یک لحظه غفلت، سالها پشیمانی و خسران

رویداد24- شاید به خاطر داشته باشید روزهای منتهی به انتخابات ریاست جمهوری سال 1392 را که رئیس دولت اصلاحات در پیامی تصویری با ملت سخن گفت و بدین مضمون ، جملاتی را بیان کرد که «اگر همه و همه، دست به دست یکدیگر دهیم و تمام امکانات را بسیج کنیم و موانع را از سر راه برداریم آن زمان است که شاید بتوانیم خسارات وارده در هشت سال گذشته را جبران کرده و به سال 84 برگردیم.» خسران دوران اصولگرایی که هم منابع را هدر داد و هم فرصتها را، زمانی می توان جبران کرد که خرد جمعی و مشارکت حداکثری، قدم در وادی حکومت نهند و مدبرانه، به تدبیر بپردازند.
در سال 92، بودند افرادی که می گفتند خودروی سقوط کرده در دره بی تدبیری را چگونه می توان مدیریت کرد و لذا اصرار بر عدم حضور داشتند اما پس از تامل در اوضاع و مشاهده امور که راه دیگری غیر از صندوق رای را نشان نمی داد تصمیم به حضور گرفتند و مشاهده کردند تحول اوضاع و تدبر امور را.
قهر با صندوق رای بود که شورای شهر دوم را تقدیم اصولگرایان کرد و این شورا، محمود احمدی نژاد را شهردار تهران نمود و شهرداری تهران، شد مقدمه هشت سال ریاست جمهوری فردی که سالها باید تلاش کرد تا خسارات دوران او را جبران کرد. یک روز عدم مشارکت و یک دهه حضور احمدی نژاد و یارانش و هدر شدن یک دهه از عمر ما.
قهر با صندوق رای بود که مجلس نهمی را ساخت که هر روز از تریبون آن، درخواست اعدام و ممنوع التصویری اشخاص محترمی فریاد زده شود و تهمت ها نثار بزرگان کشور نماید. برای دانشمندان کشور، وعده دفن با سیمان دهد و برای دیپلمات هایش، لفظ خائن را برگزیند. ماهها پرونده هسته ای را معطل کند و برای حرکت چرخ دولت، چوب ها فراهم کند. یک روز عدم مشارکت و چهار سال،تخریب وجهه مجلس و افول جایگاه راس اموری آن  و تبدیل شدن به جولان افراطیون.



اگر می خواهیم مسیر بازگشت کشور به جایگاه قدرتمند گذشته را تداوم بخشیم باید مشارکت کنیم.
اگر می خواهیم مسیر جبران خسارات گذشته را با سرعت طی کنیم باید مشارکت کنیم.
اگر می خواهیم مجلسی عقلانی و دلسوز و همکار با دولت برای اتخاذ بهترین تصمیمات ایجاد کنیم باید مشارکت کنیم.
اگر کوچکترین تفاوتی میان ظریف و جلیلی می بینیم باید مشارکت کنیم.
اگر کوچکترین تفاوتی در فضای روز رای گیری مشاهده می کنیم باید مشارکت کنیم.یادمان نرفته در دوران دولت قبل و در ایام انتخابات، علاوه بر قطع شدن اتصال به اینترنت، از ارسال پیامک هم محروم بودیم ولی امروز، در هنگام اخذ رای نیز با تلگرام در حال تبادل اطلاعاتیم.
اگر امروز برجام داریم و تحریم ها لغو شده است و امید به آینده داریم باید مشارکت کنیم.
اگر امروز برای دنیا، خطر محسوب نمی شویم و پرونده هسته ای ما از ذیل فصل هفتم منشور سازمان ملل خارج شده است باید مشارکت کنیم.
و اگرهای فراوان بی شمار...
یک لحظه غفلت، مساویست با سالها پشیمانی و خسران. پس بیایید همه با هم، گام دوم را «امید»وارانه و برای نهادینه شدن «امید» برداریم.