داریم زیر پای خدا رو جارو می‌کنیم

اولا باید بگوییم که این فیلم بهتر بود برای دانشجویان تاریخ و علوم سیاسی نمایش داده میشد تا عامه مردم.شعیبی با این تفکر اقدام به ساخت سیانور کرد که مردم شناخت و تسلط کافی به تاریخ پر فراز و نشیب سازمان مجاهدین خلق دارند، و حال شعیبی در فیلمش در حال دادن کد به مخاطبان است. 

بر خلاف باور عمومی که شخصیت اصلی فیلم مجید واقفی شریف است اما در واقع شخصیت اصلی داستان مرتضی صمدی لباف است. شخصیتی که در واقیعت فردی کاملا مبارز و غیر منفعل بوده اما در فیلم تا حد زیادی منفعل نمایش داده می شود.

با جرات میتوان گفت که شخصیت ها به درستی پردازش نشده اند. شخصیت هایی مقوایی و کاغذی که کاملا تک بعدی نمایش داده میشوند. 

دیالوگ ها و جملات فلسفی و اعتقادی را میتوان پاشنه آشیل فیلم دانست که مخاطب را کمی گیج میکند.دوراهی بین مذهب و مارکسیسم و داریم زیر پای خدا رو جارو میکنیم از جمله دیالوگ هایی است که مصداق این سخن است.

با این حال طراحی صحنه و لباس فوق العاده است و مخاطب را به سالهایی میبرد که سازمان مجاهدین در حال فعالیت بود.

اما در بحث شخصیت پردازی ها به شخصیت سرگرد بهمنش با بازی مهدی هاشمی میرسیم.

مهدی هاشمی بازیگری پر تجربه و تواناست اما اصلا به این شخصیت نمیخورد.هاشمی نه قلدر است، نه ترسناک و نه به واسطه شرایط فیزیکی هولناک، و رفتار هایی هم که انجام میدهد نظیر شکنجه احساس میشود که در حال ادا در آوردن است.اما آخرین نقطه ضعف فیلم چسباندن یک قصه سطحی عاشقانه به فیلم است. دیالوگ های پینگ پنگی که اصلا نشان نمیدهد که عشقی بین هما و امیر در بین است، و در آخر هم داستان به کلیششه ای ترین شکل ممکن تمام میشود.

شخصیت دیگر فیلم یعنی تقی شهرام که در تاریخ فردی به شدت خونخوار و صفاک و سیاه معرفی شده اما در این فیلم فردی کاملا با سواد،ایدولوگ و کاملا منطقی نمایش داده میشود و در مجموع فیلم شخصیت ها را تلطیف شده معرفی میکند نه واقعی.

سخن آخر اینکه باید به بهروز شعیبی آفرین گفت که به سراغ برهه ای حساس و تقریبا فراموش شده از تاریخ ایران رفته و این خطر و ریسک را به جان خریده.

سیانور نسبت به فیلم مشابه خود یعنی امکان مینا ساخته کمال تبریزی بسیار بالاتر است اما چنان که گفته شد چندان در نشان دادن چهره واقعی سازمان مجاهدین خلق موفق نبوده.

یاسین سرمیلی، منتقد سینما