سهم عابران پیاده در معابر شهری؛ ناامنی با برچیده شدن پل عابر پیاده!

رویداد ۲۴ زهرا نژادبهرام در اعتماد نوشت: هزینه بی مبالاتی و بی توجهی و عدم کارشناسی دقیق مدیریت شهری نسبت به پل‌های عابرپیاده به بهانه‌های غیرقابل توجیه نظیر هزینه‌بر بودن، استفاده کمتر و... یا حتی زائده بصری، منجر به ناامنی جدی در معابر شهری به ویژه بخش‌های حاشیه‌ای شهر خواهد شد. این رویکرد با توجه به گزارش پلیس (۲) که ۴۴ درصد تصادفات در شهر تهران با عابران پیاده است، نشان از عدم هماهنگی مدیریت شهری با مسئولان ترافیک شهری یعنی پلیس دارد.

ضرورت آموزش و بهره گیری مناسب از پل‌های عابرپیاده و نور پردازی و مجهز ساختن آن‌ها به آسانسور یا پله برقی در کنار رسیدگی مداوم به آنکه معمولا در بودجه‌های سالانه مصوب شورای شهر وجود دارد، الزامی جدی است. بی توجهی به موارد یاد شده به معنی آن است که عابران سهمی در معابر شهری ندارند یا اگر دارند مسوولیت امنیت جان (۳) آن‌ها با خودشان است! حال آنکه شهر‌ها به دلیل گسترش و افزایش تعداد خودرو و معابر به گستردگی رسیده اند که بدون استفاده از خودرو اعم از عمومی و خصوصی امکان تردد در شهر بسیار دشوار است و سهم عابران پیاده از این شهر دیده نمی‌شود.

بیشتر بخوانید: آمار وحشتناک یک هفته‌ای تصادفات رانندگی در ایران؛ خطر بیخ گوش هموطنان!

مگر نه آنکه برای اعاده حقوق شهروندی عابران باید ظرفیت‌های لازم برای تردد آن‌ها در شهر فراهم آید و این مهم در کنار مناسب سازی پیاده رو‌ها و فضا‌های عبوری از عرض خیابان‌ها در کنار ایجاد تسهیلات برای بهره گیری از پل‌های عابر است، پس چگونه است که نه تنها آموزش لازم در سطح شهر برای بهره گیری از این ظرفیت فراهم نمی‌شود، بلکه پل‌های عابرپیاده به فرصتی برای ایجاد برخی بزه‌ها نظیر خفت گیری و آزار زنان مبدل شده است. این مهم بیانگر آن است که باوجود تمام تلاش‌های اعضای شورای پنجم و مدیریت شهری وقت برای ایمن و امن سازی این سازه‌های شهری در راستای رفع فضای بی دفاع شهری و ایمنی سازه‌های ذکر شده...

مدیریت شهری کنونی با پاک کردن صورت مساله نسبت به جمع آوری این پل‌ها اقدام کرده و از این به عنوان کاهش هزینه و افزایش ایمنی نام می‌برد! در تحقیقی در سال ۱۳۸۵ صراحتا ۳۸ درصد تصادفات با عابران پیاده در شهر تهران ذکر شده و راهکار‌های پیشنهادی مبنی بر آموزش، بهبود کیفیت سازه‌ها و افزایش تعداد آن‌ها را مورد توجه قرار داده است. (۴) این مهم در کنار اظهارات رییس کمیسیون حمل و نقل شو رای ششم قابل تامل است، وی اعلام داشته «این مساله (حذ ودرو‌ها عبور کنند و این مساله موجب بروز مشکلاتی خواهد شد و در عین حال مردم را با جمع آوری پل‌ها تشویق به بی نظمی و بی انضباطی می‌کنیم و این در حالی است که شاهد کاهش ایمنی تردد هم خواهیم بود.»

وی در ادامه می‌گوید: «جمع آوری پل‌ها و تبدیل آن‌ها به ضایعات دور ریختن سرمایه‌هاست و نکته قابل توجه این است که سازمان ترافیک به عنوان متولی هیچ مداخله و مشارکتی در این زمینه نداشته و زمانی که ما این پل‌ها را در سطح شهر تهران نصب کردیم حدود ۶۰ درصد تلفات کاهش یافت و با جمع آوری این پل‌ها قطعا شاهد افزایش تلفات خواهیم بود.» (۵) به نظر می‌رسد ساز مدیریت شهری در بخش اجرا ناکوک شده و مسیری را طی می‌کند که تنها در آن می‌توان به دست آوردن منابع مالی از هر جهت را مشاهده کرد! حتی به قیمت ناامنی تردد درشهر!

نگاهی به شهر‌های بزرگ در جهان و ایران و بهره گیری از این ظرفیت برای تردد عابران و حتی مبدل ساختن این نوع سازه‌ها گذشته از تردد برای طی اوقات فراغت نظیر پل طبیعت یا پل معلق فرحزاد و حتی طرح پل زندگی در محدوده اتوبان چمران و... جملگی بیانگر آن است که بی توجهی به انسان در شهر تهران ظاهرا الگویی برای مدیریت اجرایی شهر شده است! آسیب دیدگی در پله‌های برقی مترو‌ها برای شهروندان در کنار بی توجهی به مناسب سازی معابر شهری برای تردد افراد مسن و دارای معلولیت و کودکان و... به همراه نامناسب بودن خودرو‌های حمل و نقل عمومی برای این افراد مبدل به رویه‌ای شده که معلوم نیست نهایتا سلامت چند نفر را به خطر می‌اندازند؟!

حذف ردیف بودجه برای تعمیر و نگهداری پل‌های عابرپیاده در تهران که در بودجه امسال صورت گرفته شاید دلیل اصلی این اقدام بوده که اعضای شورای شهر و شهرداری باید نسبت به آن پاسخگو باشند. (۶) ظاهرا مدیریت شهری در راستای وظایف خود که مبتنی بر ماده ۵۵ قانون شهرداری هاست کمتر متمرکز است و بیشتر به حواشی و کار‌هایی که در حوزه حاکمیت و دولت است، روی آورده که این مهم زیبنده مدیریت شهری پایتخت نیست که باید الگوی متناسب برای همه شهر‌ها و سرآمدی برای کشور‌های منطقه و جهان باشد! از این رو لازم است مدیریت شهری با تاکید بر شورای شهر در اسرع وقت نسبت به این مهم مداخله کرده و با توقف جمع آوری پل‌های عابرپیاده نسبت به ایمن سازی آن‌ها اقدام جدی به عمل آورد و در صورت لزوم متمم بودجه را با بازگرداندن ردیف تعمیر و نگهداری این سازه‌های ضروری شهری تدوین کند!