بهداد سلیمی: طبیعی است که رضازاده ناراحت باشد

رویداد۲۴  وقتی لاشا تالاخادزه بدون رقیب وزنه ۲۶۴ کیلوگرمی را بالای سر برد و رکورددار جهان در هر ۳ حرکت شد، جای خالی بهداد سلیمی را روی تخته احساس کردیم. بهداد که چند سالی در دسته فوق سنگین قدرت نمایی می‌کرد، یک سالی است که خودش را بازنشسته کرده و حالا در کلاس مربیگری در مجارستان شرکت می‌کند.

با اینکه پست دیروز اینستاگرامی سلیمی از نظر برخی‌ها کنایه به حسین رضازاده بود، او هم از شکسته شدن رکورد رضازاده ابراز ناراحتی می‌کند. بهداد به درخواست‌ها برای بازگشتش به تخته و رقابت با تالاخادزه جواب منفی می‌دهد و از وضعیت این روز‌های وزنه برداری هم خیلی راضی نیست.

به بهانه اتفاقات روز‌های اخیر، برگزاری مسابقات جهانی وزنه برداری و شکسته شدن رکورد حسین رضازاده دقایقی با بهداد سلیمی همکلام شدیم. در ادامه مشروح صحبت‌های رکورددار سابق دسته فوق سنگین وزنه برداری جهان را می‌خوانید.

جهانی وزنه برداری را از روی موبایل دیدم

من در مجارستان هستم و برای گذراندن کلاس مربیگری به اینجا آمدم. مسابقات وزنه برداری قهرمانی جهان را هم دنبال می‌کردم. کسی هم پیش من نبود و تنها از روی گوشی موبایل سعی می‌کردم همه مسابقات را پیگیری کنم. چیز‌هایی که اینجا یاد می‌گیرم، ۲ بخش است؛ تئوری و عملی. در بخش تئوری یکسری اطلاعات آموزش داده می‌شود؛ مثل علم تمرین، فیزیولوژی و... در بخش عملی هم ما اینجا ۲ استاد خیلی خوب وزنه برداری داریم. درباره نحوه و زمان‌بندی تمرینات صحبت می‌کنند. فعلا در حال آموزش هستیم و اکثر اوقات روز را در کلاس سپری می‌کنم.

برای رضازاده ناراحتم، برای تالاخادزه خوشحال!

درباره پست اینستاگرامی ام بعد از قهرمانی و رکوردشکنی تالاخادزه باید بگویم که ما جدا از رقابتی که با هم داشتیم، رفیق هم هستیم. من به عنوان یک دوست به تالاخادزه تبریک گفتم. وزنه‌هایی که او زد، بسیار ارزشمند بود. ۲۲۰ یکضرب، ۲۶۴ دوضرب و مجموع ۴۸۴ کیلوگرم را تا به حال هیچ کسی نتوانسته آن را ثبت کند و حتی به آن نزدیک شود. به هر حال هر کسی دوست دارد رکورددار از کشور خودش باشد. این باعث غرور ماست. به هر حال این رکورد تا دیروز دست حاج حسین رضازاده بوده، ولی امروز دست تالاخادزه است و مردم گرجستان هم به او افتخار می‌کنند. از این وجه برای هر ایرانی می‌تواند ناراحت کننده باشد که رکورد از یک ایرانی گرفته شده، اما از سمت دیگر به عنوان کسی که سال‌ها وزنه برداری کردم، می‌توانم احساس کنم که چقدر اضافه یک کیلو هم به وزنه‌ها چقدر سخت است. به همین خاطر به او تبریک گفتم.

تالاخادزه یکی از نوابغ تاریخ وزنه برداری است

من و تالاخادزه ارتباط خیلی خوب و دوستانه‌ای داریم. از نظر من هم او یکی از نابغه‌های تاریخ وزنه برداری است. حداقل در این ۴ سال اخیر وزنه برداری بوده که تمام وزنه‌هایی که انتخاب کرده را زده و به قول ما وزنه بردارها، ورزشکار ۶ حرکتی است؛ یعنی روی تمام ۶ حرکت خودش تمرکز می‌کند. بی تعارف باید بگوییم تالاخادزه قهرمان بزرگی است. به هر حال رسیدن به این رکوردها، تداوم این آمادگی و تداوم این مدال‌ها کار بسیار سختی است که این نشان دهنده بزرگی این ورزشکار است.

