وی پس از فارغ التحصیلی از مقطع کارشناسی ارشد در رشته مدیریت بازرگانی و روابط خارجی، برای مدت بیش از دو دهه در بخش های مدیریت مالی، دارایی، و فناوری کار کرد. اما او بارها و بارها به اقیانوس بازگشت و آن چه که دید وی را بیزار – و در عین حال خشمگین کرد.
وودرینگ می گوید: “برای مدتی طولانی … با اقیانوس به عنوان یک محل تخلیه زباله برخورد شده بود… تفکر غالب این بود که این چیزها [آشغال ها] از بین خواهند رفت. اما این چیزها از بین رفتنی نیستند.”
وودرینگ در سال ٢٠۱۱ ائتلاف بازیابی اقیانوس، یک گروه غیردولتی مستقر در ایالات متحده و هنگ کنگ را به راه انداخت تا از آن طریق کسانی که از اقیانوس برای تفریح و یا کار خود بهره برداری می کنند، به دفاع از اقیانوس بپردازند. این ائتلاف، علاقه مندان به موج سواری، راندن قایق های بادبانی، شنا، پاروزنی، و غواصی را سازماندهی می کند تا آنها مناطق مورد استفاده خود را پاکسازی کنند.
اما وقتی پای مبارزه با آلودگی های پلاستیکی در میان باشد، تلاش های آن [ائتلاف] تنها مانند قطره ای در دل اقیانوس است.
اقیانوس پلاستیکی
اقیانوس ها به خاطر مجموعه ای از فشارها از جمله اسیدی شدن ناشی از تغییرات آب و هوا، ماهیگیری بی رویه، و آلودگی – به ویژه در قالب کیسه های خرید، بطری ها، اسباب بازی ها، نایلون های مورد استفاده برای بسته بندی مواد غذایی، تجهیزات ماهیگیری، فیلترهای سیگار، عینک های آفتابی، سطل ها، صندلی توالت فرنگی، و زباله های دیگر – تحت فشار بسیار زیادی قرار دارند.
بر اساس گزارشی که در مجله ساینس منتشر شده است، هر سال بین ٤٫٨ تا ۱٢٫٧ میلیون تن زباله های پلاستیکی به درون اقیانوس ریخته می شود.
سماندهای پلاستیکی در انواع زیستگاه ها، از ژرفنای دریاها گرفته تا یخ های اقیانوس منجمد شمالی پیدا شده اند. در برخی مناطق جریان های آب اشیاء پلاستیکی و زباله های دیگر را با هم جمع کرده و به توده هایی غول آسا و چرخان از زباله تبدیل کرده است. برخی از این قطعات زباله سبب مرگ یا گرفتار شدن پستانداران دریایی، ماهیان، یا پرندگان می شوند. و مشکل با تجزیه این اشیاء پلاستیکی نیز برطرف نمی شود؛ زیرا حدود ٩٠ درصد از مواد شیمیایی آنها برای صدها سال در محیط زیست باقی خواهند ماند.
وودرینگ در سال ٢٠٠٩ یک گروه علمی را به چرخاب شمالی اقیانوس آرام که یک سیستم حلقوی از جریان های اقیانوسی است و اکنون معمولا زباله دان بزرگ اقیانوس آرام نامیده می شود، اعزام کرد. در این کار، دوستان محافظت از اقیانوس و اقیانوس نگاران مؤسسه اقیانوس نگاری اسکریپس نیز او را همراهی می کردند. یافته های آنها به معنای واقعی کلمه دردآور بود. او می گوید که وی و محققان همراهش دریافتند که “در معده های ۱٠ درصد از ماهیان کوچک قطعات پلاستیکی وجود داشت.”
چنین چیزی چگونه اتفاق افتاده بود؟ موجودات بسیار کوچک دریایی از لجن های شیمیایی تشکیل شده از پلاستیک تجزیه شده، تغذیه می کنند. خود آنها نیز خوراک ماهیان و دیگر موجودات دریایی می شوند. در نتیجه مواد شیمیایی تشکیل دهنده پلاستیک وارد زنجیره غذایی می شود. و از آن جا که برخی از این مواد شیمیایی سرطان زا بوده و یا موجب بروز بیماری های دیگر می شوند، این آلودگی نه تنها زندگی و سلامت جانوران دریایی، بلکه زندگی میلیون ها نفر از مردمی که برای تغذیه به ماهی و دیگر خوراک های دریایی وابسته هستند را تهدید می کند. این امر همچنین بر مناطق دیگری که گردشگری دریایی منبع اصلی درآمد آنها است، تأثیر خواهد گذاشت.
بیش از قطره ای در دل اقیانوس: یک راه حل جهانی
با افزایش مصرف پلاستیک پیش بینی می شود که حجم زباله های پلاستیکی طی یک دهه آینده به ۱٠ برابر افزایش یابد. از این رو، معکوس کردن روند آلودگی پلاستیکی اقیانوس ها یک نیاز فوری است. خوشبختانه گویا روند کنونی در حال تغییر است.
کاترین ناولی، معاون وزیر امور خارجه ایالات متحده، در سال ٢٠۱٥ گفت: “هم اکنون عزم و اراده موجود برای مبارزه با زباله های پلاستیکی در محیط زیست دریایی از هر زمان دیگری در گذشته نیرومندتر است.”
در ایالات متحده برنامه های داخلی توانمندی برای کاهش مقدار زباله ای که به دریا ریخته می شود وجود دارند. بسیاری از ایالات و شهرداری های ایالات متحده استفاده از پلاستیک هایی را که بیشترین مقدار آلوده سازی را دارند، ممنوع کرده و گام های دیگری را نیز برداشته اند.
