کرد؟ آیا نظامی که می تواند با کوچک ترین تحرکی توسط افراد معاند، برخورد جدی نماید توان مقابله با این افراد را ندارد؟
خبر های مرتبط
به خوبی رفتار این اراذل و اوباش رو تشریح کردید. اینا "انقلابی" و "ارزشی" نیستند. اینا از قاطبه شعبان بی مخ های رژیم قبلند که در پی آب و نون و قدرت تغییر چهره داده اند و پشت شعارهای انقلابی و ارزشی قایم شده اند تا برای خود حاشیه امنی دست و پا کرده باشند. به راستی که بهترین راه عناصر فرصت طلب برای نفوذ اینه که خودشون رو به شکل و شمایل انقلابی های دو آتشه در بیارن. نفوذی ها رو باید در میان همین جماعت جستجو کرد وگرنه با چهره اصلاح طلب و منتقد و روزنامه نگار و دگر اندیش که سایه اشونو با تیر میزنند به جایی نمیشه نفوذ کرد. 