رکورد تالاخادزه شکسته می‌شود؛ مثل رضازاده

هیچ وقت نمی‌توان یک ورزشکار ابرقهرمان یا دست نیافتنی است. تجربه نشان داده در طول تاریخ همه رکورد‌ها زده می‌شود. مطمئنا ۵ سال یا ۱۰ سال دیگر، این رکورد‌ها هم قطعا جابجا و شکسته می‌شود. زمانی که حسین رضازاده وزنه ۲۶۳.۵ کیلویی را زد، خیلی‌ها می‌گفتند دیگر این اتفاق تکرار نمی‌شود، اما بعد از ۱۰، ۱۵ سال دیدیم که این اتفاق رخ داد. مطمئنا درباره تالاخادزه هم همین است. با این حال ما امیدواریم نفر بعدی که این رکورد را می‌زند، یک ایرانی باشد.

گفتند برگرد و رکورد را پس بگیر؛ اما شدنی نیست

من یک سالی است که از وزنه برداری خداحافظی کردم و شاید هنوز در آن حال و هوا باشم و دوست داشته باشم بروم روی تخته. خیلی‌ها در این مدت به من گفتند که برگرد؛ به ویژه بعد از پست اینستاگرامی دیروز گفتند که بیا و خودت رکورد را پس بگیر، اما شدنی نیست. چند دلیل هم برای حرف خودم دارم. بی تعارف باید بگویم رکورد‌هایی که زده شده، بسیار بالاست و رسیدن به آن قطعا نیاز به چند سال تمرین سخت دارد. در ضمن اینکه هر ورزشکاری که خداحافظی می‌کند و از دوران آمادگی دور می‌شود، دیگر خیلی سخت می‌تواند برگردد. در آخر هم اینکه من یک مصدومیت خیلی سخت را پشت سر گذاشتم؛ مصدومیتی که حتی برای حرکت کردن و راه رفتن هم مرا اذیت می‌کند. اگر بخواهم دوباره وزنه برداری را شروع کنم، لطمات زیادی به سلامتی من وارد می‌شود. در مجموع علاقه‌ای برای برگشتن به وزنه برداری ندارم، چون دغدغه‌های زندگی ام نسبت به گذشته متفاوت شده است.

طبیعی است رضازاده ناراحت باشد

برای یک وزنه بردار وقتی رکورد دست خودش است، خیلی شرایط فرق می‌کند و حس خیلی خوبی است، اما شکسته شدن این رکورد توسط یک نفر دیگر می‌تواند اتفاق ناراحت کننده‌ای باشد. برای خود من هم این اتفاق رخ داد. وقتی تالاخادزه توانست رکورد یکضرب مرا جابجا کند، ناراحت کننده بود. برای رضازاده نیز قطعا همین است. ناراحت کننده‌تر از همه درباره رکوردشکنی‌های اخیر این است که این رکورد‌ها به دست یک ایرانی شکسته می‌شود. رکورد‌ها برای شکسته شدن هستند و این یک واقعیت است.

درباره حسین رضازاده شایعه زیاد ساختند

حسین رضازاده از سال ۲۰۰۶ ورزش را کنار گذاشته و الان ۱۳ سال از آن اتفاق می‌گذرد. خیلی از صحبت‌هایی که درباره او می‌شود، شایعه است. من دوست ندارم خیلی وارد این بحث شوم، اما بازهم می‌گویم معمولا صحبت‌هایی که درباره او و اتفاقات گذشته می‌شود، شایعه است.

