استاد معماری دانشگاه رم: پل طبیعت پروژه‌ای الهام گرفته از سنت ایرانی
به صورت کلی طرح برگزیده شده را می‌توان پروژه‌ای هوشمند لقب داد که در نوع خود ابداعی بی‌نظیر است که با الهام از سنت ایرانی توانسته وجهه فنی و فضای عمومی را با سازه ساخته بشر و مهندسی طبیعت، در کنار هم بنشاند.
رویداد24-به
صورت کلی طرح برگزیده شده را می‌توان پروژه‌ای هوشمند لقب داد که در نوع
خود ابداعی بی‌نظیر است که با الهام از سنت ایرانی توانسته وجهه فنی و فضای
عمومی را با سازه ساخته بشر و مهندسی طبیعت، در کنار هم بنشاند. پروفسور
دِ چِزاریس، پل طبیعت تهران را پروژه‌ای هوشمند و ابداعی بی‌نظیر لقب داد
که با الهام از سنت ایرانی توانسته وجهه فنی و فضای عمومی را با سازه ساخته
بشر و مهندسی طبیعت، در کنار هم بنشاند.
خانم پروفسور دِ چِزاریس استاد معماری دانشگاه لاسپینزا رم و نویسنده کتاب «ایران، مسیرها و کاروانسراها» مقاله‌ای درباره «پل طبیعت تهران» به رشته تحریر درآورده که در شماره ۴۴۸ (مارس و آپریل ۲۰۱۶) مجله معتبر «صنعت ساختمان سازی» (L’industria delle costruzione) و از سوی انتشارات «انجمن ملی سازندگان ایتالیا»، منتشر شده است. این مطلب را رایزنی فرهنگی ایران در رم به فارسی برگردانده و آن را برای انتشار در اختیار مهر قرار داده است که در زیر از نظر مخاطبان می‌گذرد:
برگردان
واژه نَاتورا-Natura در زبان فارسی به معنای طبیعت است. پل طبیعت به طول
۲۷۰ متر که دو پارک را در شهر تهران به هم متصل می‌کند، از روی دره‌ای رد
می‌شود که گویی توسط یکی از چند رودخانه‌ای که از کوه البرز منشعب شده و از
دل تهران عبور می‌کند، کنده کاری شده است. این پل از روی بزرگراه مدرس که
یکی از بزرگترین بزرگراه‌های ایجاد شده در تهران است، گذر می‌کند.
پروژه این پل توسط یک آرشیتکت جوان به نام خانم «لیلا عراقیان» ارائه شده است؛ آرشیتکت جوانی که در دوره دانشجویی خود در دانشگاه شهید بهشتی تهران در مسابقه شرکت و طرح خود را ارائه کرد و این طرح در مسابقه به عنوان طرح برگزیده در سال ۲۰۰۹ انتخاب شد.
معمولاً در طراحی یک پل با توجه به اینکه بایستی دو نقطه را به هم متصل کند، از یک خط مستقیم بهره گرفته می‌شود و سعی می‌شود که با طی کمترین مسیر بتوان دو نقطه را به هم متصل کرد ولی به گفته لیلا، «ما در نظر داشتیم که مردم بتوانند روی پل توقف کرده و از منظره لذت ببرند».
بنابراین پل طبیعت فقط به منزله متصل کردن دو پارک «آب و آتش» و «طالقانی» نیست بلکه به منزله فضایی است عمومی برای ارائه تهران امروز. دارای طرحی است منحنی که هر لحظه این امکان را به شما می‌دهد که تصویری جدید از منظره روبروی خود داشته باشید. این پل روی سه طبقه بنا شده و توسط مسیرهایی با شیب بسیار کم و پله به همدیگر متصل هستند.
طبقه اصلی و دوم اختصاص به معبری برای گذر کردن یا دویدن و دوچرخه سواری دارد. در بخش الحاقی غربی، پل عریض‌تر شده و فضایی به عرض ۶۰ متر را ایجاد می‌کند که مرز بین پل و زمین را مشخص می‌کند.
در طبقه تحتانی که به گونه‌ای از گزند سرمای زمستان و گرمای تابستان محفوظ نگاه داشته شده است ارتفاع و عرض پل دائم بر اساس طرحی دینامیک گوشه به گوشه تغییر می‌یابد و برای توقف و تماشای مناظر طراحی شده است و در دو سوی آن رستوران‌ها و کافی شاپ تعبییه شده است. در نهایت طبقه سوم از یک سطح عریض تشکیل شده که به بیننده منظره‌ای زیبا از تهران را ارائه می‌کند و بیننده می‌تواند از دیدن کوه البرز و برج میلاد لذت ببرد.
این پل تا به امروز طویل‌ترین پل عابر پیاده در ایران است و در کشوری که خطر زمین‌لرزه تهدید بزرگی برای آن به شمار می‌آید، بر روی سه ستون فولادی که به شکل یک درخت طراحی شده‌اند، بنا شده و بر روی هر پل چهار خیمه قرینه‌ای دارای انحنا و به ابعاد مختلف نصب شده است. وزن پل ۲۰۰۰ تن و برای ساخت آن ۳۶۸۰ پروفیل فولادی به کار گرفته شده است و مجموعاً دارای ۷۶۸۰ مترمربع مساحت می‌باشد. شرکت ایتالیایی «مافئیس» هم برای ایجاد سازه، همکاری کرده است.
به صورت کلی طرح برگزیده شده را می‌توان پروژه‌ای هوشمند لقب داد که در نوع خود ابداعی بی‌نظیر است که با الهام از سنت ایرانی توانسته وجهه فنی و فضای عمومی را با سازه ساخته بشر و مهندسی طبیعت، در کنار هم بنشاند.
