دوربین‌هایی که در باغ نیستند

وقتی نگاهی به فوتبال های اروپایی و یا مسابقات یورو 2016 که چند ماه پیش برگزار شد می اندازیم می بینیم که فارغ از کیفیت بالای بازیکنان، زمین فوتبال، ورزشگاه ها و ... نوع کارگردانی و پوشش مسابقات به حدی بالاست که بیننده به همان اندازه که از سطح تکنیکی و تاکتیکی بازیکنان و تیم ها لذت می برد از سلیقه و نوع کارگردانی مسابقه رضایتمند است.

در این دهه های اخیر همانطور که تکنیک بازیکنان، تاکتیک تیمی، لباس بازیکنان، کیفیت زمین، نوع ساخت ورزشگاه ها، سیستم چینش بازیکنان توسط مربی، نوع داوری و ... پیشرفت کرده به همان میزان سطح دقت و خوش سلیقگی کارگردانان تلویزیونی مسابقات تراز اول دنیا رشد قابل ملاحظه ای داشته است.

متاسفانه پس از گذشت دهه ها از پخش مسابقات زنده فوتبال و با وجود رشد بالای تکنولوژی در جهان همچنان پوشش مسابقات داخلی ایران در نازل ترین سطح در حال انجام است.

جای تعجب دارد افرادی که مسئول پوشش بازی ها هستند چرا بعد از این همه مدت حواسشان به جریان بازی نیست؟ حال پس از این همه سال که هنوز ناظران کیفی صداوسیما به ضعف بزرگ این کارگردانان تلویزیونی پی نبرده اند چه خوب بود که مدیران ارشد فوتبالی کشور برای احترام به حقوق بینندگان به جای آنکه داور و مربی برای بالا بردن سطح فوتبال وارد کشور کنند از کارگردانان برجسته مسابقات فوتبالی برای توجیه کارگردانان داخلی استفاده می کردند.

شک ندارم مدیران صداوسیمای ما یا فوتبالی نیستند یا یک بازی فوتبال را با دقت ندیده اند وگرنه یک بار برای همیشه در این چند دهه به این موضوع مهم ورود پیدا می کردند و این ضعف بزرگ را که سالهاست خاطر فوتبال دوستان را آزرده کرده به طور کامل از بین می بردند.

لازم است از مدیران ارشد صداوسیما پرسید تا کی باید تصاویر بازی های داخلی چه در شروع و چه در حین بازی قطع شود؟ تا کی باید ارتباط صوتی با گزارشگر محل بازی قطع باشد؟ تا کی باید به دلیل تمامیت خواهی و نگاه سرمایه داری مدیران صداوسیما شاهد آن باشیم که به دلیل پخش آگهی ها، دقایقی از بازی را از دست دهیم؟ تا کی باید منتظر بود تا بازرگانان صداوسیما برای رضایت بیننده مرتب زیرنویس های تبلیغاتی را روی تصویر نبرند؟ زیرنویس هایی که باعث می شود بیننده خط طولی زمین را از دست دهد و متوجه نشود که بازیکن توپ را در کجا حرکت می دهد. تا کی باید شاهد آن باشیم که دوربین ها از صحنه های حساس بازی جا بمانند؟ تا کی باید لحظات حساس بازی صرف صحنه های آهسته و غیرضروری بازی شود؟ تا کی باید منتظر ماند تا کارگردان محترم بازی به خود زحمت دهد تا صحنه گل یا خطرناک بازی را در فرصت مناسب به نمایش گذارد؟
 
گویا بسیاری از مدیران در بخش های مختلف عادت کرده اند که مدام کارهای ظاهری خود را به نمایش گذارند. یادش بخیر به خاطر آنکه بگویند مانند چند کشور برجسته دنیا پیشرفت کرده اند روی به نصب اسپایدرکم در ورزشگاه آزادی آوردند و بعد گزارشگران را مجاب می کردند که عنوان کنند که این تکنولوژی که امروز در ورزشگاه ما نصب شده در کمتر کشوری وجود دارد، غافل از آنکه نصب تکنولوژی همه داستان نیست بلکه نحوه استفاده از آن به مراتب مهمتر از وجود فیزیکی آن است و بعد هم به دلایلی که خیلی متوجه آن نشدیم این دستگاه جمع شد.

یا مثلاً می توان به یکی از دربی های چند سال گذشته سرخابی ها اشاره کرد که کارگردان بی ذوق مسابقه در حین بازی مدام تصاویر ضبط شده هوایی از ورزشگاه و دریاچه مصنوعی آزادی را به نمایش می گذاشت انگار که نه انگار مردم به خاطر بازی پای گیرنده ها نشسته اند نه برای دیدن معماری ورزشگاه! بی تردید آن کارگردان اگر استرس هوادار را داشت به خود اجازه نمی داد که مرتب این تصاویر غیرضروری بر روی آنتن برود.

تا کی علاقه مندان به فوتبال باید شاهد آن باشند که گزارشگر بازی بگوید در این مدتی که تصاویر قطع شد فلان تیم گل زد یا فلان بازیکن موقعیتی خطرناک را خلق کرد؟

باید از مدیران صداوسیما سئوال کرد که 90 دقیقه پوشش مناسب بازی مطالبه زیادی است؟ و آیا این روند نامناسب توهین به شعور بینندگان تلویزیونی نیست؟

در کشوری که کلی هزینه می شود تا رضایت عمومی در جامعه ایجاد شود چقدر خوب بود تا با آسیب شناسی این معضل بزرگ رضایت میلیون ها ایرانی جلب می شد. شکی نیست که رفع همین یک نقص اهمیتی به مراتب بیشتر از بریز و بپاش های غیرضروری دارد.

جالب است که در دهه های اخیر و با به وجود آمدن پدیده جهانی شدن، کشورها در بسیاری از حوزه ها به هم رسیده اند ولی انگار در این موضوع خاص قرار نیست اتفاقی شایان ذکر بیفتد.

کاش صداوسیما که سال های مدیدی است تبدیل به یک قلک بزرگ شده است با تربیت کارگردانان بازی های فوتبالی لااقل پوشش مسابقات را به مانند خود بازی ها کمی به سمت حرفه ای شدن می برد.

*روزنامه‎نگار