اما مشکلات جهانی نیازمند راه حل هایی جهانی هستند. در سال ٢٠۱۴، چارلز مور در روزنامه نیویورک تایمز نوشت: “چالش واقعی مبارزه با یک مدل اقتصادی است که شکوفایی آن بر تولید فرآورده ها و بسته بندی های زباله ساز استوار است و مشکل مرتبط به این فرآورده ها، یعنی هزینه های پاکسازی این زباله ها را از خود به جای می گذارد.” مور که یک ناخدا در ناوگان بازرگانی دریایی ایالات متحده است، نخستین کسی است که زباله دان بزرگ اقیانوس آرام را کشف کرد.
کارشناسان و قانون گذاران توافق دارند که یک اقدام سه جانبه لازم است: کاهش تولید زباله، مدیریت بهینه زباله – به ویژه در کشورهایی که به سرعت در حال صنعتی شدن هستند – و ترویج استفاده مجدد و بازیافت اشیاء پلاستیکی. دستیابی به هر یک از این اهداف از طریق آمیخته ای از نوآوری و مشوق های اقتصادی میسر خواهد بود.
دولت ها نیز می توانند از طریق ارائه مشوق های مالیاتی و دیگر مشوق های اقتصادی به تولیدکنندگان کمک کنند تا آنها فرمول های شیمیایی فرآورده های خود را تغییر دهند و پلاستیک هایی را بسازند که آسان تر بازیافت شده و یا به آسانی قابل تجزیه شدن باشند و زباله های آنها نیز کمتر سمی باشد. برخی از شرکت ها هم اکنون در حال تلاش برای یافتن این گونه راه حل ها هستند.
اندیشیدن به ورای پلاستیک
هشت شرکت از بزرگترین شرکت های تولیدی جهان – از جمله یونیلیور، پراکتر و گمبل، و نایکی برای تهیه پلاستیک های جدیدی که از مواد گیاهی ساخته شده اند، با صندوق جهانی حیات وحش در حال همکاری هستند. هدف آنها کاهش آلودگی پلاستیکی از طریق فرآورده های پلاستیک های زیست تجزیه پذیر از گیاهانی مانند نیشکر، ذرت، نی، و نوعی علف بلند با نام علمی پانیکوم ویرگاتوم است.
همان طور که برخی از کارآفرینان برای پایان بخشیدن به وابستگی اقتصادها به انرژی مبتنی بر کربن به نوآوری روی آورده اند، برخی دیگر تلاش می کنند تا آلودگی پلاستیکی اقیانوس ها را کاهش دهند.
پروژه های نوپایی که زباله های اقیانوس را هدف قرار می دهند، عبارت هستند از: ایجاد بسته بندی جدید از پلاستیک های موجود در اقیانوس ها، تبدیل زباله به انرژی، و تبدیل تورهای ماهیگیری دور انداخته شده به کاشی فرش و فرآورده های دیگر.
برای نمونه، در شیلی سه دوست جوان از کالیفرنیا شرکتی به نام Skateboards Bureo را راه اندازی کردند. این شرکت تورهای ماهیگیری پلاستیکی تجاری که به دور انداخته شده اند را بازیافت کرده و از مواد بازیافته شده اسکیت تهیه می کنند. شرکت Bureo که با سازمان های غیرانتفاعی و جوامع محلی ایالات متحده و شیلی همکاری دارد، از پاکسازی سواحل نیز حمایت می کند.
یکی از آنها به نام دیوید استوور به یک وبلاگ نویس مؤسسه وُرلدواچ گفت: “ما به عنوان موج سوارانی که عمرمان را در نزدیکی اقیانوس گذرانده ایم، ارتباطی ژرف با اقیانوس داریم.”
وودرینگ، که خود یکی از شیفتگان ورزش های اقیانوسی است، نیز راه های تازه ای را برای استفاده از فناوری جهت پاکیزه سازی اقیانوس بررسی می کند. وی، با پشتیبانی مالی بانک جهانی، گلوبال آلرت را راه اندازی کرد. این نرم افزار ویژه نقشه است و به کسانی که به ساحل می روند و همینطور به ماهیگیران این امکان را می دهد تا محل زباله های یافت شده در مسیرهای آبی یا سواحل را روی نقشه مشخص و آنها را گزارش کنند.
اما پاکسازی زباله هایی که هم اکنون در اقیانوس هستند، جلوی ایجاد آلودگی های جدید را نمی گیرند. مؤثرترین راه برای متوقف کردن آن اطمینان یافتن از این مسئله است که این زباله ها اصلا به آب ریخته نخواهند شد.
به رغم آن که جلوگیری از آلودگی های پلاستیکی اقیانوس مستلزم تغییر سیاست های دولت ها و عملکرد شرکت ها است، اما افراد عادی نیز می توانند در این راستا گام هایی را بردارند. در زیر راهنمایی هایی مبنی بر این که شما چگونه می توانید نقش خود را ایفا کنید، آمده است:
کیسه های خرید، بطری ها، جعبه های غذا، و دیگر اقلام مشابه را بازیافت و باز استفاده کرده و آنها را با فرآورده های جانشین، جایگزین کنید.
- لیوان قهوه خود را به قهوه فروشی ببرید.
- به جای استفاده از قاشق و چنگال های یکبار مصرف، قاشق و چنگال های با قابلیت استفاده مجدد را به همراه خود و در کیف، کوله پشتی، یا خودرویتان داشته باشید تا از آنها در مهمانی های خودمانی و یا رستوران هایی که از آنها غذا می گیرید و با خود می برید، استفاده کنید.
- دیجیتال شوید! وقتی شما می توانید موسیقی و ویدیوی خود را به صورت اینترنتی خریداری کنید دیگر نیازی به سی دی ها، دی وی دی ها، و جعبه های پلاستیکی آنها نیست.