در غیاب من و سعید، فشار روی داودی زیاد بود

در سنگین وزن همیشه وزنه برداری ایران مدعی بوده و پشتوانه داشته است. در جوانان ما علی داوودی را داریم که برای این رده سنی وزنه‌های خوبی را می‌زند، اما من حس می‌کنم، چون هم من کنار رفتم و هم سعید علی‌حسینی به این مسابقات نرسید، توقعات از این جوان بالا رفته است. نباید یادمان برود که علی داوودی ۱۹ ساله است و خیلی جا برای کار کردن و پیشرفت دارد. تا الان خیلی خوب پیشرفت کرده و نباید فشار را روی او زیاد کنیم. البته من معتقدم علی داوودی در همین مسابقه می‌توانست حداقل یک مدال در یکضرب، دوضرب یا مجموع بگیرد، اما به خاطر برخی اشتباهات تاکتیکی که خودش هم در آن‌ها مقصر نبود، این اتفاق رخ داد. نباید این بچه را سرخورده کرد. باید بیشتر روی او کار کرد تا بتواند راه موفقیت را به خوبی پیش ببرد. در نوجوانان هم علیرضا یوسفی را داریم که توانسته در مسابقات نوجوانان جهان قهرمان شود و هم در جوانان جهان با وجود سن کم خود برنز گرفته است. این‌ها پشتوانه‌های وزنه برداری هستند و نباید رها شوند. برنامه ریزی دقیق و منسجمی می‌خواهیم تا آن‌ها به مدال‌های با ارزشی در آینده برسند.

کار کردن با کیانوش قلق خاصی دارد

آن‌هایی که با کیانوش رستمی کار و زندگی کردند، می‌دانند کار کردن با او یک قلقی دارد، چون او یکسری روحیات و عواطف خاص خودش را دارد. البته درباره سیاست‌های کلی و اینکه آیا خوب است راهی که تا الان وجود داشته، ادامه پیدا کند یا خیر، من ورود نمی‌کنم، چون من نه تصمیم گیرنده هستم و نه حرفم تاثیرگذار است. درباره مسابقات جهانی امسال می‌توانم بگویم عواملی دست به دست هم داد تا کیانوش نتواند موفق باشد. از همه مهمتر وقفه‌ای بود که در مسابقات به وجود آمد و باعث سرد شدن بدن کیانوش شد. وقتی هم که یک ورزشکار بدنش سرد شود و از نظر روحی به هم بریزد، خیلی سخت است که در آن فاصله کوتاه دوباره برگردد و وزنه بزند. البته یکسری اشتباه هم در مسائل فنی مثل نوع وزنه گرفتن و نحوه جلو بردن مسابقه بود که می‌شد بهتر برنامه ریزی شود. اینکه مثلا با حرکت اول او می‌توانست وارد جدول شود و بعد از آن سراغ مدال‌های خوشرنگ‌تر برود.

رستمی تنها شانس ایران برای مدال المپیک است

من با کیانوش صحبت کردم. او حق داشت و می‌گفت فرد باتجربه‌ای به جز برادرش کنارش نبود که بتواند با او صحبت کند و جدول را برایش بخواند. قطعا اگر یک فرد باتجربه کنارش بود، این اتفاقات رخ نمی‌داد. درست است که کیانوش رستمی در ۳ سال اخیر در تمامی مسابقات ناموفق بوده، اما نباید با او اینطور برخورد شود، چون برای کیانوش میلیارد‌ها تومان هزینه شد تا به اینجا رسیده است. وقتی چنین سرمایه‌ای داریم نباید او را رها و یا اسیر یکسری سیاست‌های غلط بکنیم. اینکه بخواهیم او را بسوزانیم و روی فرد دیگری سرمایه گذاری کنیم، درست نیست. اگر روی همین کیانوش سرمایه گذاری کنیم، می‌توانیم در همین المپیک توکیو هم برای او مدال خوشرنگی متصور شویم. سهراب به خاطر مصدومیت کتفش هنوز آمدن یا نیامدنش مشخص نیست. از سوی دیگر با توجه به تیمی که امسال در جهانی داشتیم و فقط در اوزان غیرالمپیکی مدال گرفتیم، عملا تنها شانس ایران برای گرفتن مدال در المپیک کیانوش رستمی است.