یادداشت محمدشریعتمداری در دفاع از وزیر پیشنهادی ارشاد
آشنايي من با دكتر سيدرضا صالحي‌اميري كه از سوي رييس‌جمهور محترم به عنوان گزينه پيشنهادي براي تصدي وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي به مجلس محترم شوراي اسلامي معرفي شده است به بيش از سه دهه قبل بازمي‌گردد. آنچه مي‌توانم از سال‌ها دوستي و هم‌نشيني و شناخت نزديك درباره اين مدير فرهنگ بگويم اين است كه ذهن منسجم و خلاق او به همراه دردمندي و دلسوزي دايمي‌اش درباره فرهنگ از نكات بارز شخصيتي اوست. او از معدود سياستمداراني است كه به سياست هم از دريچه فرهنگ مي‌نگرد. صالحي‌اميري كه اين افتخار و فرصت را داشته است تا از ابتداي پيروزي انقلاب اسلامي ايران تاكنون در مصادر و موقعيت‌هاي مختلف به اين نظام و مردم خدمت كند، همواره مسائل فرهنگي و اجتماعي را در كانون توجهات خود داشته است. مهم‌تر اينكه او همواره اين توجه و دغدغه را با مطالعه، پژوهش و متكي به ديدگاه‌هاي كارشناسانه و مشورت با اهل خبره دنبال كرده و مي‌كند و تلاش دارد كه با نگاه و روشي علمي به شناخت و حل مسائل اين حوزه بپردازد. اگر كارنامه اين مدير خدوم و لايق را به صورت اجمالي و گذرا مرور كنيم مي‌بينيم كه آن هنگام كه او فرصت تلاش براي تامين و ارتقاي امنيت ميهن اسلامي را يافت نگاهش به امنيت نه تك بعدي كه چند بعدي و كارشناسانه بود و بر اساس همين نگاه و عقيده بود كه
در كسوت معاونت بررسي‌هاي استراتژيك دستگاه امنيتي و سپس مجمع تشخيص
مصلحت نظام با راه‌اندازي چندين موسسه مطالعاتي و نظرسنجي، كارهاي تخصصي
پژوهشي و مطالعاتي ارزشمندي در حوزه‌هاي فرهنگي و اجتماعي انجام داد و
معتقد بود در حوزه مسائل اجتماعي و فرهنگي ابتدا بايد با مطالعات جامع و
نيازسنجي ميداني، مطالبات جامعه را شناسايي كنيم، چراكه نبايد بدون دريافت و
شناخت مطالبات حقيقي جامعه براي آنها نسخه پيچيد كه در اين صورت آن نسخه
نه تنها شفابخش نيست بلكه اثري معكوس دارد. بعد از انتخابات سال ٨٤، پيوند
او با دانشگاه عميق‌تر شد، تدريس مديريت فرهنگ در دانشگاه و تدوين و تاليف
ده‌ها كتاب و مقاله در حوزه فرهنگ و مديريت فرهنگي او را به چهره‌اي مورد
اعتماد نزد جامعه دانشگاهي و اهالي فرهنگ مبدل كرد.
در فرآيند انتخابات يازدهم رياست‌جمهوري و تشكيل دولت آقاي دكتر روحاني، او
نقش چشمگيري داشت و برنامه‌ريزي‌هاي فرهنگي و اجتماعي و آسيب‌شناسي اين
حوزه را عهده‌دار بود. اما حضور او در سازمان اسناد و كتابخانه ملي ايران
از يك‌سو موجب شد كه اين سازمان به ناحق حاشيه‌نشين شده به يك مركز فرهنگي
فعال و محل حضور انديشمندان و تضارب آرا و انديشه‌هاي نخبگان فرهنگي و
اجتماعي با ديدگاه‌هاي مختلف تبديل و كتابخانه ملي پاتوق فاخر اهالي فرهنگ
شود.
در سفرهايي كه به عنوان معاون اجرايي رييس‌جمهور براي بررسي مسائل مناطق و
استان‌ها به اقصي نقاط كشور داشتم از همراهي برادر ارجمندم دكتر
صالحي‌اميري و تعدادي از دولتمردان خدوم بهره‌مند بودم. در اين سفرها او با
حضور در شوراي فرهنگ عمومي استان‌ها و نشست‌هاي تخصصي با اصحاب فرهنگ و
رسانه ضمن تشريح گفتمان فرهنگي دولت يازدهم دستاوردهاي فرهنگي دولت را بيان
مي‌كرد و نيازها و دغدغه‌هاي اهالي فرهنگ هر منطقه را جويا مي‌شد تا براي
آنها برنامه‌اي تدوين و گام‌هاي عملي براي رفع آن مشكلات برداشته شود.
با توان اجرايي و غناي علمي كه از صالحي‌اميري سراغ دارم، يقين دارم او
مي‌تواند در شرايط خطير كنوني در كسوت وزير فرهنگ و ارشاد اسلامي منشأ خير و
خدمت به جامعه و موجبي براي آرامش خاطر اصحاب فرهنگ شود.