با دیدن این پل یاد پل خواجو در اصفهان در اذهان تداعی می‌شود که در سال ۱۶۵۰ میلادی بنا شد. این پل هم دارای سه طبقه است که دو سوی رودخانه زاینده‌رود را به هم متصل می‌کند. هم به گونه‌ای مانند سدی می‌ماند که در برخورد آب با آن نه تنها صدای دلنشینی از آن برمی‌خیزد بلکه منظره‌ای زیبا را به بیننده تقدیم می‌کند.
تکنیک به کار گرفته شده در ساخت این پل نه تنها مسیرهای متفاوت را برای رهگذران در نظر گرفته بلکه دهلیزهای تعبیه شده در آن این امکان را می‌دهد که هر کجا اراده کنید، بتوانید در فضایی سربسته و یا روباز نشسته و استراحت کرده و از دیدن منظره لذت ببرید.
خانم پروفسور دِ چِزاریس استاد معماری دانشگاه لاسپینزا رم و نویسنده کتاب «ایران، مسیرها و کاروانسراها» مقاله‌ای درباره «پل طبیعت تهران» به رشته تحریر درآورده که در شماره ۴۴۸ (مارس و آپریل ۲۰۱۶) مجله معتبر «صنعت ساختمان سازی» (L’industria delle costruzione) و از سوی انتشارات «انجمن ملی سازندگان ایتالیا»، منتشر شده است. این مطلب را رایزنی فرهنگی ایران در رم به فارسی برگردانده و آن را برای انتشار در اختیار مهر قرار داده است که در زیر از نظر مخاطبان می‌گذرد:
پروژه این پل توسط یک آرشیتکت جوان به نام خانم «لیلا عراقیان» ارائه شده است؛ آرشیتکت جوانی که در دوره دانشجویی خود در دانشگاه شهید بهشتی تهران در مسابقه شرکت و طرح خود را ارائه کرد و این طرح در مسابقه به عنوان طرح برگزیده در سال ۲۰۰۹ انتخاب شد.
معمولاً در طراحی یک پل با توجه به اینکه بایستی دو نقطه را به هم متصل کند، از یک خط مستقیم بهره گرفته می‌شود و سعی می‌شود که با طی کمترین مسیر بتوان دو نقطه را به هم متصل کرد ولی به گفته لیلا، «ما در نظر داشتیم که مردم بتوانند روی پل توقف کرده و از منظره لذت ببرند».
بنابراین پل طبیعت فقط به منزله متصل کردن دو پارک «آب و آتش» و «طالقانی» نیست بلکه به منزله فضایی است عمومی برای ارائه تهران امروز. دارای طرحی است منحنی که هر لحظه این امکان را به شما می‌دهد که تصویری جدید از منظره روبروی خود داشته باشید. این پل روی سه طبقه بنا شده و توسط مسیرهایی با شیب بسیار کم و پله به همدیگر متصل هستند.
طبقه اصلی و دوم اختصاص به معبری برای گذر کردن یا دویدن و دوچرخه سواری دارد. در بخش الحاقی غربی، پل عریض‌تر شده و فضایی به عرض ۶۰ متر را ایجاد می‌کند که مرز بین پل و زمین را مشخص می‌کند.
در طبقه تحتانی که به گونه‌ای از گزند سرمای زمستان و گرمای تابستان محفوظ نگاه داشته شده است ارتفاع و عرض پل دائم بر اساس طرحی دینامیک گوشه به گوشه تغییر می‌یابد و برای توقف و تماشای مناظر طراحی شده است و در دو سوی آن رستوران‌ها و کافی شاپ تعبییه شده است. در نهایت طبقه سوم از یک سطح عریض تشکیل شده که به بیننده منظره‌ای زیبا از تهران را ارائه می‌کند و بیننده می‌تواند از دیدن کوه البرز و برج میلاد لذت ببرد.
این پل تا به امروز طویل‌ترین پل عابر پیاده در ایران است و در کشوری که خطر زمین‌لرزه تهدید بزرگی برای آن به شمار می‌آید، بر روی سه ستون فولادی که به شکل یک درخت طراحی شده‌اند، بنا شده و بر روی هر پل چهار خیمه قرینه‌ای دارای انحنا و به ابعاد مختلف نصب شده است. وزن پل ۲۰۰۰ تن و برای ساخت آن ۳۶۸۰ پروفیل فولادی به کار گرفته شده است و مجموعاً دارای ۷۶۸۰ مترمربع مساحت می‌باشد. شرکت ایتالیایی «مافئیس» هم برای ایجاد سازه، همکاری کرده است.
به صورت کلی طرح برگزیده شده را می‌توان پروژه‌ای هوشمند لقب داد که در نوع خود ابداعی بی‌نظیر است که با الهام از سنت ایرانی توانسته وجهه فنی و فضای عمومی را با سازه ساخته بشر و مهندسی طبیعت، در کنار هم بنشاند.
با دیدن این پل یاد پل خواجو در اصفهان در اذهان تداعی می‌شود که در سال ۱۶۵۰ میلادی بنا شد. این پل هم دارای سه طبقه است که دو سوی رودخانه زاینده‌رود را به هم متصل می‌کند. هم به گونه‌ای مانند سدی می‌ماند که در برخورد آب با آن نه تنها صدای دلنشینی از آن برمی‌خیزد بلکه منظره‌ای زیبا را به بیننده تقدیم می‌کند.
تکنیک به کار گرفته شده در ساخت این پل نه تنها مسیرهای متفاوت را برای رهگذران در نظر گرفته بلکه دهلیزهای تعبیه شده در آن این امکان را می‌دهد که هر کجا اراده کنید، بتوانید در فضایی سربسته و یا روباز نشسته و استراحت کرده و از دیدن منظره لذت ببرید.
منبع: مهر
